«Όλοι μας ακούμε πολλή διαφορετική μουσική, και δεν είναι post-punk, οπότε δοκιμάζουμε τις ιδέες όλων και αυτό που τελικά ακούγεται είναι οι Viagra Boys», είχε δηλώσει ο Sebastian Murphy σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΝΜΕ. Οι Viagra Boys την περασμένη Δευτέρα, μας απέδειξαν πως ο δικός τους ορισμός του post-punk που συμβαίνει εδώ και τώρα, είναι πιο ζωντανός από ποτέ. Μπορεί, οι ίδιοι, να μην ανήκουν σε μια ήδη δομημένη ελίτ γνωστών συγκροτημάτων, όμως έχουν όλα τα φόντα, για να ξεπεράσουν πολλά μεγάλα ονόματα.
Αυτό το πολυαναμενόμενο, πρώτο live των Viagra Boys στην Ελλάδα άνοιξαν οι $oft $kull που μας υποδέχθηκαν μέσα από ένα noisy, ψυχεδελικό rock set γεμάτο γκρουβάτες στιγμές, κιθαριστικά ξεσπάσματα και συνεχές γρέζι στα φωνητικά, σαν μια καλοστημένη θορυβώδης, μουσική «διαμαρτυρία». Αν και ο κόσμος που συγκεντρώθηκε από νωρίς ήταν ήδη αρκετός, η ένταση του ήχου τους, ίσως χάθηκε κάπου ανάμεσα στις πρώτες απογευματινές ώρες μιας καθημερινής κατά τα άλλα συνηθισμένης κι απαιτητικής ημέρας.
Η επικοινωνία με το κοινό, μπορεί να μην ήταν η ιδεατή όμως σίγουρα αποτέλεσαν την ιδανική μετάβαση σε μια συνεχιζόμενη δυναμική, την οποία κορύφωσαν με την εμφάνισή τους οι Bazooka. Εμείς με τη σειρά μας, καλωσορίσαμε την πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση της σύγχρονης εγχώριας garage punk σκηνής με μπόλικο χορό και ζεστό χειροκρότημα. Καταληφθήκαμε από τα groovy hits του "Άχρηστη Γενιά" και του "Zero Hits", που έχτισαν μια σπιρτόζικη ατμόσφαιρα ψυχικής εκτόνωσης κι έφεραν μαζί τους τις παθιασμένες κραυγές του Ξάνθου Παπανικολάου στο μικρόφωνο, λυσσαλέες κιθαριστικές πενιές, και τα ασύλληπτα, ογκώδη drums του Γιάννη Βούλγαρη, μυώντας αβίαστα τον κόσμο στο προσωπικό τους punk τελετουργικό. Με αστείρευτη ενέργεια, μεστό ηχητικό αποτέλεσμα και πιασάρικους αυτοσχεδιασμούς, singles όπως τα "Η δική σου η σειρά", "Άχρηστη γενιά", "Οθόνη", κι "Εξαϋλώσου" κέρδισαν τις εντυπώσεις κι εξύψωσαν ακόμα παραπάνω τον επιτυχημένο συγκερασμό garage punk και νέο-ψυχεδέλειας, που οι Bazooka τόσο εύστοχα έχουν προσεγγίσει.
Η ώρα έχει φτάσει δέκα και μισή κι η ανυπομονησία για ένα live που περιμέναμε να συμβεί πριν από 3 χρόνια και κάτι, καλπάζει. Με τα πρώτα ουρλιαχτά καταλαβαίνουμε πως ο Sebastian Murphy και η παρέα του έχουν πάρει τη θέση τους στη σκηνή. Κι εκεί κάπου ξεκινά μια εκστατική post-punk ιεροτελεστία, για την έκταση της οποίας, κανένας μας απολύτως δεν ήταν προετοιμασμένος. O Sebastian Murphy απ’ την πρώτη κιόλας εμφάνιση του “Research Chemicals” και του “Ain’t Nice” οργώνει ασταμάτητα τη σκηνή, φτύνοντας θεατρικά τη μπίρα του πάνω στο σώμα του, και διαλαλώντας περίτρανα τις σκέψεις του στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, για το πόσο πολύ πιστεύει ότι μοιάζει με αρχαιοελληνικό θεό κι ότι θα ήθελε ο κόσμος να σταματήσει να του πετάει κουτάκια μπίρας στα live -κάτι το οποίο φυσικά διόλου δεν φάνηκε να τον απασχόλησε εν τέλει, αφού για άλλη μια φορά τα κουτάκια μπίρας έδιναν κι έπαιρναν.
Κάθε επόμενο κομμάτι, αποτελούσε μια έξτρα αφορμή για ένα χαώδη ξεσηκωμό, σε κυκλικά pits κάτω και περιμετρικά απ’ το stage, θυμίζοντας τη σαρωτική ατμόσφαιρα μιας metal συναυλίας. Το τρίπτυχο των “Toad”, “Sports” και “Shrimp Shack” μας έστειλε κυριολεκτικά σε μια αγύριστη ηδονική πραγματικότητα, όπου βρήκαμε τον άλλο μας κρυφό εαυτό να λούζεται με τις μπίρες και να χορεύει εμμονικά νιώθοντας την ύψιστη ψυχική ευφορία, καθώς το σώμα κι οι αισθήσεις πάλλονταν γύρω απ’ το κολασμένο τζαμάρισμα των Viagra Boys όπως αυτό αποδόθηκε με το ατίθασο σαξόφωνο μεγατόνων του Oscar Carls, το βιτριολικό μπάσο και τα φαντασιακά synths που έστησαν μια κορυφαία post-punk παράσταση, άνευ προηγουμένου. To encore έδεσαν τα “Worms” και “Down In The Basement” σε δύο επίσης πολύ στιβαρές live εκτελέσεις. Η φαντασμαγορική σκηνική παρουσία του συγκροτήματος σε συνδυασμό με την τεχνική αρτιότητα, τον πολύ καλό ήχο και τη μανιώδη ροή των μελών της μπάντας, με τους Oscar Carls και Elias Jungqvist να έχουν σκαρφαλώσει προς το τέλος του set στα ακριανά ηχεία της σκηνής και να μη σταματούν να παίζουν, καλλιέργησαν ένα μοναδικό συναυλιακό παλμό και δόμησαν μια φοβερή εμφάνιση που ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Σε αυτό το live, ο Sebastian Murphy και η παρέα του, ήταν η αέναη κι απόλυτη μηχανή παραγωγής γνήσιου, ωμού και ξεδιάντροπου rock n’ roll, επί σκηνής. Σε αυτό το live, οι Viagra Boys έδωσαν όλο τους το είναι, καθιερώνοντας το καλλιτεχνικό τους μεγαλείο στο εδώ και το τώρα και καταρρίπτοντας κάθε στερεότυπο που θέλει μια μπάντα να έχει διαγράψει μια σταθερή πορεία χρόνων, για να αγγίξει την κορυφή των προτιμήσεων σε διεθνές επίπεδο. Φόρεσαν το “punk’s not dead” attitude, στη μουσική και στη ψυχή τους, και το μοίρασαν απλόχερα την πιο σωστή στιγμή, προκαλώντας την ένωση όλων εκείνων των τυχερών που θα μπορούν να περηφανεύονται στις επόμενες συναυλίες που σίγουρα ακολουθήσουν ότι ναι, "ήμουν κι εγώ εκεί".
