Tirzah - Colourgrade

Οι καλλιτέχνες που ξέρουν να αφουγκράζονται την πραγματικότητα στην οποία ζούμε, είναι πολύ πιο πιθανό να αφήσουν πίσω τους διαχρονικά έργα. Ναι, διαβάζεται κάπως γενικευμένο άλλα είναι τόσο αλήθεια. Αν υποθέσουμε ότι η επιστροφή της ambient ως τάση, έβγαζε νόημα εδώ και ενάμιση χρόνο που σταματήσαμε να χορεύουμε, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι η μουσική καλλιτεχνών όπως η Pauline Anna Strom επωφελήθηκε από τις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το έργο της έδωσε εκ νέου ώθηση στο παγκόσμιο μουσικό κίνημα της ambient και βρέθηκε να κατέχει περίοπτη θέση σε πολλές έγκυρες δισκοθήκες ανά τον κόσμο.

 

Κατά αντιστοιχία, το Colourgrade, της Λονδρέζας συνθέτριας - στιχουργού Tirzah, που θεωρείται εδώ και μια τετραετία ένα από τα δυνατά χαρτιά στο roster της Domino, έδειξε να καταλαβαίνει την ανάγκη των μουσικόφιλων να ακούσουν σχετικά απλή -μίνιμαλ- ρυθμολογικά ηλεκτρονική μουσική που όμως να εστιάζει στη δημιουργία της ιδανικής ατμόσφαιρας -γιατί πόσο “αγοραφοβικό” και “εσωτερικό” είναι αυτό που ζούμε δύο χρόνια τώρα. Παράλληλα καλύπτει (ή δημιουργεί νέες προοπτικές για) το “κενό” που είχε η σύγχρονη δισκογραφία για ένα αληθινό trip hop album που ξέρει να διαχειρίζεται με σωστό τρόπο τα σκοτάδια και τη μελαγχολία της σκηνής του Bristol. Τοποθετημένο χρονικά στην πιο “ευαίσθητη” προσωπική της περίοδο, αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, το έργο που ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια της καλής της φίλης και συνεργάτιδας Mica Levi, αντλεί έμπνευση από τη μαγεία της νέας ζωής, την ευγνωμοσύνη προς το σύμπαν και την ανιδιοτελή μητρική αγάπη.

 

Το album, αρχικά συνεχίζει τα σύγχρονα r&b grooves που της έδωσαν ώθηση από το Devotion του 2018, μόνο που αυτή τη φορά οι trip hop αναφορές είναι αναγνωρίσιμες. Τα “Tectonic” και “Hive Mind” ακούγονται σαν “χαμένες ηχογραφήσεις” από τα Blue Lines και Maxinquaye αντίστοιχα, ενώ στο “Recipe” είναι που h Tirzah ξεδιπλώνει τα συνθετικά και παραγωγικά της ταλέντα. Εδώ εμφανίζονται οι πρώτες παραμορφωμένες κιθάρες πάνω σε νωχελικά α λα Nico (ή μήπως Chromatics ;) φωνητικά, και προκύπτει η γοητευτική αντίφαση όπου ο σκοτεινός ήχος κοντράρεται με την αισιοδοξία των στίχων. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και στο “Beating” με τους στίχους να γίνονται ακόμα πιο προσωπικοί (“Still, held in this, In knowing you, You got me, I got you, We made life, It’s beating”), την ίδια στιγμή που η minimal παραγωγή (που εδώ συγγενεύει ηχητικά με την εισαγωγή από το “Nightclubbing” του Iggy) επαναφέρει την ανάγκη της δημιουργού για περισσότερο πειραματισμό. Μοιραία, το album χωρίζεται στη μέση και από το υποθετικό νανούρισμα “Sleeping” και έπειτα ξεκινά η ambient ανάγκη της Tirzah για να ανακαλύψει τη λιγότερο συμβατή με την ποπ τραγουδοποιία πλευρά της. Στο εξάλεπτο “Crepuscular Rays” μερικά επαναλαμβανόμενα ακόρντα γίνονται η βάση για να δοκιμάσει τη φωνή της πάνω σε φιλτραρισμένα vocal effects, ενώ όταν επιστρέφει στις συμβατές ενορχηστρωτικές φόρμες, όπως το “Send Me”, πατάει με άποψη το distortion πετάλι, υπενθυμίζοντας την indie καταγωγή της. Λίγο πριν το τέλος, το “Sink In” ακούγεται σαν το νωχελικό jam που θα έγραφαν οι Joy Division αν o Curtis ήταν ακόμα εδώ, ενώ το αποχαιρετιστήριο “Hips” συνδέει τις ανησυχίες του δημιουργικού διδύμου Tirzah - Mica Levi με τη space pop του μέλλοντος, δημιουργώντας ένα ambient διαμάντι που θα μπορούσε να συντροφεύει τις διαγαλαξιακές “εκδρομές” των επόμενων γενεών.

 

Καινοτόμο αν και βασισμένο στα απολύτως απαραίτητα, το “Colourgrade” υμνεί κάθε μορφή αναγέννησης και δίκαια θα βρει τη θέση του στις λίστες που θα καταγράψουν τα καλύτερα album της χρονιάς. Η μίνιμαλ φουτουριστική ποπ όπως και οι στίχοι του, βρίσκουν εφαρμογή τόσο στην απλή καθημερινή προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή όσο και στην ανάδειξη των νέων αξιών που θα προκύψουν όταν ο κόσμος επιστρέψει στην κανονικότητα.