Επιστρέφοντας σπίτι μετά από μία ακόμη δοκιμασία στο νοσοκομείο πολεμώντας με τον καρκίνο, ο Sakamoto κάθεται (από συνήθεια) μπροστά στο ηλεκτρικό του πιάνο, βάζει τα χέρια του στα κλαβιέ κι αρχίζει να παίζει αφηρημένα, χωρίς να έχει σκοπό ούτε να δουλέψει, ούτε να συνθέσει.
Σκέφτεται τον θάνατο, σκέφτεται τον αγώνα που έχει μπροστά του, φαντάζεται τοπία, βλέπει εικόνες από τη ζωή του, μελαγχολεί, νοσταλγεί, αισθάνεται το σύμπαν και την μικρότητα του και κάνει αυτό που ξέρει και το οποίο μπορεί τώρα να τον στηρίξει που τα πράγματα είναι δύσκολα και -όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις- είναι στην ουσία μόνος.
Καθώς οι μέρες κυλάνε στο ίδιο μοτίβο, συνεχίζει να παίζει χωρίς προφανή λόγο και σκοπό. Κάπως σαν να γράφει ένα ημερολόγιο με ήχους, σαν να μουτζουρώνει ένα χαρτί με χρωματιστές μπογιές (όπως στο υπέροχο εξώφυλλο).
Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω πως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την προοπτική του θανάτου, παλεύοντας με μια σοβαρή ασθένεια, το πεδίο διευρύνεται και το βάθος μεγαλώνει. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα (μπορεί να) γίνεσαι πιo συναισθηματικός, πιo βαθύς, πιo γενναίος, πιo λιτός και πιo διορατικός, στωικός και ήρεμος και όλα αυτά, όσον αφορά στους καλλιτέχνες, αντανακλούν στην δημιουργία τους.
Ο David Bowie, o Bobby Womack, o Charles Bradley, η Sharon Jones είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις μουσικών που ενώ πάλευαν με τον θάνατο, δημιούργησαν εξαιρετικά άλμπουμ.
Το ίδιο κάνει και ο Ryuichi Sakamoto με αυτόν τον δίσκο/ημερολόγιο που κάθε μία από τις 12 συνθέσεις του έχει για τίτλο την ημερομηνία που γράφτηκε. Σκόρπιες μουσικές σημειώσεις γεμάτες λυρισμό και ευαισθησία που δημιουργούν ένα ambient περιβάλλον που μπορεί να γεμίσει με ανθισμένες κερασιές, με χιονισμένα βουνά, με βαθιές υποκλίσεις, με χαρακίρι της τιμής ή της ατίμωσης, με κινηματογραφικές εικόνες από φιλμ που δεν θα γυριστούν ποτέ. Σαν να θέλει να μας στείλει 12 καρτ ποστάλ με ήχους/τοπία/εικόνες/χρώματα που έφτιαξε ο ίδιος και θέλει να τα μοιραστεί μαζί μας για να κάνουμε εικόνα και να τον βλέπουμε να κάθεται μπροστά το πιάνο και να παίζει αφηρημένα και άσκοπα, ευχάριστα, μελαγχολικά, συναισθηματικά φορτισμένα (αλλά με την ιαπωνική αποστασιοποίηση) μουσικά θέματα, να σκεφτόμαστε θετικά γι' αυτόν και για να αισθάνεται πως μας κάνει και του κάνουμε παρέα.
Αγαπητέ κύριε Ryuichi Sakamoto έλαβα τις 12 καρτ ποστάλ, είναι πολύ ωραίες και έχεις όλη μου την θετική ενέργεια. Δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω.
