Liverpool, 2017. Το στόρι το έχουμε ξανακούσει: εκείνη Ουαλλή (Hannah Merrick), εκείνος ντόπιος (Craig Whittle), αρχικά την πέτυχε σε ένα λαϊβάδικο, λίγο αργότερα βρέθηκαν να δουλεύουν στην ίδια pub, τους φάνηκε σημαδιακό και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι King Hannah. Τη μουσική τους την έχουμε επίσης ξανακούσει: το ντεμπούτο τους φωνάζει τις επιρροές του τόσο απροκάλυπτα, που σε όλες τις κριτικές που έχουν δημοσιευθεί για τον δίσκο μέχρι στιγμής αναφέρονται ακριβώς οι ίδιες διαπιστώσεις. Έτσι και εμείς, δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε ότι το άλμπουμ αυτό σε μια δισκοθήκη ταξινομημένη κατά ύφος, θα έβρισκε μια θέση ανάμεσα σε δίσκους της PJ Harvey, των Mazzy Star και των Portishead. Αλλά αυτό δε μας εμποδίζει από το να δηλώνουμε ενθουσιασμένοι με την ατμόσφαιρα που χτίζει: το μυστηριώδες εναρκτήριο "A Well-Made Woman" διαδέχεται το «ψυχαναλυτικό» "All Being Fine" (για ένα 10χρονο που βρέχει ακόμα το κρεβάτι του) για να δώσει στη σειρά του στο "Big Baby" (Έμαθα την άφησες έγκυο, τέλεια, σύντομα θα έχετε στην οικογένεια ένα μωρό μεγαλύτερο από σένα -άουτς), να κορυφωθεί στο βρώμικα αισθησιακό "The Moods That I Get In", να περάσει στο «αδελφάκι» του Glory Box, "Foolius Caesar" και να καταλήξει στο ακατέργαστο α λα Angel Olsen φινάλε όπου κρύβεται και όλη η αλήθεια της γνωριμίας τους: It’s me and you, kid. Ωραίοι.
Άκου κι Αυτό: PJ Harvey - Rid Of Me (1993), Mazzy Star - So Tonight That I Might See (1993), Portishead - Dummy (1994)
