Mε ημερομηνία κυκλοφορίας να συμπίπτει με την εβδομάδα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, το δίδυμο των Modern Ruin (Νικόλαος Ράπτης a.k.a. Fringe Society και Μάκης Παπασημακόπουλος ex Rattler Proxy) παρέδωσε όλως τυχαίως -και χωρίς πιθανή πρόθεση- το soundtrack που θα μπορούσε να συνοδεύει όλες τις μάταιες σκέψεις που ταλανίζουν τα σκοτεινά μυαλά, σχετικά με την πορεία της ανθρωπότητας.
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι ένα νέο EP αμέσως μετά το προσεγμένο ντεμπούτο τους Unemployment Line Disco για την αναγνωρισμένη στους ηλεκτρονικούς underground κύκλους Hoga Nord, θα είχε φυσική συνέχεια στον ήχο που αρχικά λάνσαραν, όμως οι ανατροπές, όπως και η καλλιτεχνική “ανωμαλία” είναι πιθανόν η δεύτερη φύση τους. Και τι πιο ταιριαστό, από το να επιστρέψουν στην πρότερη δισκογραφική στέγη των Rattler Proxy, την αναγεννημένη τελευταία Lurid Music του Alex Hobson, μια ετικέτα που συνήθως αγνοεί τα ρίσκα μπροστά στην ολοκλήρωση του όποιου καλλιτεχνικού εγχειρήματος. Κοινώς, αν για όλους τους λάθος ή σωστούς λόγους οι Modern Ruin αποφάσισαν να βυθιστούν ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι και την παράνοια που επικρατεί τριγύρω, αφήνοντας τον κύριο Παπασημακόπουλο ελεύθερο να γδάρει ότι και όσο χρειάζεται προκειμένου να φτάσει στη σάρκα, δηλαδή στην ουσία αυτού που πραγματικά μας περιβάλλει, η Lurid ευτυχώς έδειξε πρόθυμη να σερβίρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ωμότητα των έργων τους και των ημερών μας συνδυάζοντας τη μουσική με το εξίσου ανατρεπτικό εξώφυλλο της ψηφιακής και φυσικής κυκλοφορίας.
Μουσικά, η αιφνιδιαστική τακτική της δυάδας να πλασάρει μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες ένα σχετικό restart του ήχου της, επιλέγοντας αρχικά πιο electro θέσεις (στο εναρκτήριο "Echoes Of Blood") και έπειτα προσεγγίζοντας το οικείο (από τη Rattler Proxy era) ηλεκτρονικό rockabilly του ομώνυμου “Flesh”, δείχνει όχι μόνο να αποδίδει αλλά και να συνδέει το γκρουπ με τους “πατέρες του ήχου” Suicide, την ίδια στιγμή που δημιουργείται στον ακροατή η εντύπωση ότι τα δερμάτινα γάντια τους επιτέλους, εφαρμόζουν ιδανικά. Στο "Like A Rat", η ενορχήστρωση είναι τέτοια που αφήνει τα αναλογικά synths να “καίγονται” στο κόκκινο ενώ το groove και οι κιθάρες παραπέμπουν στα "Contino Sessions" των Death In Vegas καθώς, ο Παπασημακόπουλος συνεχίζει να στροβιλίζει το χαρακτηριστικό mumbling του πάνω σε τόνους reverb. Στο φινάλε του “Something, Anything” επιστρέφουν στον minimal ήχο του Unemployment Line Disco και εξασφαλίζουν τη συνοχή με το προηγούμενο υλικό τους με τρόπο ‘που δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει το ενδιαφέρον του ακροατή, σχετικά με την επόμενη κίνησή τους.
Η κυκλοφορία της Lurid σε κασέτες, περιορισμένες στην έκδοση των 30 αντιτύπων, είναι ιδανική. Σε ένα από τα παραδοσιακά Sony Walkman των 80s, μπορείς να φανταστείς εκλεκτούς ήρωες του Film Pit να πατάνε το play και να χάνονται στο σκοτάδι, διψασμένοι για πολλά περισσότερα από φτηνή μπύρα ή εκδίκηση. Τέλος, στα bonus remixes, η εκδοχή του Gabe Gurnsey στο "Echoes Of Blood" προσθέτει σπίντα και ακόμα πιο βαρύ μπάσο αλλά στερεί την αλητεία που προσδίδουν τα φωνητικά του original. Δηλαδή του νέου υπόγειου hit on the making, που, με τις ευλογίες και του Silent Servant , θα μπορούσε από μόνο του να βάλει τις βάσεις για την παγκόσμια καλτ ακολουθία που δικαιούνται να έχουν οι Modern Ruin. Ίσως, το πιο απαραίτητο νέο γκρουπ για μέρες καταστροφής και ανίερων πράξεων.
