Πόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν μουσικό να είναι στην επιφάνεια με τα δημιουργήματα του για τρεις δεκαετίες χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες της πρώτης, συνήθως, ακμαίας περιόδου του; Και όχι απλά να συνεχίζει να δημιουργεί αλλά τα πονήματα του να είναι πολύ παρπάνω από άξια αναφοράς, σε σημεία και στιγμές -μάλιστα- να καθορίζουν την σύγχρονη ποπ κουλτούρα; Στα δικά μου τα μάτια κάτι τέτοιο είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο, ελάχιστοι το έχουν καταφέρει και ένας από αυτούς είναι ο Damon Albarn - για μένα η κορυφαία μουσική προσωπικότητα των τελευταίων τριάντα ετών.
Έχοντας τα παραπάνω ως σκέψη, ο πήχης της προσμονής για το νέο άλμπουμ του Albarn καθίστατο αυτόματα πολύ υψηλός. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις από μια φράση όπως «νέος δίσκος που εμπλέκεται ο Damon Albarn». Και η αλήθεια είναι πως από τις πρώτες νότες του ομότιτλου opening track "The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows” η καρδιά ζεσταίνεται και ένα ελαφρύ χαμόγελο που υποδηλώνει ότι η ακρόαση αναμένεται απολαυστική ζωγραφίζεται αυτόματα στο πρόσωπο.
Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς ο νέος δίσκος του Damon Albarn δεν προσδίδει κάτι νέο ως ιδίωμα στην (προ)υπάρχουσα pop δημιουργία. Μα, επίσης ειλικρινά, ενώ είναι τόσο συναισθηματικά έντονος καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι τόσο καταπραϋντικός που στα αυτιά μου γίνεται ο απόλυτος δίσκος-φίλος, η μουσική μου παρέα και υπόκρουση για το 2021 (που ως έτος μόνο καλό δεν έχει υπάρξει μαζί μας). Και προσωπικά σαν να ταυτίζομαι με το ορχηστρικό "Combustion" όπου ο Damon Albarn δημιουργεί ένα μικρό αριστοτεχνικό μελωδικό χάος κάπου στην μέση του κομματιού για να έρθει το λυτρωτικό πιανάκι και να επαναφέρει τους χτύπους της καρδιάς σε ηρεμία.
Είναι λίγο όλο αυτό όταν μιλάμε για μουσική; Ανάλογα τι ψάχνει ο καθένας από αυτήν, θα μπορούσε να πει κάποιος. Για τον ακροατή που αναζητεί να αγκαλιάσει το βινύλιο ή ένα μαξιλάρι και να κινηθεί ράθυμα χορευτικά στο σαλόνι υπό τους ήχους του "Daft Water", να τείνει τα χέρια του και να κουνηθεί δεξιά-αριστερά με τα μάτια κλειστά ενώ ακούει το "the Cormorant", να χτυπήσει το γόνατό του στον ρυθμό του "Royal Morning Blue", να χαϊδέψει τα μαλλιά της αγάπης του κάτω από την μελωδία του "Darkness to Light", να πάθει συναισθηματική σύγχυση σαν ακούγεται το "Esja", να επανέλθει σε συνθήκες κατευναστικής χαρμολύπης με το "the Tower of Montevideo", να κάνει ένα διάλειμμα παραίτησης στο "Giraffe Trumpet Sea", να χορέψει με συνοφρυωμένη την έκφραση του προσώπου του ακούγοντας το "Polaris" και να ξαπλώσει γεμάτος και ήρεμος στο καταληκτικό "Particles", το The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows είναι ένα κομψοτέχνημα.
