Στα 67 με φεμινιστική διάθεση και συναίσθημα που ξεχειλίζει τρυφερότητα, χιούμορ και θυμό η Gina Birch αποφασίζει να βγάλει από το «συρτάρι» μια σειρά από ηχογραφήσεις που σταδιακά εμπλούτιζε σαν ηχητικό ημερολόγιο και να μας παραδώσει το πρώτο solo full length album της μέσω της Third Man Records του Jack White με τον τίτλο I Play My Bass Loud.
Όλα ξεκίνησαν το 1977 όταν μαζί με την συμφοιτήτρια της σε κάποια σχολή Καλών Τεχνών, Ana da Silva , σχημάτισαν τη φεμινιστική punk μπάντα The Raincoats. Ήταν αφού είχαν δει τις Slits κι αν και καμιά τους δεν ήξερε να παίζει κάποιο μουσικό όργανο, ήξεραν και οι δύο ότι έπρεπε να φτιάξουν μια μπάντα. Έτσι δεν άργησαν να περιδιαβαίνουν το Λονδίνο και την Μεγάλη Βρετανία και να κάνουν τη φάση τους στην αρχάρια τότε και ριζοσπαστική πανκ ροκ σκηνή. Ανάμεσα στους φαν τους οι Red Krayola, οι Swell Maps and ο Geoff Travis και το νεοσύστατο τότε label του, η Rough Trade. Τρία albums στη Rough Trade, συμπερίληψη σε άπειρες λίστες για τους πιο σημαντικούς δίσκους κάθε χρονιάς και βέβαια τσεκ στο όνομά τους από πολλά συγκροτήματα στις λίστες με τις επιρροές τους. To 1984 ήρθε το τέλος, μετά ήρθε όμως ο Curt Cobain και η Kim Gordon που έδειξαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα που κυκλοφόρησαν όλα τους τα άλμπουμ ξανά με προσωπικές σημειώσεις των Kim και Curt (ο οποίος μάλιστα τους είχε ζητήσει νωρίτερα να επανενωθούν για να τον ακολουθήσουν στις συναυλίες του, πράγμα που δυστυχώς δεν πρόλαβε να συμβεί) και άρχισαν πάλι οι διεθνείς τουρνέ και ήρθε και η επανένωση το 1994 κι ένα τέταρτο album το 1996. Οι The Raincoats εμφανίζονται ακόμα και σήμερα κι έχουν φτιάξει το δικό τους label, την «We Three Records».
Η Gina Birch, μητέρα δύο ξεχωριστών κοριτσιών πλέον, κινηματογραφίστρια και σκηνοθέτρια (έχει σκηνοθετήσει video των The Libertines και των New Order) αναγνωρισμένη ζωγράφος, ιδρύτρια και frontwoman των Dorothy and The Hangovers, μέντορας σε κάθε περίπτωση για τις επόμενες γενιές ακτιβιστών.
Dub, art-punk και experimental pop σε ένα απολαυστικό άλμπουμ που φέρνει μέσα του μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων από ανασφάλεια και αγανάχτηση μέχρι δυναμισμό, αυτοεκτίμηση και ηρεμία.
Στην παραγωγή ο Martin “Youth” Glover από τους Killing Joke (που έχει συνεργαστεί και με άλλους πανκ μύθους όπως την Poly Styrene και την Viv Albertine), κάποιες στιγμές σε αυτό το άλμπουμ και στην κιθάρα και το μπάσο, o Thurston Moore με τις ξεχωριστές κιθάρες του, η Ana da Silva των Raincoats επίσης εκεί, καθώς επίσης και η Helen McCookerybook με τα αιχμηρά φωνητικά της που ίσως θυμάστε από τις The Chefs Helen and the Horns και τα sessions του John Peel. Τέσσερις φανταστικές μπασίστριες μαζί της στο “I play my Bass Loud” ανάμεσα στις οποίες οι post-punk Shanne Bradley (συνιδρύτρια των «The Nips»), η Jane Crockford των The Mo-dettes και η Emily Elhaj από τις «Angel Olsen’s band».
Στο "Feminist Song" ήσυχος «βρασμός» με spoken στίχους συνοδεία «μαλακών» keyboards και των αναλογικών synth της da Silva που προσθέτουν μια digital dancehall pop διάθεση μέχρι το ξέσπασμα της Birch στο ρεφραίν "I’m a city girl / I’m a warrior / The city made me this way / I’m a drunkard, I’m political / I’m contagious, I’m analytical". Ωδή στην πολυπράγμονα φύση της Gina Birch και δυνατή άρνηση της ίδιας να μπει σε οποιοδήποτε κουτάκι: “I’m a fighter, I’m a believer, I’m a mother, I’m a cleaner, I’m an artist and I’m yours".
Παρόμοιο συναίσθημα στο "I Am Rage" με τη σύμπραξη του Youth, μια φωτιά α λα Jesus and Mary Chain που ξεκινά, επίσης, με ένα spoken word κομμάτι που σιγοκαίει, ύμνος στον γυναικείο θυμό που εδώ τραγουδιέται με έναν ζωηρό, χαρούμενό, ειρωνικό ψίθυρο.
Στο dub "Pussy Riot" χαιρετισμός στους αποκαλούμενους «αντάρτες» Ρώσους καλλιτέχνες (το συγκεκριμένο συχνά πυκνά μαζί με το "Feminist Song" αγαπούν να παίζουν στα live των τελευταίων χρόνων) και βέβαια μήνυμα αφύπνισης που «φωνάζει» ότι η ελευθερία δεν είναι ποτέ δεδομένη, αλλά απαιτεί διαρκή αγώνα, πράγμα που για εμάς σημαίνει «to fight for those who are still in chains».
Με εύθυμη-χαλαρή διάθεση Το "I Will Never Wear Stilettos" μια γλυκιά παιχνιδιάρικη απόρριψη των τακουνιών, περισσότερο δήλωση-σύμβολο κατά των στερεοτύπων που αφορούν στα φύλα και κατά των κοινωνικών ταυτοτήτων «Give me brothel creepers / Give me Doc Martens / Give me shiny red lace-up shoes» – «My feet are ecstatic in Doc Martens/They love blue suede shoes… never wear Jimmy Choos».
Παρόμοιο χιούμορ στο "Big Mouth", στο οποίο παραδέχεται ότι συχνά της ξεφεύγουν μυστικά που της έχουν εμπιστευθεί αναφερόμενη στους καβγάδες με φίλους. «Είναι μια κακή συνήθεια που πρέπει να αποτινάξει», παραδέχεται.
Αγαπημένη μου στιγμή, άκρως συγκινητική και εξομολογητική το "And Then It Happened". Απέναντι στον γυμνό ηλεκτρονικό παλμό του Michael Rendall, η φωνή της Birch σε «ένα γράμμα στον εαυτό της» και μια έμμεση αναφορά σε μια προσωπική ή καλλιτεχνική κρίση τόσο βαθιά που κόντεψε να την διαλύσει: "I just stopped trying / Almost stopped caring", αναφέρει με χαμηλή φωνή, πριν ξαναπάρουν τα πράγματα τα πάνω τους: "And then it happened / Swept along on a breeze / Swept up by the wind".
Συναίσθημα που γρήγορα αλλάζει στο μελωδικό noise-rock "Wish I Was You" (με τις τρεις κιθάρες των Birch, Moore και Youth σε ένα ’90s alt-rock jam), τραγούδι-μεταμόρφωση στο οποίο η Birch αποτινάσσει όλες τις ανασφάλειες του παρελθόντος και βρίσκει αυτοεκτίμηση "Time has carried me forward / Now I’m happy with me". Μια υπέροχη εξομολογητική στιγμή που αποδεικνύει ότι η Birch στα 67 μπαίνει ίσως σε μια νέα μεγάλη δημιουργική φάση.
Το "Digging Down" θυμίζει κομμάτι των The Slits που ήταν φιλαράκια των Raincoats, ενώ το "Dance Like A Demon" βρίσκεται πολύ κοντά στον ήχο των σύγχρονων Big Joanie που μεγάλωσαν ακούγοντας Raincoats στα εφηβικά τους δωμάτια.
Το I Play My Bass Loud είναι ξεκάθαρα ένα bass album. Η Birch διάλεξε κάποτε αυτό το όργανο στις Raincoats, γιατί το μπάσο της φαινόταν πιο εύκολο από τα άλλα και έφτασε να το αγαπά τόσο πολύ που στα 67 της δημιουργεί ένα άλμπουμ αφιερωμένο σε αυτό. Ένα άλμπουμ για την καταπίεση, την πατριαρχία και την ανισότητα, φεμινιστικό μανιφέστο, εορτασμός στο μπάσο και υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει μια ζωή και ολόκληρο τον κόσμο. "Sometimes I wake up and I wonder, what is my job?" αναρωτιέται η νονά του feminist rock και η ενθουσιώδης της απάντηση επιβεβαιώνει την ελευθερία της ως καλλιτέχνιδας και γυναίκας: "I play my bass loud!".
Το εξώφυλλο του άλμπουμ, εμπνευσμένο από τα Super 8 shorts του Derek Jarman, είναι ένα πορτρέτο της Gane Birch από ένα Super 8 film στο οποίο βγάζει μία κραυγή για τρία συνεχόμενα λεπτά κοιτώντας ευθεία την κάμερα.
Η συνταγή επιτυχίας: έμπνευση από την reggae μουσική και τις The Ronettes, κιθάρες, δυνατοί σε συναίσθημα στίχοι, αυθάδικη dub και η εκστατική αποδοχή του εαυτού μιας γυναίκας που χαίρεται με αυτό που γίνεται μεγαλώνοντας.
40 χρόνια της πήρε από τότε που ασχολήθηκε πρώτη φορά με την μουσική για να μας δώσει το πρώτο σόλο άλμπουμ της και η σκέψη αφού το ακούσουμε είναι μία: Να το είχε κάνει νωρίτερα.
