Οι στρογγυλάδες στις μελωδίες του, οι γλυκάδες στη φωνή, τα «αναπτηράκια» στις σκοτεινές αρένες και μια γενικόλογη αύρα του «χαρισματικού» αδελφού του φαινομένου Billie Eilish δεν αρκούν να σχηματίσουν ένα αυτάρκες προφίλ τραγουδοποιού που μπορεί να διεκδικήσει αυθυπαρξία στο mainstream. Ο Finneas ακούγεται τόσο μπανάλ middle of the road που θα έκανε τους America να ακούγονται ως hard rockers: το “2001” για παράδειγμα είναι τόσο νηπιακής σύλληψης και αισθητικής που για κανένα λόγο δεν θα το αναζητούσες για ακρόαση, ωστόσο όμως δεν θα άλλαζες και σταθμό στο ραδιόφωνο αν το άκουγες κάπου. Και αυτό μάλλον στοχεύει κι ο Finneas: μία θεσούλα στο μοντέρνο ραδιοφωνικό mainstream. Πόσο καταπληκτική φιλοδοξία.
Ουσιαστικά και τυπικά, ο Finneas θα ήθελε βέλτιστα να διαθέτει τις αρετές του Father John Misty (“Same Old Story”) ή του Bon Iver (“Family Feud”) – δεν διαθέτει τις αιχμές κανενός από τους δύο. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ο Finneas έχει μια έμφυτη τάση προς το αποχαυνωμένο yacht rock και τη λευκή γαλανομάτα soul, σε ένα πλαίσιο που δεν νιώθει και πολλά από όσα ερεθίσματα προκύπτουν γύρω του.
Πάρα πολύ βαρετό και αχρείαστο υλικό.
