Αν έγινε κάτι εμφανές στη σαρωτική εμφάνιση των Viagra Boys στην Αθήνα είναι πως δεν πρόκειται για μία ακόμη αναβιωτική post-punk μπάντα της διπλανής πόρτας. Με το live αυτό να σημάνει το τέλος μιας μεγάλης περιοδείας σε Η.Π.Α και Ευρώπη, οι Σουηδοί κυκλοφόρησαν με φόρα αμέσως μετά το νέο, τρίτο τους άλμπουμ και το πρώτο χωρίς τον συνιδρυτή και κιθαρίστα του γκρουπ Benjamin Valle που πέθανε κάτω από απροσδιόριστα αίτια τον περασμένο Οκτώβριο, συνεχίζοντας να κηρύττουν εμφατικά το γλεντζέδικο punk rock τους.
Αυτή τη φορά έχουν όρεξη να δουλέψουν ψιλό γαζί όλα εκείνα τα sigma αρσενικά ή αλλιώς νεοφιλελέ μεγαλομπεμπέδες του 21ου αιώνα, τους συνωμοσιολόγους, τους ψεκασμένους και τους αρνητές επί πάντων -και το κάνουν με την ασοβαρότητα και την παλαβομάρα που απαιτεί η περίσταση. Τα “Baby Criminal” και “Punk Rock Loser” είναι αφιερωμένα σε όλα εκείνα τα τοξικά αντράκια που το παίζουν σκληρά καρύδια ενώ στην πραγματικότητα είναι θλιμμένα, μίζερα σκουληκάκια στερημένα αγάπης, μέσα από βρώμικη και γκρουβάτη outlaw rock. Αλλού μπουκάρουν με proto-punk ενέργεια στο παρανοϊκό μικρόκοσμο ενός αντιεμβολιαστή που θέλει να επιστρέψουμε σε απλούστερες εποχές όπως αυτή των σπηλαίων (“Troglodyte”), ενώ με τον χαρακτηριστικό, χορευτικό post-punk ήχο μας σύστησαν στο ντεμπούτο τους μας αφηγούνται την ιστορία ενός καταλάθους κλέφτη ποδηλάτων (“Ain’t No Thief”). Περίφημα λειτουργούν και οι συνεργασίες του δίσκου: στο ρεφρέν του ατμοσφαιρικού, synth punk του “The Congitive Trade-Off Hypothesis” ακούγεται το φαλτσέτο του Jonathan Higgs, τραγουδιστή της βρετανικής μπάντας Everything Everything, ενώ στο outro του “Big Boy” μπαίνει σφήνα στο μπουλούκι με house διάθεση ο Jason Williamson των Sleaford Mods, σε ένα feat που ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Στο φινάλε συμπυκνώνεται όλη η ηχητική και θεματική φρενίτιδα του δίσκου με την σάτιρα απέναντι στο Homo Sapiens να κορυφώνεται με μία δυστοπική εικόνα παρωδία (“Return To Monke”).
Μπορεί το Cave World ως σύνολο να στερείται τις μουσικές ιδέες που μας επέδειξε το γκρουπ στο περσινό Welfare Jazz, αλλά είναι ένα άλμπουμ που συλλαμβάνει ιδανικά το στιγμιότυπο, όχι μόνο γενικά της εποχής, αλλά και της κολασμένης, live ενέργειας με την οποία βγήκαν οι Viagra Boys από την καραντίνα. Τα καλύτερα γι’ αυτούς έρχονται, για τον πλανήτη δεν είμαι βέβαιος.
