Όταν η Αμερικανίδα μουσικός και παραγωγός Liz Harris διάλεγε όνομα για το solo project της, το Grouper της φάνηκε περισσότερο με το όραμά της να συνενώσει σε μια ομάδα πολλούς, διαφορετικούς ήχους. Και στο δωδέκατο κατά σειρά album της έρχεται να ομαδοποιήσει κάθε πιθανή παραλλαγή συνδυασμού των χορδών μιας κιθάρας με εκείνες της φωνής της.
To πρώτο μεγάλο προσόν του Shade είναι η συνταρακτική του αμεσότητα, σαν η Liz Harris να παίζει πράγματι σε αυτό το ίδιο σαλόνι με αυτό που ακούς τον δίσκο: τα ίδια μισόκλειστα παντζούρια, το ίδιο φως που κοντράρει τη διαύγειά του πάνω στις παραμορφωμένες κιθάρες του δίσκου, μια καλά υπολογισμένη αντήχηση, σαν αυτή που ακούμε όταν παίρνουμε τηλέφωνο κάποιον που βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο. Το δεύτερο είναι ότι καταφέρνει να φέρει την πολύπαθη, παρεξηγημένη και για πολλούς παρωχημένη πια ακουστική κιθάρα σε πρώτο πλάνο ξανά, φέρνοντας την όσο πιο κοντά θα μπορούσε να φανταστεί κανείς στην ambient εκδοχή της.
Ο δίσκος σε παίρνει μαζί του από το πρώτο track, το στοιχειωμένο και πνιγμένο στα distortion εφέ “Followed by the Ocen” -πράγμα όλο και πιο δύσκολο και σπάνιο στις μουσικές μέρες μας και ιδίως για έναν τόσο «αφηρημένο ήχο». Και μετά σε περπατάει, κρατώντας σε τρυφερά από το χέρι, στα υπόλοιπα 8 τραγούδια του δίσκου μέσα από το φωνητικό της επιμελώς ατημέλητο layering ακριβείας, την οικειότητα των χορδών της, με ερασιτεχνικό ζουμ στον σύρσιμο των δαχτύλων της πάνω τους και τον έντιμο, μετρημένο σπαραγμό καθημερινών που έχεις ακούσει τραγουδισμένες σε χιλιάδες παραλλαγές και όμως εδώ συνεχίζουν να εκπέμπουν καθηλωτικά μια αδιαπραγμάτευτη αλήθεια – το δε κόλπο στην demo ηχογράφηση του highlight “The Way Her Hair Falls” με τον τον ρεαλισμό της λάθους συγχορδίας παρότι το ξέρουμε και από τον πρίγκηπα Παύλο Σιδηρόπουλο και δεν είμαστε και χθεσινοί, το μασάμε παρόλα αυτά και πάλι ευχάριστα. Το album παίζει στοχευμένα πάνω στις πενήντα αποχρώσεις της σκιάς, με τις συνθέσεις, να σβήνουν, να λιώνουν και να χάνονται μέσα στο περιβάλλον του κάθε ακροατή.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή η α λα Cat Power συναισθηματική φορτισμένη κιθαρωδία έχει ζήσει τις χρυσές εποχές της και δεν έχει και πολλά να πει πλέον εν έτει 2021. Ή ότι μουσική όπως αυτή του Shade την έχεις ξεχάσει με το που την ακούσεις. Εδώ όμως είναι το μεγάλο τρικ της Liz Harris. Δεν ενδιαφέρεται για τις κλασσικές συνθετικές δομές των singer – songwriters, παρά βλέπει και σε μια μεγάλη εικόνα τις νέες διαστάσεις και προοπτικές στην εκφραστική δυναμική του στοιχειώδους οργάνου της λαϊκής και ποπ αμερικανικής μουσικής κουλτούρας. Και με το Shade δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να τις ανοίξει.
