Στην εποχή που το ραπ της Νέας Υόρκης τα έχει δει και τα έχει κάνει όλα, ο λυρικός Wiki και ο mastermind παραγωγός του, Navy Blue, επιτάσσουν το μινιμαλισμό και αφήνουν τον απαραίτητο χώρο για μπάρες που καταγράφουν τη ζωή στη μητρόπολη, με τρόπο που θυμίζει το “Kids”. Λίγο να έχεις περπατήσει τη Νέα Υόρκη, έστω την υποθετικά κουραστική -μα συνάμα τουριστική- διαδρομή, από το Brooklyn στο East Village, ίσως μπορείς να κατανοήσεις γιατί λίγο πριν και λίγο μετά την Brooklyn Bridge αλλά και στις κοντινές γειτονιές (από το Harlem μέχρι το Lower East και την Chinatown) μεγάλωσαν γενιές μουσικών που παρέδωσαν με υποδειγματικό τρόπο rap, punk, jazz, soul, disco και σχεδόν κάθε εκδοχή ethnic μουσικής.
Ο Wiki, κατά κόσμον Patrick Morales, με τις ρίζες του να μοιράζονται σε Ιρλανδία και Πουέρτο Ρίκο, είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα Νεοϋορκέζου παλιάς κοπής, παρά τα μόλις 27 του χρόνια. Είναι από αυτούς που η ζωή και το μεγάλωμα στην πόλη τους ωρίμασαν πριν την ώρα τους -και αυτό φαίνεται, στο εκφραστικότερο ίσως album που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Συνοδοιπόρος του στο Half God, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο, ο ευφυέστατος παραγωγός Navy Blue, με σοβαρό skate background και κορόνα στο κεφάλι του την καλλιτεχνική επιμέλεια στο album I Don’t Like Shit / I Don’t Go Outside του 2015 που επίσης βοήθησε στο να “ωριμάσει” ένα από τα φοβερά παιδιά του αμερικάνικου εναλλακτικού rap, ο Earl Sweatshirt.
Τόσο το I Don’t Like Shit… όσο και το φετινό Half God καταφέρνουν με λίγα και απλά μουσικά θέματα να στρώσουν το ιδανικό χαλί για να παρελάσουν τα χρώματα, τα συναισθήματα, οι χαρακτήρες και οι εικόνες της αμερικάνικης νεότητας μέσα από τις ρίμες των δύο πιο εύγλωττων ράπερ της νέας γενιάς. Καθόλου τυχαία, ο Earl και η συμμετοχή του στο “All I Need” (που σαμπλάρει το jazz θέμα “You Are All I Need” του Calvin Keys) έδωσε πρώτος το νεύμα της cool συγκατάθεσης για το όραμα του Wiki.
Η νεοϋορκέζικη σκηνή, εδώ και χρόνια (από την εποχή των A$AP) τείνει να “καίει” πολύ γρήγορα τα νέα ταλέντα της προκειμένου να κοντράρει την Καλιφόρνια και πολύ συχνά, η θεματολογία της εστιάζει στο πόσο εξίσου γρήγορα και με τι είδους αλήτικες μεθόδους, οι ράπερ της πόλης μετατρέπονται σε σούπερσταρ. Το Half God κινείται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Η ιδέα ενός ταπεινού και προσγειωμένου δίσκου που περιγράφει την καθημερινότητα στις γειτονιές, στα τρένα και στα στέκια της πόλης (ειδικά όταν έρχεται από έναν ράπερ που δεν έδειξε να βιάζεται ποτέ στο ραντεβού του με τη δόξα) παίζει εδώ καθοριστικό ρόλο. Από το ξέγνοιαστο single “Roof” (αλίμονο αν δεν είχαν την ιστορία τους τα αράγματα στις ταράτσες αυτής της πόλης), τις άσκοπες βόλτες στο “Can’t Do This Alone” ή την αίσθηση από το “spicy chicken sandwich from my akhi” στο “Promised”, το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που επιτρέπει στον ακροατή να γίνει μέρος της ιστορίας της πόλης. Ή ακόμη καλύτερα, να γνωρίσει μέσα από τις μπάρες του Wiki, τους χαρακτήρες και τους τύπους παιδιών που μεγαλώνουν στην πόλη. Από τον ανασφαλή, ταλαντούχο μουσικό που επιτέλους πίστεψε στον εαυτό του (βλ. “Home”) μέχρι το εγωκεντρικό κολεγιόπαιδο του “New Truths” και από τον τραγικό “Drug Supplier” μέχρι τον φουλ ερωτευμένο τύπο του “Never Fall Off” .
Και όλα αυτά συμβαίνουν, συνοδεία, πολύ απλών beats. Ανάλαφρων μοτίβων, έξυπνα κομμένων samples (από αυτά που στην αλλαγή από το “Never Fall Off” στο “Drug Supplier” οι συλλέκτες θα λιώσουν στο ψάξιμο) και μελωδιών που παραπέμπουν στη δεύτερη χρυσή εποχή του νεοϋορκέζικου ραπ. Ο Navy Blue έχει σπουδάσει τη δισκοθήκη και τις απλές τεχνικές των κλασσικών, όπως ο QTip των A Tribe Called Quest, ο RZA ή ο Dj Premier και αφήνει παρακαταθήκη για το μέλλον τον μινιμαλισμό στην ενορχήστρωση και μερικά από τα πιο φινετσάτα και μεστά θεματά του σε μακρόσυρτες λούπες, προκειμένου ο Wiki να μοιραστεί την εξαιρετική ιστορία του γύρω από την ενηλικίωση των νέων σε μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη.
Αν κάποτε, η ουσία της rap θεωρούνταν η διήγηση μιας ιστορίας από την πόλη, με μουσικό υπόβαθρο τους “σπάνιους” ήχους της, αυτό το album επιτυγχάνει να επαναφέρει αυτήν την τόσο ουσιαστική αξία για το είδος και σκοράρει ένα από τα album της χρονιάς με τον πιο στιλάτο και περιγραφικό τρόπο.
