Ένας «καθαρολόγος» ή εν πάση περιπτώσει κάποιος που θα ασχοληθεί ελαφρώς αφ' υψηλού με τον πολυεπίπεδο κι ευθύβολο λόγο της 28χρονης πια Simbi, θα πέσει στην παγίδα να κοινωνιολογήσει από ασφαλή θέση για το πέμπτο studio album της. Παγίδα γιατί η συνθηματολογία της είναι πράγματι αδέσμευτη, ανεξάντλητη κι αδιαπραγμάτευτη, απέχοντας διακριτά από ένα ψευδεπίγραφο καμουφλάζ έτοιμο να κρασάρει.
Αντλεί αυτόφωτη δύναμη από την Yoruba καταγωγή της και την αφροβρετανική εμπειρία, ουσιώδη στοιχεία ανάγνωσης των δεδομένων που μας πετά στα μούτρα. Δεδομένα αλλά και γεγονότα ενίοτε εξωμουσικά, όπως η ακύρωση του US Tour της και το σπάσιμο των δεσμών με τον επί χρόνια μάνατζερ της, μα τελικώς ενταγμένα στην επίμονη οπτική της για τα της μουσικής βιομηχανίας. Όλα αυτά, η αφετηρία αλλά και η ιδιοσυγκρασία της, αποτελούν συστατικά που de facto ένας λευκός γραφιάς κατανοεί μέχρις ενός σημείου. Ενδεχομένως μάλιστα να οδηγείται σε αυθαίρετες αναγωγές, επακόλουθα ενός a priori ενθουσιασμού για αυτή την ασυμβίβαστη rapper. Το ίδιο κατ' αναλογία, συνέβη από μεγάλο μέρος του μουσικού τύπου που υπερεκτίμησε τη δεύτερη σημαντική rap κυκλοφορία τού 2022, το Mr. Morale & the Big Steppers του Kendrick Lamar. Κλείνει η παρένθεση.
Μια κυκλοφορία-έκπληξη λοιπόν, που ανακοινώθηκε στις 6 Δεκεμβρίου, βγήκε online έξι μέρες μετά, λίγο πριν το φινάλε και άρα εκτός πια ετήσιων λιστών, και αποτελεί τη συνέχεια του -κατ’ ευφημισμό- εσωστρεφούς ακρωνύμιου δίσκου της, λειτουργώντας περισσότερο "Introvert" απ' ότι το μέχρι και σήμερα magnum opus της. Η καλλιτεχνική θέση της εντός - ή καλύτερα εκτός - των εταιρειακών καλουπιών, της νεαρής γυναίκας ως κοινωνικού όντος, η αγοραία θέαση των δομικών πιέσεων, η αιώνια νεανική πίστη κόντρα στο ακατόρθωτο, εμπνέει και εμπνέεται με βασικό γνώμονα την αγάπη. Ένας λόγος, εκ νέου επαναστατικός, περήφανος και σαρωτικός, όπως διαπιστώσαμε και στο Sometimes I Might Be Introvert.
Στα της φόρμας, ο Inflo (Sault) στήνει τη σουίτα, χωρίς τις εξάρσεις του SIMBI, με το “Gorilla”, δεύτερο από τα 10 κομμάτια, να αποτελεί τον πιο εμφανή ηχητικό κρίκο της αλυσίδας. Κι η αλήθεια είναι πως η λιτή προσέγγιση του, ιδίως καθώς οδεύουμε προς το φινάλε και το επιλογικό "Control", οριακά θυμίζει ατελές demo, αφαιρώντας πόντους. Την ίδια στιγμή, η Cleo Sol είναι εκεί για τα απαιτούμενα vocals, κυρίως για να ενταχθεί ως υποστηρικτικό credit σε αυτή την ανεξάρτητη ομάδα ρηξικέλευθων μουσικών.
Θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε αποσπάσματα από το καθένα από τα 10 κομμάτια του νέου concept της Little Simz, από το "Broken" έως το "X". Όταν τα drums της μιλούν, εκείνη απλούστατα και φυσικά αναπνέει στα χάσματά τους, δηλώνοντας "No more kindness for weakness", ανακαλώντας τον Mike "Streets" Skinner, αστείρευτα δυναμική ώστε να μη βυθιστεί στον κόσμο που απεχθάνεται. Τα έχει ήδη καταφέρει, και ο λόγος που εκφέρει, η συνολική της αποστολή ως rapper, υπερβαίνει σαφώς μια μουσικογραφιάδικη αποδελτίωση όπως η παραπάνω. Άλλωστε, ο τίτλος της κυκλοφορίας δίνει την απάντηση για τέτοιες αχρείαστες για εκείνη γνώμες, όμως ένας άχαρος λευκός μπορεί και να σταθεί στο ότι ξεσκέπασε τολμηρά την ψυχή της, μα αφαιρέθηκε στο φορμαλιστικό πεδίο.
"I’ve put my career first for a very long time and I’m not in a space to do that any more. My career is very important to me, but it’s not my life. I’m doing things differently this time.”
Σα να μας προϊδέασε πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, δύο μήνες νωρίτερα από το λανσάρισμα του “NO THANK YOU”. Όμως, έχει στα αλήθεια τόση σημασία;
