Οι Hurray for the Riff Raff (καταχρηστικός ο πληθυντικός, ουσιαστικά το project είναι ατομικό και το όνομα-κλειδί είναι Alynda Segarra) μετρούν μια 15ετία στη δισκογραφία, αλλά πολύ λιγότερα χρόνια (μιας κάποιας) μαζικής απήχησης. Θα έλεγε κανείς ότι η εξάπλωση της φήμης τους είναι ποσό ανάλογο με την απομάκρυνσή τους από τις Americana καταβολές τους.
Στο έβδομο (studio) album τους έχουν πια απομείνει μονάχα λιγοστά υπολείμματα του παραδοσιακού αμερικάνικου ήχου και αυτά αφορούν περισσότερο το χρώμα των μελωδιών και την αισθητική τους τοποθέτηση, παρά τις ενορχηστρώσεις ή το παίξιμο. Πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν indie rock δίσκο που στέκεται δίπλα σε εκείνους των Waxahatchee, Sharon Van Etten και Soccer Mommy (με μια πιο folk εσάνς ίσως) και που –καμία έκπληξη– καταφέρνει και στρέφει πάνω τους τον προβολέα περισσότερο από κάθε προηγούμενη κυκλοφορία τους.
Θα ήταν άδικο βέβαια να αποδώσουμε την επιτυχία του δίσκου αποκλειστικά στην ηχητική στροφή των Hurray for the Riff Raff και τη σύμπλευσή τους με το κραταιό εναλλακτικό ρεύμα της εποχής, από τη στιγμή που υπάρχει αισθητή εξέλιξη σε επίπεδο υλικού. Τουτέστιν, από τα 11 κομμάτια που απαρτίζουν την tracklist του Life On Earth είναι ζήτημα αν μπορεί κανείς να βρει δύο ή τρία που να τους λείπουν οι ζουμερές αυτές μελωδίες που εντυπώνονται στο μυαλό αυτοστιγμεί. Ο δίσκος βρίθει από συνθέσεις απλές μεν στη σύλληψή τους, αλλά σχεδόν απαρέγκλιτα καλογραμμένες και απολαυστικές. Συνθέσεις που μπορεί να επενδύουν στη σιγουριά του οικείου, μα δεν τους λείπει το αλατοπίπερο.
Από την παιχνιδιάρικη ρυθμολογία του εναρκτήριου “WOLVES” ή του “JUPITER’S DANCE”, μέχρι τις ανθεμικές φιλοδοξίες του “SAGA” και του “POINTED AT THE SUN”, o δίσκος «πυροβολάει» hooks ασυστόλως, αραδιάζοντας συγχρόνως στο τραπέζι ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο από επίδοξα singles. Όταν, δε, οι ερμηνείες από πλευράς Alynda Segarra έχουν να επιδείξουν ιδιοσυγκρασία (βλέπε “RHODODENTRON”, “PRECIOUS CARGO”), τότε το ενδιαφέρον της ακρόασης ζωηρεύει ακόμα περισσότερο και γίνεται ξεκάθαρο το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη indie δίσκο της σειράς.
Η προσήλωση του Life On Earth στη φόρμουλα τού στερεί την πρόσβαση στο βάθρο της σπουδαιότητας, αλλά το γεγονός ότι εφαρμόζει τη φόρμουλα αυτή άψογα του εξασφαλίζει μια θέση στη δισκοθήκη (ή στις playlists, έστω) των φίλων του ήχου που θα έρθουν σε επαφή μαζί του. Είναι οπωσδήποτε μια κυκλοφορία που ξεχωρίζει, σε μια μουσική χρονιά ήδη πλούσια σε αξιόλογους δίσκους.
