Το Evolution Here We Come είναι αυτό που θες γυρίζοντας από τα νησιά, αλλά δεν πιστεύεις ότι ήρθε τόσο γρήγορα και μπορεί να κάθεσαι στη βεράντα και να το ακούς και να σκέφτεσαι ότι το μαύρισμα γρήγορα θα ξεθωριάσει, αλλά κομμάτια όπως το “Experimental and Professional” ήρθαν και θα μείνουν και όλα θα τα κάνουν πιο εύκολα.
Να μην τραβούσε την προσοχή μας από την πρώτη στιγμή κάπως δύσκολο, αφού αυτή τη φορά ο Forsyth έχει δίπλα του τον Marshall Allen των Sun Ra Arkestra, τον μπασίστα Douglas McComb των Tortoise, τον Tom Malach από τους Garcia Peoples μαζί του στις κιθάρες, τoν Steve Wynn των Dream Syndicate, από τους Baseball Project/Filthy Friends τη φανταστική ντράμερ Linda Pitmon και ως δεύτερη φωνή , τον Bill Nace (Body/Head) με την ηλεκτρονική ιαπωνική του άρπα, τον Nick Millevoi με μια κλασική χαβανέζικη lap steel κιθάρα και τον Stuart Bogie (Antibalas) στο φλάουτο.
Έρχεται, λοιπόν, ο Chris Forsyth, ο γνωστός κιθαρίστας από το New Jersey που από το 2009 εδρεύει στη Φιλαδέλφεια και που έμαθε κιθάρα δίπλα στον Richard Lloyd - τον οποίο θαυμάζει και από τον οποίο μυείται στη βάση της μουσικής- και αφού περιπλανιέται στα ‘90s και στις αρχές των ‘00s στην Νέα Υόρκη και στην avant-guarde σκηνή, στέκεται για αρκετό καιρό στην κλασική ροκ, αλλά η διάθεση του για περιπέτεια τον κάνει να εγκαταλείπει τις βασικές αρχές, παίρνει μαζί του στην παραγωγή τον Dave Harrington που παίζει από congos μέχρι φλάουτο κι εκεί που εσύ νομίζεις ότι θα ακούσεις ένα δυνατό αλαTelevision άλμπουμ γεμάτο ορμητικές κιθάρες αφήνει να φανεί όλος ο Lou Reed, οι Sonic Youth κι οι υπόλοιπες επιρροές που έχει μέσα του με ένα mini solo άλμπουμ κατά βάση instrumental, που το ακούς μετά τα νησιά και τις διακοπές και σκέφτεσαι ότι «η Γη είναι ένα ωραίο μέρος να ζεις».
Είδαμε να το κάνει πριν από αυτόν ο John Cale. Με παρόμοιο τρόπο και ο Chris Forsyth ξεκινά μέσα από ορχηστρικές αναζητήσεις, περνά σε ηλεκτρονικούς αυτοσχεδιασμούς, για να φτάσει στο All Time Present στο γνήσιο rock’n’roll, λογική συνέχεια της noise folk των Peeesseye και της άψογης τεχνικά art rock των Solar Motel, για να τα αφήσει και αυτά, και να κινηθεί προς την instrumental rock και avant-garde. Επτά ευφυέστατες σύντομες – με εξαίρεση το εκστατικό και μεγαλειώδες 14λεπτο “Robot Energy Maschine”- συνθέσεις που θυμίζουν αρχές δεκαετίας ‘80 και επιβεβαιώνουν, όπως ο ίδιος δηλώνει, ότι η κιθάρα είναι όπως οι σχέσεις. Αν δεν βρεις τρόπους να την κάνεις πιο ενδιαφέρουσα, βαλτώνει.
Να το ακούσεις για τον φανταστικό τρόπο που μπαίνει μπροστά στο μικρόφωνο και τραγουδά με γενναιότητα στο «You’re Going to Need Somebody» με δεύτερη φωνή το ζεύγος Steve Wynn και Linda Pitmon, γιατί ο Chris Forsyth πιστεύει στις άπειρες δυνατότητες της κιθάρας, αγαπά τον διαφορετικό τρόπο που παίζεται -εξ ου και όλες αυτές οι συνεργασίες- κι έτσι γλιτώνει αυτό που συμβαίνει στις σχέσεις, γιατί εδώ ξυπνούν με μοναδικό τρόπο τα φαντάσματα του Lou Reed και του Tom Verlaine που χρόνια ξόρκιζε μέσα από τις instrumental performance του, αλλά εννοείται είναι ακόμα εδώ, γιατί πρώτη μέρα δουλειά αν βάλεις να παίξει το “Heaven For A few” όλα καλά και βέβαια να το ακούσεις γιατί θα σου μιλήσει πάλι για το άγνωστο μέλλον , αλλά και για το εύπλαστο παρόν και τις μικρές χαρές που είναι ό,τι πραγματικά έχουμε.
Άφθονο κοσμικό τζαμάρισμα κι ένα υπέροχο εξώφυλλο-κάδρο για φθινόπωρο-χειμώνα-άνοιξη και πάλι καλοκαίρι.
Τι ωραίο ξεκίνημα για να γυρίσουμε σε γραφεία-σχολεία-θρανία.
