Δεν υπάρχει περίπτωση σε οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από την indie dream pop να μην αναφερθεί το όνομα των Warpaint. Παιδιά του Los Angeles, γαλουχημένα με trip-hop και shoegaze, οι Emily Kokal, Theresa Wayman, Jenny Lee Lindberg και Shannyn Sossamon, πλάθουν ακριβώς αυτό το είδος ονειρικής μουσικής, ιδανικής να σου χαλαρώσει τους ώμους στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας, να σε αποσυμπιέσει εν ώρα μποτιλιαρίσματος, να σου αδειάσει το κεφάλι εκείνα τα νωχελικά Κυριακάτικα πρωινά που το χουζούρεμα (ή τα αγγίγματα κάτω από το σεντόνι) μπορούν να κρατήσουν μερικά λεπτά παραπάνω.
Καθώς από το 2010 που εμφανίστηκαν στον κατάλογο της Rough Trade, το σερί κυκλοφοριών, περιπετειών και εμφανίσεων τις έβγαλε νοκ άουτ, τα τέσσερα κορίτσια της μπάντας αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή παύση μετά το Heads Up του 2016, προκειμένου να μπορέσουν να εστιάσουν στον οικογενειακό τους προγραμματισμό και τα παράλληλα μουσικά τους projects: στο διάστημα αυτό, συνέβησαν διάφορες αλλαγές και μετακομίσεις, γεννήθηκαν μωρά, κυκλοφόρησαν solo δίσκοι, προέκυψαν διαφορετικές δουλειές και νέες ευκαιρίες -όμως η καρδιά τους βρισκόταν ακόμη στους Warpaint και σύντομα η ανάγκη τους να γράψουν και πάλι όλες μαζί μουσική έγινε επιτακτική. Βέβαια, αυτό που δεν είχαν προβλέψει ήταν η έλευση της πανδημίας, η οποία τελικά τις κράτησε σε διάσταση για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Έτσι, τo τέταρτο άλμπουμ των Warpaint ηχογραφήθηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες και σχεδόν αποκλειστικά εξ αποστάσεως, απόσταση η οποία ευτυχώς -ήδη από την πρώτη ακρόαση του δίσκου- αποδεικνύεται μόνο γεωγραφική και όχι πνευματική. Τα δέκα κομμάτια του Radiate Like This όντως ακτινοβολούν: νέες ιδέες, πιασάρικες μελωδίες, τρυφερές κιθάρες, απρόβλεπτοι στίχοι -είναι όλα εκεί- και κυρίως αυτή η υγρή άρθρωση, αυτά τα κοριτσίστικα αλλά όχι αθώα φωνητικά, που χτίζουν ατμόσφαιρα καθ’όλη τη διάρκεια και δημιουργούν μια απροσδιόριστη αίσθηση υπονοούμενου και πανταχού παρόντα ερωτισμού.
Ακούστε την αλλαγή στα μισά του “Champion”: δεν θυμίζει το “Intro” των xx; Παρατηρήστε πόσο πολυεπίπεδη είναι η μελωδία του “Hips” και πόσο παιχνιδιάρικο γίνεται το κομμάτι όταν εμφανίζονται τα «χορωδιακά» back vocals. Δεν είναι το “Hard To Tell You” το πανέμορφο μπάσταρδο της dream pop με τη shoegaze; Σε μια playlist δεν θα ταίριαζε φανταστικά το “Stevie” πλάι σε κάποιο από τα παλιά των Zero 7; Δεν λειτουργεί πολύ παρήγορα η φράση “you are not alone” στο “Like Sweetness”, παρά το μελαγχολικό κιθαριστικό του μοτίβο; Και πόσο όμορφα δένει αμέσως μετά το πιανιστικό (α λα Tori Amos) άνοιγμα του “Trouble”. Και πόσο σέξι είναι τα R&B synths του “Proof” σε συνδυασμό με το “Was it all a crazy dream? Did you really come to me?” Κι αν τo αιθέριο “Altar” παρασέρνει το μυαλό “away, away, away, away”, η (επηρεασμένη από Fleetwood Mac) ρυθμική παλέτα του “Melting” το επιστρέφει σε οικεία, αλλά παρελθόντα στιγμιότυπα και συναισθήματα. Μινιμαλιστικό jazz-y φινάλε με κλείσιμο ματιού και ολική επαναφορά στο σήμερα και τους κανόνες που ορίζουν πλέον το ερωτικό παιχνίδι: “send a couple nudes, baby”.
Από τους πιο άρτιους αισθητικά δίσκους του 2022.
