«Τα πράγματα βαίνουν καλώς στο εξωτερικό, καλύτερα απ' ότι στην Ελλάδα», μας είχε δηλώσει πριν δυο χρόνια ο Μπάκης Σύρρος, του οποίου το όνομα έχει γίνει γνωστό στον ηλεκτρονικό κόσμο από τους Parallel Worlds. Δεν γνωρίζω πώς έχουν σήμερα τα πράγματα γι' αυτόν στη χώρα μας, ελπίζω σίγουρα να έχουν βελτιωθεί. Στο εξωτερικό, πάντως, και ειδικά στους ambient κύκλους, μόλις επιχείρησε ένα –πετυχημένο χωρίς αμφιβολία– άνοιγμα: έχω στα χέρια μου το Circo Divino, συνεργασία των Parallel Worlds με τον Ιταλό μάστερ της ambient, Stefano Musso (γνωστός ως Alio Die). Μέσα από τα έξι κομμάτια τα οποία το απαρτίζουν, όλα μεγάλα σε διάρκεια, αποδεικνύεται πως η μίξη των μουσικών κόσμων των δύο αυτών ανδρών είναι όχι απλά πιθανή, αλλά δουλεύει και αποκτά ζωή. Δεν πρόκειται για κάτι που ακούγεται εύκολα από τον «μέσο ακροατή», κάτι όμως το εσκεμμένο. Το πιθανότερο είναι η μουσική αυτή να λειτουργεί σωστά μόνο όταν ακούγεται νύχτα, μακριά από τους θορύβους της καθημερινότητας. Το άκουσμα των υβριδικών ηχοτοπίων του Circo Divino προκαλεί ποικίλα συναισθήματα, από σκοτεινά και μυστηριώδη μέχρι την αίσθηση της ελευθερίας και της χαλάρωσης. Κάθε είδους ηχητικοί παλμοί και δονήσεις, ήχοι σχεδόν διάφανοι, οι οποίοι συγχωνεύουν τα modular synths των Parallel Worlds με τα drones και τα loops του Alio Die, ωθούν την ψυχή σε ενδοσκοπήσεις και τον νου σε άπειρους συνειρμούς και mindtricks, ξεφεύγοντας από τα γήινα και ανθρώπινα όρια. Συγχρόνως, η αιθέρια και απόκοσμη φωνή της Πολωνής India Czajkowska έρχεται από τα βάθη σαν το κάλεσμα μιας σειρήνας, λειτουργώντας εντελώς υποτονικά. Δεν λείπει και η ένταση, όμως, από τις μινιμαλιστικές κατά βάση συνθέσεις του Circo Divino –αν ακούσει κανείς το “Sorinel”, έχει την ψευδαίσθηση πως ακούει τους χτύπους μιας καρδιάς, ενώ προς τη μέση του κομματιού μια σχεδόν απότομη αλλαγή αποσπά τη σκέψη. Αυτό, μαζί με το εναρκτήριο “Lost Fractales”, είναι μάλλον οι δύο πιο ενδιαφέροντες στιγμές του δίσκου. Έπειτα έχουμε τις ανάσες στο “Nuvole Di Palissandro” και τα ταξιδιάρικα drones στο “Electrostatic Forest”, με εφέ τα οποία προσομοιώνουν τους ήχους των γλάρων και της θάλασσας. Σκόρπιες ανατολίτικες επιρροές συναντώνται σε διάφορα σημεία, ενώ παράλληλα, στο σύνολο των συνθέσεων, υποβόσκει και το στοιχείο του διαλογισμού, το στοιχείο του Alio Die, συχνά πλησιάζοντας το τελετουργικό. Με την ένωση των δύο καλλιτεχνών, τα σουρεαλιστικά ηχοχρώματα καταφέρνουν να δημιουργήσουν ζωηρές εικόνες σε όλη την έκταση του δίσκου, οι οποίες εντυπώνονται στη φαντασία του ακροατή μετατρέποντας ένα αφηρημένο ηλεκτρονικό πείραμα σε κάτι προσγειωμένο και σχεδόν χειροπιαστό. Η άψογη παραγωγή και το ωραίο εξώφυλλο –πίνακας της ζωγράφου Romanie Sanchez– καθώς και η εικονογράφηση από τη Sara Luciani σε ανάλογο στυλ, συμπληρώνουν τη συνολική ατμόσφαιρα. Συμπέρασμα: το Θείο Τσίρκο έχει πετύχει τον στόχο του.
