Σύμφωνα με τη πρώτη παράγραφο του Wikipedia για τον όρο "dream pop: «H dream pop (στοιχειοθετείται και ως dreampop) είναι ένα υποείδος εναλλακτικού ροκ και νεοψυχεδέλειας που δίνει έμφαση τόσο στις ατμόσφαιρες και τις ονειρικές ηχητικές υφές όσο και στην ποπ μελωδία.» Παράλληλα, και σύμφωνα με το Discogs, ο νέος δίσκος των Beach House υποκατηγοριοποιείται ως dream pop. Αρκεί, λοιπόν, να μιλήσουμε για έναν ακόμα dreampop δίσκο, ή μήπως είναι αρκετά (ή πολλά) παραπάνω από αυτό;
Αρχικά το Once Twice Melody χωρίζεται σε 4 κεφάλαια: Chapter 1 / Pink Funeral, Chapter 2 / New Romance, Chapter 3 / Masquerade, Chapter 4 / Modern Love Stories, περιέχει συνολικά 18 τραγούδια με συνολική διάρκεια 84 λεπτών (!). Αυτό από μόνο του κατατάσσει το άλμπουμ σε κάτι το μεγαλεπήβολο που πολύ εύκολα μπορεί να καταστεί μάταιο. Άλλωστε στην εποχή του streaming όπου με ελάχιστα χρήματα τον μήνα ο ακροατής μπορεί να ακούει απεριόριστη μουσική, η πληροφορία πέρα από (ας το πούμε έτσι) άπειρη είναι και πολύτιμη για αυτό οφείλει και να είναι στοχευμένη ώστε να γεμίζει «επιτυχημένα» τον χρόνο ακρόασης και όχι να τον σπαταλά. Φανταστείτε να περάσετε μιάμιση ώρα σε κάτι που δεν αξίζει τον κόπο και τον χρόνο.
Το πρώιμο ερώτημα, λοιπόν, είναι: Αξίζει η αφιέρωση, σχεδόν, μιάμισης ώρας ακρόασης για το Once Twice Melody; Ομολογώ πως όταν, στην αρχή, είδα τον όγκο των τραγουδιών και τη συνολική διάρκεια του δίσκου ολίγον μαγκώθηκα, έως και αγχώθηκα. Καθώς άκουγα το άλμπουμ, ωστόσο, άρχισα να βρίσκω πολύ πετυχημένη την παρατήρηση του Pitchfork στην σχετική κριτική του άλμπουμ: «Δεν ακούς το Once Twice Melody, διαλύεσαι μέσα σε αυτό» -“You don’t listen to Once Twice Melody, you dissolve into it”-. Γούστα είναι αυτά (που λέμε όταν διαφωνούμε με κάποιον πάνω σε ένα κομμάτι τέχνης) αλλά στα δικά μου αυτιά η ακρόαση του νέου δίσκου των Beach House εξελισσόταν σε κάτι το μυσταγωγικά ονειρώδες ώσπου κάπου στην μέση του άλμπουμ όχι μόνο δεν ένιωθα κουρασμένος και αγχωμένος ως προς την υπολειπόμενη διάρκεια, αλλά συναισθανόμουν την ομορφιά της ονειρικής ποπ των Beach House να με περιβάλλει με στοργή, τόσο που ήμουν ευτυχής που υπήρχε άλλος τόσος χρόνος μουσικής μπροστά για να ακούσω.
Τελικά οι Beach House έχουν χτίσει μια πολύ βαριά φανέλα (που λέμε και οι ποδοσφαιρόφιλοι), τόσο βαριά που ό,τι και να κάνουν είναι πολύ δύσκολο να χάσουν. Το Once Twice Melody, λοιπόν, δεν είναι απλά ένα ακόμα dream pop άλμπουμ, παρόλο που είναι τίγκα ονειρικό. Είναι μουσική για να ακούς στο σπίτι με τα φώτα κλειστά και το βλέμμα προς το ταβάνι, μουσική για να σε ηρεμεί σε σημεία αγωνιώδους αναμονής, μουσική για ταξίδια, μουσική για εργασία, μουσική για το τώρα και το παντού.
