Σε λένε Destroyer, pop mastermind collective, και βγάζεις νέο δίσκο. Τι περισσότερο μπορείς να προσφέρεις στον εκεί έξω μουσικό κόσμο; Κι όμως, από τη πρώτη κιόλας ακρόαση αντιλαμβάνεσαι πως το Labyrinthitis έχει τόσα πολλά να προσφέρει, πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσες να φανταστείς πριν πατήσεις το start/play/βελόνα στο πρώτο αυλάκι του δίσκου. Αρχικά ο δίσκος έχει την ιδανική (για εμένα) διάρκεια που είναι να κυμαίνεται μεταξύ 40 και 45 λεπτών. Εν συνεχεία και τι δεν έχει μέσα ως στοιχεία pop αισθητικής: από dreampop και indie pop μέχρι soft rock και disco, τα υλικά δένουν καταπληκτικά. Εν κατακλείδι, και χωρίς πολλές αναλύσεις, με κατακλύσαν τόσα συναισθήματα καθώς άκουγα το Labyrinthitis που δυσκολεύομαι να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και να τις αποτυπώσω σε λέξεις, προτάσεις και παραγράφους. Συνεπώς ας είναι μια track by track παρουσίαση/κριτική αυτή που θα ακολουθήσει. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το κάνω εν προκειμένω.
"It’s In Your Heart Now": Ονειρική pop που σε βάζει άμεσα στην διάθεση ότι το ταξίδι προμηνύεται απολαυστικό. Είναι κι αυτή η κιθαρούλα αλά Pictures of You των Cure που αγγίζει όλες τις ευαίσθητες χορδές. Και φυσικά η χροιά της φωνής του Dan Bejar οικεία και ιδιαίτερη να σε αγκαλιάζει.
"Suffer": Πάρε κάτι από synth pop για την συνέχεια. Γρήγοροι ρυθμοί και μια "κιθαρομπασομελωδία" να φέρνει στο μυαλό τον Peter Hook στις καλύτερες δημιουργικές ημέρες των New Order. Καλά πάει αυτό.
"June": Ξαφνικά έρχεται μια ατμοσφαιρική disco-boogie κατάσταση να μελώσει σε slo-mo χορευτική διάθεση την διαδικασία όπως της πρέπει. Μα τι έχει γίνει εδώ πέρα; Τι άλλο με περιμένει;
"All My Pretty Dresses": Τι είναι αυτό τώρα; New wave crooning extravaganza να το πω; Θα το πω. Είναι κι αυτά τα πνευστά που σαν σκάνε σε στέλνουν στον αγύριστο. Κομψοτέχνημα!
"Tintoretto, It’s for You": Κάτι από leftfield pop-otronica ηχεί στα αυτιά. Κι ενώ θεωρητικά το πράγμα πάει από εδώ και από εκεί, η αισθητική παραμένει μαγικά κοινή και βγάζει όσο νόημα δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος που διαβάζει το κείμενο δίχως να ακούει τον δίσκο.
"Labyrinthitis": Να το και το ατμοσφαιρικό chill-wave που ρίχνει τους ρυθμούς και λειτουργεί ως κάποιος απόλυτα κατευναστικός παράγοντας στην μέση του άλμπουμ. Πανέμορφο track!
"Eat the Wine, Drink the Bread": Ας μου επιτραπεί ο όρος new discowave γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτό το κομμάτι. Η ακρόαση είναι συναρπαστική!
"It Takes a Thief": Ηλιόλουστη ποπιά που σε κάνει να θες να τρέχεις χορεύοντας άτεχνα μέσα σε λιβάδια γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια. Ναι, κι όμως, αυτό είναι, τι να κάνουμε;
"The States": Θα έλεγα ότι εδώ μιλάμε για κάτι από synth "χορευτική" sophisti-pop, αν θα μπορούσε να υπάρχει τέτοια ορολογία τέλος πάντων. Καταπληκτικό!
"The Last Song": Με τον περιγραφικό αυτό τίτλο και με μια γλυκιά, τρόπον τινά, velvet underground-ική αίσθηση κλείνει ο υπέροχος αυτός δίσκος.
Με αυτά και τα άλλα το Labyrinthitis με εξώθησε στο να προσπαθώ (μάταια άραγε;) να κατηγοριοποιήσω αυτό που άκουγα σε μια προσπάθεια να αποδοθεί όσο καλύτερα γίνεται η πολυσυλλεκτικότητα των ηχοχρωμάτων και των συναισθημάτων που κατακλύζουν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Στο τέλος όμως αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Αφού all in all, που λένε και οι αγγλοσάξονες, είναι ένας φανταστικός δίσκος που αξίζει όχι μόνο την επένδυση του χρόνου κατά την ακρόαση, αλλά και την "βινυλιακή" αγορά -θα προσέθετα- για τους λάτρεις του είδους.
