Τελευταίο review για άλμπουμ του 2022 το Back Home των Big Joanie που δεν το ξεχάσαμε, αλλά ξεχαστήκαμε με τα φωτάκια, τους στολισμούς και τις λίστες.
Punk και DIY και λονδρέζικη μαύρη γυναικεία μπάντα, gothic folk, synth-pop και grunge μαζί, 4 χρόνια μετά το grrrl indie punk ντεμπούτο τους άλμπουμ, Sistahs (2018), το οποίο ενέπνευσε τόσο τον Thurston Moore και την Eva Prinz να ιδρύσουν την εταιρεία Daydream Library Series, ώστε να το κυκλοφορήσουν, επιστρέφει.
Μετά από supporting gigs στους Sleater-Kinney, Parquet Courts, IDLES, Bikini Kill, live shows, γεμάτα απροκάλυπτο ακτιβισμό και ξέφρενο χορό κυκλοφορούν το Back Home.
Για τις Big Joanie ο λόγος, που η ονομασία τους στα τζαμαϊκανά σημαίνει «μεγαλοπιάνομαι» και είναι το τρίο που αποτελείται από την κιθαρίστρια Stephanie Phillips - που θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ τη Whoopi Goldberg-, την μπασίστρια Estella Adeyeri και την ντράμερ Chardine Taylor-Stone. Μια τυχαία συνάντηση τις φέρνει κοντά, όταν η Chardine Taylor-Stone πλησιάζει το 2013 τη Stephanie Phillips, επειδή κρατάει μια πάνινη τσάντα με τους Raincoats.
Η Philips, συνθέτρια, μουσικός, συγγραφέας του βιβλίου Why Solange Matters, και ιδρύτρια της DIY κολεκτίβας Diaspora Punx, η οποία αργότερα ίδρυσε το Decolonise Fest, ένα event από και για τους DIY έγχρωμους μουσικούς που συνεχίζει να υπάρχει και να ανθεί. Η Estella Adeyeri, μπασίστρια και μέλος των Girls Rock London, οργάνωσης που βοηθάει νέες γυναίκες και non-binary άτομα να δημιουργήσουν την μουσική τους. Η Taylor-Stone έχει κερδίσει βραβείο ως LGBT+ ακτιβίστρια και ετοιμάζει το βιβλίο της Sold Out: How Black Feminism Lost Its Soul.
Διάφορα στυλ και διαθέσεις θα αναγνωρίσεις στον ήχο τους, ενώ οι ίδιες κατά καιρούς αναφέρουν ως επιρροές τους PJ Harvey, Nirvana, Jesus and Mary Chain, X-Ray Spex, The Ronettes, Darlene Love και Tina Turner.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ έναρξη κάνει το “Cactus Tree” που σαν παραδοσιακός φολκ ύμνος θυμίζει τον θολό, σχεδόν στοιχειωμένο indie ήχο των Belly και των πρώιμων Throwing Muses στις βαριές κιθάρες και τα γλυκά φωνητικά. “He looks like home and I feel saved”, τραγουδά η Phillips και αυτή είναι η πρώτη αναφορά στην έννοια «πατρίδα» μετά τον τίτλο που αναφέρεται στο τι σημαίνει το σπίτι για ανθρώπους με διαφορετική κληρονομιά.
Το εξώφυλλο μια ταπισερί της Angelica Ellis, που αναπαριστά την ανιψιά της Taylor-Stones στην καρέκλα ενός κουρέα με ένα στυλ που θυμίζει τα κάδρα που διακοσμούσαν τα βρετανο-καραϊβικά σαλόνια μετά το σκάνδαλο Windrush.
Το «σπίτι» ξανά στον στίχο “I can’t find you, come back home”στο indie rock “Today”, ενώ λίγο πριν στο “Insecure” η Phillips επιβιβάζεται σε ένα τρένο και τραγουδά “ride far away from here… I sit and think of all the things that I could be”.
Οι gothic κιθάρες και τα chill euro synths του μελαγχολικού, σκοτεινού “Your Words”, η ’80s post-punk και η synth pop που θυμίζει grunge-pop γροθιά στο “Taut”, (πιο κοντά στις ρίζες της μπάντας ), το γλυκό μελαγχολικό omnichord και το γοητευτικά αφελές beat στο “Count To 10” είναι στιγμές στις οποίες σίγουρα θα σταθείς. Το “Confident Man” εντυπωσιάζει με τα παχιά synth riffs και drum-machine «παλαμάκια», τη συναισθηματική, μελωδική μπασογραμμή, ενώ το "Sainted" είναι ένα απολαυστικά synth-pop κομμάτι που θα μπορούσε να ανήκει στον Dave Gahan.
Το “Happier Still”, έχει μέσα του ξεκάθαρα Nirvana και είναι το πιο δημοφιλές, επιβεβαιώνει μέχρι τέλους το fake-it-’til-you-make-it και είναι το ζωηρό grunge χτύπημα του άλμπουμ, ενώ το “I Will” ξεκινά με μια απολαυστικά ήσυχη διάθεση και σκοτεινά reverb που μαλακώνουν την υπόσχεση της Phillips “If I could write the book on us/I’d tell the truth of what has passed”.
Ίσως η πιο ακαταμάχητη στιγμή στο Back Home είναι το “In My Arms”, ένα ζωηρό rock’n’roll love song με τη δυνατή φωνή της Phillips, κι ένα υπέροχο outro με ανακάτεμα φωνών. Επιστρέφει στο κλείσιμο του δίσκου α λα Shangri-La’s reprise και σίγουρα φέρνει στοιχεία από Yo La Tengo και The Cure.
Πιθανότατα το πιο εντυπωσιακό είναι το καταληκτικό τρακ του άλμπουμ “Sainted”, του οποίου τα επιδεικτικά motorik synth-iced gothic γρατζουνίσματα θυμίζουν καλές στιγμές ’80s post-punk.
Ενώ οι κιθάρες, το μπάσο και τα φωνητικά ήταν η σταθερά στο Sistahs, στο Back Home η παλέτα των Big Joanie εμπλουτίζεται σημαντικά. Στιχουργικά, επίσης, πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα, γιατί η περιπλάνηση σταματά κι έχουμε την επιστροφή στο σπίτι, μεταφορικά και κυριολεκτικά σε ό,τι ο καθένας θέλει να ονομάζει «σπίτι». Είτε ως ένα συγκεκριμένο μέρος, είτε ως ιδέα μπορεί να εκφραστεί μέσα από ένα πολιτικό σχολιασμό, σε τραγούδια για την κρίση στο σπίτι, ("I Will") ή τον καπιταλισμό ("In My Arms"), ή σε πιο εσωτερικά, προσωπικά θέματα ("Happier Still"), αλλά αυτή η αναζήτηση, είτε έτσι είτε αλλιώς, παραμένει η καρδιά του άλμπουμ.
Ανάμεσα σε όλο αυτό το ηχητικό καλειδοσκόπιο και τον γνωστό τους ήχο, ωμή πανκ και κοριτσίστικη γλύκα από μια μπάντα που αισθάνεται σαν στο σπίτι της με αυτό που ήδη είναι, εξερευνά, όμως, με το Back Home, με ενθουσιώδη διάθεση το πού αλλού θα μπορούσε να βρίσκεται. Και φαντάζει απίστευτο, αλλά είναι σαν να μην έχει φτάσει ακόμα εκεί που θέλει να καταλήξει.
