Αν υποθέσουμε πως ένα παιδί μπορεί να είναι motherless, θα μπορούσε το ίδιο ακριβώς να συμβεί και σε έναν μπαμπά; Κάτι διάβασα για πιο βαθιά μηνύματα της συγκεκριμένης έκφρασης αλλά και για άλλες πάλι απλές εξηγήσεις που με καλύπτουν για την ώρα όσο ακούω το Motherless Father στα ακουστικά. Και δεν θα κρυφτώ, ο Lefto για μένα ήταν πάντα αυτός ο τυπάκος που θα έκανε τα πάντα για τον Gilles Peterson (και ποιός δηλαδή δεν θα το έκανε βασικά εδώ που τα λέμε). Και αυτός ακριβώς ο λόγος είναι η αιτία που τον έχω στο μυαλό μου ώς όχι τόσο ικανό ιπποκόμο του. Τον συναντάς να παίζει στα πάρτι που αφορούν τoν Worldwide FM, να ανοίγει τον GP αλλά και να κάνει χίλια δυό άλλα πράγματα σχετικά με τις δράσεις του βασιλιά του.
Στο παρελθόν όσον αφορά την producer πλευρά του θα πω πως δεν με κάλυψε αρκετά, δεν ένιωσα ποτέ αυτή την ζεστή φλόγα στα στήθη, κάτι που άλλαξε αρκετά θα πως με την έλευση του νέου του δίσκου που μαντέψτε: κυκλοφόρησε στην Brownswood Recordings βεβαίως βεβαίως. Εδώ ο Lefto παρατάει τα τρόπικαλ, τα μπραζίλιαν που συνηθίζει να σπινάρει στα sets του και γίνεται ηλεκτρονικός, αισθαντικός, χορευτικός και σκοτεινός στα uk bass όρια που αγαπάμε όλοι εμείς οι μεγαλωμένοι ακούγοντας τον ''Ζιλ Πιτεγσόν'' στα fm καμμία εικοσάρα χρόνια τώρα. Θα έλεγε κανείς πως ο ίδιος δημιουργεί μουσική κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Peterson και ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε, πολλοί το έκαναν στο παρελθόν αφού ο ίδιος την σχολή του μια χαρά την έχει δημιουργήσει τόσα χρόνια.
Το Motherless Father είναι ο δίσκος που θες βινύλιο και που κρύβει καλά τον uk bass ήχο αγκαλιά με την spiritual jazz και την ambient. Κάπου πήρε το μάτι μου και τον Simbad και πολύ χάρηκα να σας πω. Ωστόσο το "The Elegance of a Dancing Body" με στοίχειωσε με την μια. όπως επίσης και το "I Sing to Find Peace of Mind" που κουνάει το δάχτυλο στον μεγάλο Flying Lotus. Στα πολύ γενικά να πω πως και τα 10 tracks της νέας δουλειάς έχουν να πουν πράγματα, ώπα, μόλις μπήκε το "Live in Darkness and Wait for Brighter Days" και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί τα bpm φτάσαν τόσο ψηλά. Ο δίσκος έχει εκπλήξεις, γέφυρες και mood changers. Κάτι σαν να ακούς ένα κολάζ από δεκαετίες. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό.
