Στο άκουσμα των λέξεων Craig Walker, ο πρώτος και κύριος συνειρμός είναι η ιδιότητα «ο τραγουδιστής των Archive». Λόγω της τεράστιας απήχησης της μπάντας στην Ελλάδα, αν και προσωπικά ποτέ δεν υπήρξα φανατικός, φυσικά δεν αγνοώ κομμάτια όπως το "You Make Me Feel", που θα θυμάται κάθε άτομο της γενιάς μου (εκεί γύρω στα 40) από τη διαφήμιση γνωστού brand jeans, ή το "Fuck You" που στα μέσα των 00's τραγουδούσαμε ενόσω έπαιζε όλη μέρα στο ραδιόφωνο (και τα βράδια στα bar & clubs), το οποίο ανήκει και στην περίοδο που ο εν λόγω Ιρλανδός τραγουδιστής είχε αναλάβει τα φωνητικά στη μπάντα. Κι αν οι στίχοι του κομματιού, που υπόσχονται βία σε κάποιο άτομο για αφηρημένη αιτία, έχουν παλιώσει άσχημα, η φωνή του Walker δεν παύει να έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητό μας.
Ο Craig Walker βέβαια έχει πολύ μακροβιότερη πορεία από εκείνη την τετραετία σαν frontman των Archive, που ξεπερνά πια τις τρεις δεκαετίες. Κι αν κατά την τελευταία αυτών δεν κυκλοφόρησε κάποιο άλμπουμ, για το Electric Shoes συνεργάστηκε με τον Καναδό τραγουδοποιό και παραγωγό Erik Alcock (το "the Cold" μέρος της επωνυμίας), ο οποίος έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ή Celine Dion, ο Eminem, ο (Kan)Ye και η Pink. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτή η συνεργασία αποσκοπούσε συγκεκριμένα να δημιουργηθεί ένα φιλικό προς το mainstream ραδιόφωνο ή και το ευρύ κοινό υλικό, αλλά συγκρίνοντας το Electric Shoes με την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά του Walker, το Siamese, ένα πολύ πιό χαμηλών τόνων, εσωστρεφές singer/songwriter άλμπουμ, δίνει αυτή ακριβώς την εντύπωση: τα folk στοιχεία έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, η ενέργεια είναι ανεβασμένη σε περισσότερες συνθέσεις, ενώ αυτές κυμαίνονται από soft rock, ολίγη από glam rock και bar rock, κάτι σαν εξευγενισμένος Bowie (πχ "The Ringmaster") μέχρι «εναλλακτική» rock από αυτή που κυριαρχούσε στα ραδιοκύματα στα τέλη των 90's, (το "Golden Ticket" ακούγεται ακριβώς σαν The New Radicals) και ακόμη και λευκή reggae στο "Midnight Express", το οποίο τελικά αποτελεί και την πιο αξιομνημόνευτη, για όλους τους λάθος λόγους, στιγμή του άλμπουμ: ποιo μυαλό σκέφτηκε ότι μουσική σαν Police είναι κατάλληλη για κομμάτι που χρησιμοποιεί έστω και σαν αναφορά το Εξπρές του Μεσονυκτίου;
Φυσικά η φωνή του Walker, κι όχι μόνο λόγω της νοσταλγίας που ξυπνά, είναι το διαρκές highlight, θερμή και αισθαντική σε όλο το στυλιστικό εύρος που καλείται να εξυπηρετήσει. Εξίσου εξαιρετική είναι η παραγωγή του Alcock, διαυγής σε όλα τα δυναμικά επίπεδα, χωρίς να φορτώνει τις συνθέσεις με αχρείαστα εφέ και δίνοντας μια «διάφανη» αίσθηση στο σύνολο του άλμπουμ. Το κύριο ζήτημα όμως του Electric Shoes είναι το αναξιοπρόσεκτο των περισσότερων συνθέσεων, που μοιάζουν γραμμένες από επιτροπή, σαν στην προσπάθεια να είναι προσβάσιμες στο ευρύτερο δυνατόν κοινό τελικά να καταλήγουν απρόσωπες. Εκεί έγκειται και το πρόβλημα: αν ήταν ένα πραγματικά κακό άλμπουμ, μπορεί και να δημιουργούσε περισσότερες συγκινήσεις.
