Πόσες φορές μας έχει εκπλήξει ευχάριστα κάτι γαλλόφωνο στην ποπ μουσική κι ακόμη περισσότερο πόσες φορές που κάτι φτάνει στα αυτιά μας από το Βέλγιο και είναι πραγματικά καλό; Θέλω να πω πως η παράδοση σε κάτι παίζει πάντα τον ρόλο της και η αλήθεια είναι πως η βελγική παράδοση στην ποπ κουλτούρα δεν είναι στο πλευρό του Stromae. Όμως, ακόμη κι έτσι, κατορθώνει μόνος του να έχει ανοίξει ένα παράθυρο και η αλήθεια είναι πως δεν βιάστηκε καθόλου να το ανοίξει. Σε ένα διάστημα -σχεδόν- 15 χρόνων έχει κυκλοφορήσει μόλις 3 άλμπουμ κι αυτό σημαίνει πως μιλάει όταν έχει κάτι να πει κι αφήνει χρόνο ενδιάμεσα για στοχασμό, για εξέλιξη, για νέα ακούσματα και εμπειρίες.
Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας με καταγωγή από την πολύπαθη Ρουάντα κι εκεί τον σκότωσαν όταν πήγε να επισκεφθεί τους συγγενείς του. Τον μεγάλωσε η Βελγίδα μητέρα του που τον έστειλε σε ένα σχολείο Ιησουιτών όπου έμαθε, εκτός από καλά γράμματα, σεβαστικότητα, ανοχή και καλοσύνη, ενώ ο πρόωρα χαμένος πατέρας του ίσως πρόλαβε να τον τροφοδοτήσει με το καλό γούστο και την κομψότητα των αδρών γραμμών της αρχιτεκτονικής. Φαίνεται όμως να του μετέδωσε και ένα έντονο ενδιαφέρον για τους ήχους και την ρυθμολογία της Αφρικής που είναι πανταχού παρόντα στο άλμπουμ του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Στο Mutlitude o Stromae συνδυάζει περίτεχνα και δημιουργικά το γαλλικό σανσόν (αν ο αγαπημένος του Jacques Brel άκουγε το "Riez" σίγουρα θα του το βούταγε) με το hip-hop (όπως έχει διαμορφωθεί στην γαλλική εκδοχή του), με την αφρικάνικη μουσική παράδοση (με έμφαση στα φωνητικά) αλλά και τους ήχους της Λατινικής Αμερικής (ο Devendra Banhart θα μπορούσε να είναι πολύ φίλος του). Όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία εύκολα μπορούν να καταλήξουν ένας αχταρμάς όμως ο Stromae με τις τόσο όσο δόσεις του, κατορθώνει να τα κάνει να συνυπάρχουν και να ακούγονται ευχάριστα, πράγμα που εξηγεί και τη μεγάλη του επιτυχία στις γαλλόφωνες χώρες.
