Ελάχιστα metal group μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν την δυνατότητα να τεθούν ως headline act σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ. Πέρα από τους Iron Maiden και Metallica, ίσως οι Slipknot και οι Gojira βρίσκονται σε αυτό το status, να μπορούν να προσελκύσουν κοινό από διαφορετικές σκηνές, ώστε να αιτιολογηθεί ένα τόσο τιμητικό slot. Σε αυτή την μικρή κλίκα των μεγάλων, πλέον βρίσκονται και οι Ghost, οι οποίοι ενώ δεν παίζουν το metal όπως το εννοεί ο υπόλοιπος κόσμος, εντούτοις κατηγοριοποιούνται ακριβώς εκεί, ίσως για όχι αυστηρά μουσικούς λόγους. Και ο νέος δίσκος τους, με τίτλο Impera, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι Ghost έχουν μελετήσει ενδελεχώς τα συγγενή ιδιώματα του glam rock, του AOR, του μελωδικού hard rock, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουν εύκολα την αμεσότητα που απαιτείται για ένα σχήμα που απευθύνεται σε μεγάλες αρένες.
Η ευθεία σύνδεση του δίσκου με την live υπόσταση του group, δεν έχει γίνει για τις ανάγκες του review. Το υλικό του album μας υποχρεώνει να το πράξουμε. Ο συνδυασμός του intro "Imperium" και του up tempo "Kaisarion", είναι ολοφάνερο ότι έχει τοποθετηθεί εκεί για να σηματοδοτεί την αλληλουχία της έναρξης των συναυλιών του tour που θα περάσει από κάθε πιθανή γωνιά του κόσμου (Μεφιστόφελη θέλοντος και Covid επιτρέποντος). Και αν τα "Call me Little Sunshine" και "Hunter’s Moon", ως άξια και κυρίως αντιπροσωπευτικά single μας προετοίμασαν για την υφή του Impera, σίγουρα δεν περιμέναμε ένα τραγούδι όπως είναι το "Twenties". Ο συνδυασμός του bourlesque με τις ανατολίτικες μελωδίες και την τολμηρή στιχουργία, ήταν ένα πείραμα που αρχικά μας ξίνισε, λίγο αργότερα όμως ενσωματώθηκε πλήρως στον κυνικό «take or leave it» χαρακτήρα του δίσκου.
Και καθώς οι ακροάσεις επαναλαμβάνονται (με χαρά και όχι ως μια υποχρέωση στο πλαίσιο της διαδικασίας της κριτικής), ανακαλύπτεις συνεχώς πολύ μικρές λεπτομέρειες, που έκανες ασυνείδητα skip, λόγω της catchy μελωδίας που κυριάρχησε μέσα στο μυαλό σου. Ο Tobias Forge και οι συνεργάτες του (σε σύνθεση, παραγωγή και εκτέλεση), ακριβώς σε αυτό το πεδίο κυριαρχούν πλέον. Δανείζονται πρακτικές, ίσως να ξεσηκώνουν και ολόκληρες καταγραφές ιστορικών συγκροτημάτων και με χειρουργικές κινήσεις (συνήθως προσθήκες) δίνουν το trademark των Ghost στο υλικό που επεξεργάζονται, σε κάθε τραγούδι. Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως οι κιθάρες στο "Griftwood" είναι ο χαρακτηριστικός ήχος της κιθάρας του Eddie Van Halen; Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι ακούει το ιστορικό πέρασμα (με bowed guitar) του Still of the Night των Whitesnake στο υπέροχο "Respite on the Spitafields". Όμως επίσης κανείς δεν θα τεκμηριώσει με πειστικά επιχειρήματα, ότι αυτά τα τραγούδια δεν είναι 100% Ghost. Το Impera τα κατάφερε, o Papa Emeritus IV θα τραγουδήσει τα νέα τους τραγούδια στις επερχόμενες συναυλίες, τα απανταχού setlist θα γεμίσουν με πολλά πολλά από τα νέα κομμάτια και όλοι μα όλοι θα είναι χαρούμενοι. Αυτός ήταν ο στόχος, άλλωστε.
