Ο σαξοφωνίστας Joshua Redman με τον πιανίστα Brad Mehldau, τον μπασίστα Christian McBride και τον ντράμερ Brian Blade σίγουρα έχουν λύσει τα βασικά προβλήματα συνεννόησης και αυτό βγαίνει παραέξω. Αυτό είναι και ένα από τα πιο επιθυμητά σημάδια και αποδεικνύει πολλά,όταν συμβαίνει. Το εν λόγω παγκόσμιο καλοκουρδισμενο τζαζ κουαρτέτο φέρνει φρεσκάδα στο λεπτό και ταυτόχρονα σε κάνει να αναπολείς περασμένα μεγαλεία αυτού του ήχου. Με στραμμένα τα βλέμματα στην Ευρώπη, τα τέσσερα παιχτρόνια ανακατεύονται με την την gospel και τα blues κρατώντας το κλασικό τους post bop ύφος στα σωστά επίπεδα ευχαρίστησης.
Μπορεί ο Redman να ηγείται αυτής εδώ της allstar ομάδας αλλά δεν μπορώ με τίποτα να μην δώσω τα credits σε έναν πολύ αγαπημένο πιανίστα, για να μην πω σε έναν απο τους πιο σημαντικούς πιανίστες της εποχής μας με πολύ σοβαρές jazz κυκλοφορίες απο τα 90s ως και σήμερα. Ο Mehldau έχει αυτόν τον ζεστό ήχο που όσες τρέλες κι αν παίζουν δίπλα του, αυτός θα καταφέρει να δώσει την απόλυτη ισορροπία και να μετατρέψει το απόλυτο post jazz σε μουσική για σκονισμένα jazz bars. Κάτι που συμβαίνει στο ''Ship to Shore''. Δυνατές στιγμές του δίσκου το ''Long Gone'' αλλά και το ''Disco Ears'' ενώ αναπάντεχα τελείως στο τέλος η μπάντα γίνεται πιο bop με το μεγάλο ''Rejoice'' που είναι live ηχογραγραφημένο, με ενοχλητικά παλαμάκια εννοώ. Να σημειωθεί στα πρακτικά.
Στο σύνολο του το LongGone θα αποτελέσει μια αξιοπρεπέστατη jazz κυκλοφορία του παρόντος, δείχνοντας skills αλλά και ψυχραιμία λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου σε ένα απο πιο σημαντικά labels, αυτό της Αμερικάνικης NoneSuch που έχει κυκλοφορήσει αρκετή καλή μουσική τα τελευταία χρόνια. Για να μην αναφέρω πως είναι μια όαση στο χάος των νεοφερμένων Άγγλων, οι οποίοι μπαίνουν ολοένα και πιο μέσα σε αυτόν τον ήχο, προσπαθώντας να μας πείσουν με τα abstract παιξίματα τους και την αγάπη τους στα ηλεκτρονικά.
Hit it.
