Όλοι όσοι γέλαγαν δύο μήνες πριν με τα μεθυσμένα 83 δευτερόλοπτα του “Poland” αδυνατούν να πιστέψουν ότι η ίδια φωνή με το ίδιο σχεδόν autotune φίλτρο, κάθεται πλέον πάνω σε 7λεπτες ψυχεδελορόκ οδύσσειες, γεμάτες κιθαριστικά solos, arpegiators, εκκωφαντικά τύμπανα και ένα outro γυναικείων φωνών που τιμά σε κάθε νότα του το εύρος και τον θρύλο φωνών όπως η Kate Bush. To εναρκτήριο "the BLACK seminole" ίσως είναι το μοναδικό opening track που με διάρκεια 06’ και 51’' έχει διπλάσια hits από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του album, μόνο και μόνο γιατί ο κόσμος το ξανακούει για να βεβαιωθεί ότι βρίσκεται όντως στο νέο πολυαναμενόμενο album του σούπερσταρ ράπερ Lil Yachty. Ενός δημιουργού που δεν έκρυψε ποτέ την ανάγκη του να είναι μια κατηγορία μόνος του. Υπήρξε από τους πρώτους που άνοιξαν τον θαυμαστό κόσμο της soundcloud rap και το 2016 κάθησε στο ίδιο θρανίο της Freshman Class του XXL με τους Denzel Curry, Lil Uzi Vert, 21 Savage και Kodak Black. Αν γεννηθήκατε κοντά στην golden era της hip hop, τότε ίσως κάποιος νεώτερος σας ή ξακουστά media επιπέδου Complex και Fader θα σας ενημερώσουν για το superstar status που έχει στις μέρες μας ο Yachty. Από την άλλη μπορεί να καταλάβετε και μόνοι σας ότι ο τύπος που έκανε μόδα τα braids - κοτσιδάκια, έχει την διαφορετικότητα σαν δεύτερη φύση του οπότε το να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2023 ένα album που τοποθετεί το Dark Side Of The Moon των Floyd ως βασική επιρροή του, κανονικά δεν θα έπρεπε να σοκάρει. Είναι ο ίδιος τύπος που έδωσε ζωή στις low budget παραγωγές της ανερχόμενης underground rap φάσης του Detroit με το Michigan Boy Boat mixtape, όταν κανείς δεν ψώνιζε το ραπ του από το Detroit ενώ ακόμα πιο τρελό είναι το γεγονός ότι θέλει να στήσει μια Hollywood περιπέτεια βασισμένη στο αγαπημένο του παιχνίδι, UNO (ναι, αυτό με τις κάρτες).
Όλα αυτά όμως δικαιολογούν άραγε το γεγονός ότι στρατολόγησε μια σειρά από πρωτοκλασσάτα ονόματα του Αμερικάνικου indie προκειμένου να επαναπροσδιορίσει τον ψυχεδελικό ήχο εν έτη 2023; Ο συνεργάτης των Angel Olsen, Lizzo και Yves Tumor, Justin Raisen και ο αδερφός του Sad Pony μαζί και με τον πρώην Chairlift Patrick Wimberly αποτελούν την βάση. Ο Ben Goldwasser των MGMT παίζει τα περισσότερα από τα keyboards και αυτό δικαιολογεί πολλά, από δίπλα και η βάση των Unknwown Mortal Orchestra, ενώ οι Mac DeMarco και Alex G έχουν credits συνθετών. Η Justine Skye, η Diana Gordon και η ανερχόμενη Foushee κάνουν όλες εμφάνιση σαν guest vocalists και συμπληρώνουν το παζλ ενός δίσκου που έχει περισσότερα κοινά με τις υπερπαραγωγές που μας χάρισαν στο πρόσφατο παρελθόν ονόματα όπως Frank Ocean, Kendrick Lamar και Tyler, The Creator παρά τη συνήθη rap / trap / drill παραγωγή διαδικασία που περιλαμβάνει beatmaker / συνθέτη και ένα sample.
Και πάλι, γιατί τόσος ντόρος; θα αναρωτηθεί κάποιος. Μπάντες σαν τους Tame Impala γράφουν 2-3 δίσκους σαν αυτόν κάθε φορά που μπαίνουν στο στούντιο και μετά κυκλοφορούν μόνο τα φιλέτα. Το καταλαβαίνω, αλλά φανταστείτε πως είναι να είσαι ο Lil Yachty (ένα παιδί που δούλευε σε MacDonalds όταν έφυγε από την Ατλάντα για να εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη) και καθώς έχεις καταφέρει να γίνεις είδωλο για τα πιτσιρίκια να αποφασίσεις ότι θα αγνοήσεις τελείως τις δοκιμασμένες και επιτυχημένες φόρμουλες και να λανσάρεις έναν νέο ήχο με μερικούς από τους καλύτερους σύγχρονους εκπροσώπους του να σε σιγοντάρουν. Εδώ ξεκάθαρα ο Yachty ρισκάρει. Κανείς δεν του εξασφαλίζει ότι οι μέχρι πρότινος ραπ φανς θα ακολουθήσουν και σίγουρα κανείς δεν του επιτρέπει να ελπίζει ότι οι φανς των Pink Floyd ή των MGMT έστω θα βρουν κάτι για να ικανοποιήσουν τις ροκ ορέξεις τους. Αν μάλιστα κάποιος γέλαγε με το πόσο εύκολα πρόσφατα ο Yachty έγινε viral με το “Poland”, γιατί να μην υποθέσει ότι ο ίδιος θα μπορούσε να συντηρήσει φανς και εισόδημα με ένα ακόμα mumbre rap κομμάτι. Τι τον κράταγε από το να δώσει μερικές ρίμες ακόμα στους 11 εκατομύρια μηνιαίους ακροατές του και αυτός να συνεχίζει να εισπράττει streaming έσοδα ή χορηγίες για 10,5 εκατομμύρια followers στο Instagram. Κάποιος που γεννήθηκε μόλις το 1997, τι πρόβλημα έχει και απόφασισε να χαλάσει την άνετη ρουτίνα του για να ηχογραφεί έπι έναν ολόκληρο χρόνο σε διαφορετικά στούντιο έναν δίσκο που μοιραία, από τους στενόμυαλους ακροατές (αμφοτέρες η ραπ και η ροκ διαθέτουν μπόλικους) θα μπορούσε να αποκυρηχθεί.
Και η δική μου πρώτη αντίδραση ήταν, «τι ήταν αυτό που μόλις άκουσα;» Αν αυτός ο τύπος δεν είναι πραγματικά τρελός ή δεν τρολλάρει θέλοντας να αποδείξει με πόση άνεση προσεγγίζει τις λίγο πιο ριζοσπαστικές εκδοχές που έχουν κατα καιρούς προσφέρει οι Kid Kudi, Kendrick και Ocean αυτού του χώρου, τότε μάλλον εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικό album, τουλάχιστον για το πρώτο μισό της χρονιάς. Ένας δίσκος που γυρίζει κεφάλια ακόμα και αν του λείπουν οι επικά μελωδικές γραμμές ή τα διαμαντένια του ουρανού ακόρντα.
Από την άλλη αν είσαι πραγματικός hip hop φαν και έχεις δει την εξέλιξη του είδους μέσα στα χρόνια, εδώ καταλαβαίνεις ότι συντελείται μια στροφή σε επίπεδο παραγωγής, ανάλογη της εποχής που οι A Tribe Called Quest μπόλιαζαν από την jazz του Billy Brooks μέχρι τον Lou Reed στα samples τους και αυτό σημαίνει ότι το αγαπημένο σου είδος ανοίγει μία ακόμη πόρτα από τα δωμάτια του μουσικού σπιτιού όπως επιτυχημένα έχει περιγράψει ο Robert Glasper. Για την ακρίβεια, sky is the limit για την εξέλιξη της ραπ, αν σουπερ σταρ του σήμερα όπως ο Yachty αποφασίζουν ότι από τέτοιους δίσκους, ξεκινάει κάτι άλλο.
Άρα έχουμε ξεκάθαρα ένα album που ηχητικά και παραγωγικά σπρώχνει τον ΡΑΠ φάκελο σε νέες κατευθύνσεις ακόμα και αν δεν υπηρετεί τη μελωδικότητα ή την υπερβατικότητα της ψυχεδέλειας στο σύνολο του. Κάπου μετά την μέση ο δίσκος χάνει την φρεσκάδα του, το songwriting δεν είναι τόσο δυνατό και σε περιπτώσεις τύπου “IVE OFFICIALLY LOST ViSiON!!!” οι αλλαγές συμβαίνουν απλά για να συμβαίνουν και ίσως ο ακροατής πνίγεται σε τόνους reverb και delay, ενώ είναι κοινή γνώση ότι η χρήση του autotune που ανέδειξε τον Yachty, ενίοτε είναι δίκοπο μαχαίρι.
Οι πιουρίστες της ραπ ή της ροκ ή της ψυχεδέλειας μπορούν άνετα να ισχυριστούν ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο εδώ, εκτός από το γεγονός ότι ένας από τους πιο επιτυχημένους ράπερ των ημερών μας χαράσσει νέες συντεταγμένες για το μέλλον του πιο εμπορικού είδους μουσικής στον πλανήτη, ενώ παραδίδει ένα άνετο και αρκετά ταξιδιάρικο στην πλειοψηφία του πακέτο τραγουδιών. Και όλως περιέργως, το AI μοντέλο DALL-E mini έχει επιμεληθεί το εξώφυλλο. Τόσο περίεργο είναι το Let’s Start Here, που σχεδόν πέντε μέρες μετά την κυκλοφορία του, η «βίβλος» κάποιων ονόματι Pitchfork δυσκολεύεται να πάρει θέση. Και αυτό από μόνο του σημαίνει αφενός ότι ο Yachty παρέδωσε έναν δίσκο για τον οποίο κανένας δεν τον είχε ικανό και αφετέρου ότι το έκανε αρκετά καλά ώστε να δημιουργηθεί τόσο hype και οι σπεσιαλίστες των κριτικών να ψυρίζουν τις λεπτομέρειες.
Μην ξεχνάτε ότι ζούμε το attention span σε τέτοιο επίπεδο πλέον που αυτός ο δίσκος αποτελεί μακράν ό,τι πιο φρέσκο μπορεί να ακούσει κάποιος για να ξαναπιστέψει στη νέα μουσική και το 2023.
