Το προηγούμενο άλμπουμ των Korn ήταν η κατάθλιψή προσωποποιημένη. Τους λόγους μπορείτε να τους διαβάσατε εδώ και όπως είχαμε γράψει το άλμπουμ λειτουργούσε ως μια κάθαρση για τον Jonathan Davis. H περιοδεία για την προώθηση του The Nothing, διακόπηκε λόγω Covid19 και για πρώτη φορά στην καριέρα τους οι Korn δεν είχαν πίεση από πουθενά (δισκογραφικές εταιρείες, manager κτλ), χρόνο άπλετο είχαν και έτσι λοιπόν βρήκαν την ευκαιρία να γράψουν νέο άλμπουμ. Μάλιστα είχαν γράψει πάνω από 15 τραγούδια, αλλά μετά από μια συζήτηση που είχαν με τον παραγωγό τους Chris Collier (Fear Factory, Prong) αποφάσισαν να ηχογραφήσουν μόνο 10 και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το άλμπουμ να έχει διάρκεια μόνο 33 λεπτά. Το πρώτο single που ακούσαμε από το Requiem ήταν το "Start the Healing" και από τον τίτλο και μόνο, οι φανατικοί οπαδοί των Korn, μπορέσαμε να καταλάβουμε ότι ο Jonathan Davis έχει αρχίσει να συνέρχεται από τον πόνο που ήταν παντού στο προηγούμενο άλμπουμ τους.
Και αυτό φαίνεται και στα τραγούδια που πάντα σε σχέση με το The Nothing είναι περισσότερο up tempo και δεν υπάρχει τόσο έντονα η λύπη που ήταν διάχυτη στον προηγούμενο δίσκο. To πρώτο τραγούδι του άλμπουμ το "Forgotten" ξεκινάει με το χαρακτηριστικό ήχο του μπασίστα τους Fieldy και ειδικά από την μέση που αρχίζει να «γκαζώνει» γίνεται ένα «κλασσικό» τραγούδι των Korn. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Fieldy αποφάσισε να απέχει από την περιοδεία και γενικά από το συγκρότημα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ για να μπορέσει να αντιμετωπίσει κάποιες παλιές κακές συνήθειες του. Μάλιστα υπήρχε μια σύγχυση εάν τελικά είχε παίξει στο άλμπουμ, αλλά όπως επιβεβαίωσαν οι Korn, έχει παίξει κανονικά. Στο "Lost in the Grandeur" από την μία έχεις τον Ray Luzier (ντραμς) σαν να ξεσπά με μανία στα ντραμς στην εισαγωγή του τραγουδιού και από την άλλη έχεις τον Jonathan Davis να χρησιμοποίει την μελωδική του φωνή και να δημιουργεί μια ωραία αντίθεση στο τραγούδι. Γενικά υπάρχει αυτή η εναλλαγή στα φωνητικά του Davis σε όλο το άλμπουμ, όπως για παράδειγμα στο "My Confession", ενώ για να μην ξεχνιόμαστε είπαμε ότι έχει συνέλθει αρκετά, αλλά μας υπενθυμίζει στο τελευταίο τραγούδι ότι "Worst Is on Its Way" με ό,τι μπορεί να υποδηλώνει ο τίτλος αυτός.
Εάν το The Nothing ήταν το ιδανικό άλμπουμ που έπρεπε να βγει το 2019 λόγω της κατάστασης του Jonathan Davis, το Requiem θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό και σωστά έχει αυτόν τον ήχο: Περισσότερο μελωδικό, up tempo, με τα απαραίτητα ξεσπάσματα των Korn. Και η σύντομη διάρκεια του, το κάνει ακόμα καλύτερο. Σε ένα μελλοντικό best of με τραγούδια των Korn από το 2010 και ύστερα, θα έβαζα από το Requiem τα "Worst Is on Its Way", "Start the Healing" και "Forgotten", δηλαδή 3 από τα 9 τραγούδια του άλμπουμ. Όχι ότι και τα υπόλοιπα τραγούδια είναι άσχημα, αλλά τα τρία προαναφερθέντα ξεχωρίζουν. Νούμερο 1 στην Αυστρία, νούμερο 2 στην Γερμάνια (μετά από πολλά χρόνια), καλές κριτικές στο σύνολο τους, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μετά από 14 albums οι Korn έχουν ακόμα την διάθεση να κυκλοφορούν ποιοτικούς δίσκους.
