Τα περισσότερα από τα εμπορικά μεγαθήρια της pop των τελευταίων δεκαετιών ξεκίνησαν την καριέρα τους συνοδευόμενα από ένα συγκεκριμένο image, γύρω από το οποίο χτίστηκε και το σχετικό marketing που τους καθιέρωσε στην αγορά. Η Madonna ταυτίστηκε με την πρόκληση και τη σεξουαλική απελευθέρωση. Στη Britney Spears επιβλήθηκε η εικόνα της «αμόλυντης» έφηβης που σκόπευε να διατηρήσει την παρθενιά της μέχρι τον γάμο, κλείνοντας το μάτι στα πουριτανικά ένστικτα της Αμερικής. Η Lady Gaga ήταν η εκκεντρική, avant-garde ντίβα. Η Lana Del Rey πλασαρίστηκε ως το θλιμμένο, retro κορίτσι (και έτσι παρέμεινε, εδώ που τα λέμε). Η Billie Eilish ήταν το αγέλαστο Gen Z freak που άλλαζε τη μουσική από την κρεβατοκάμαρά του. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμα.
Στην περίπτωση του Lil Nas X, του (περίπου) ράπερ από την Georgia, που συστήθηκε στον μουσικό κόσμο με το τεράστιο crossover hit “Old Town Road” το 2019 (με το οποίο και επιχείρησε το τολμηρό πάντρεμα του rap με την country), το promo που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του ντεμπούτου άλμπουμ του πάτησε στο concept "ο πρώτος rapper που δηλώνει ανοιχτά μέλος της LGBT+ κοινότητας". Αν για την οικονομία της συζήτησης αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι η μουσική του Lil Nas X, παρότι αναμφίβολα έχει έντονα rap στοιχεία, εντούτοις δεν εμπίπτει ακριβώς στη νόρμα του hip hop (θα επανέλθουμε σε αυτό σε λίγο) και αν προσποιηθούμε ότι δεν υπήρξαν πριν από αυτόν ένας Tyler, The Creator, ένας Frank Ocean και μερικά ακόμη παραδείγματα μαύρων, queer μουσικών που underground δεν τους λες, το marketing claim έχει ουσία: κανένας πριν από αυτόν δεν τόλμησε να κοντράρει τη στερεοτυπική ματσίλα της μαύρης μουσικής κοινότητας με τόσο αποφασιστικό και απροκάλυπτα queer τρόπο. Μια ματιά στα μουσικά βίντεο των singles που έχουν κυκλοφορήσει τους τελευταίους μήνες αρκεί για να εξαφανίσει κάθε αμφιβολία ως προς αυτό.
Η άφιξη του πρώτου δίσκου του Lil Nas X έλαβε χώρα έπειτα από ένα εξαντλητικό πλην μεγαλοφυές, εξάμηνης διάρκειας promo, γεμάτο από "προκλήσεις", controversies και λοιπή παραφιλολογία, που κλιμάκωσε το buzz σε επίπεδα που ελάχιστοι δίσκοι του 2021 κατάφεραν. Και παρά το γεγονός ότι το καλάθι που κρατούσαμε εμείς οι στριφνοί της μουσικοκριτικής ήταν μικρό, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η ακρόασή του ομολογουμένως αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη: πρόκειται για δίσκο απολαυστικό, που δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό το hype γύρω από την κυκλοφορία του.
Το MONTERO μπορεί να δανείζεται αβέρτα από την υφολογία του hip hop και να πλασάρεται ως rap, αλλά στην καρδιά του είναι ένα pop άλμπουμ, ακόμα περισσότερο και από το (επίσης υβριδικό) ντεμπούτο της Cardi B που κυκλοφόρησε το 2018. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αποτελεί προέκταση του μουσικού νήματος που άρχισε να ξετυλίγεται με το εξωφρενικά επιδραστικό 808s & Heartbreak του Kanye West το 2008: ακούγεται ξεκάθαρα στο τραγουδιστό rap του “DEAD RIGHT NOW” ή στη μελαγχολική μελωδικότητα του “TALES OF DOMINICA”. Σε άλλα σημεία πάλι, ο δίσκος συνομιλεί με την ισπανόφωνη μουσική που πρωτοστατεί τα τελευταία χρόνια –χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο lead single– ενώ δε λείπουν και στιγμές που ξεφεύγουν εντελώς από κάθε τι που παραπέμπει σε hip hop: το “THAT’S WHAT I WANT” και το “AM I DREAMING” (με τη συμμετοχή της Miley Cyrus) είναι pop καθαρή και ξάστερη –και παρεμπιπτόντως, ανήκουν αμφότερα στα highlights του δίσκου.
Σε μια συνολικότερη αποτίμηση, είναι αξιοσημείωτο ότι ανάμεσα στα 15 κομμάτια της tracklist, δεν υπάρχει ούτε ένα, έστω για δείγμα, κάτω του μετρίου. Απεναντίας, ο δίσκος είναι γεμάτος από πιασάρικες μελωδίες, ομαλές μεταβάσεις, ποικιλομορφία σε στιλ και διαθέσεις, προσεγμένες μέχρι κεραίας παραγωγές, αλλά και ηχηρά features που δεν καπελώνουν ποτέ τον βασικό καλλιτέχνη. Την ίδια στιγμή, βέβαια, δεν υπάρχει και κάποιο κομμάτι που να απογειώνεται στη σφαίρα του εξαιρετικού. Η μουσική του Lil Nas X, παρότι πάντα ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη, δεν δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει να εξαντλήσει τα περιθώρια της δημιουργικότητας που θα περίμενε κανείς να ακούσει από ένα φρέσκο όνομα. Όσα στερεότυπα καταρρίπτουν οι θεματικές, άλλα τόσα συντηρούν οι συνθέσεις. Και έπειτα είναι κι αυτές οι τυποποιημένες, κατηγορίας X-Factor ερμηνείες, που δε βοηθούν στο να χτιστούν συναισθηματικές γέφυρες προς τον ακροατή.
Με τα όποια κουσούρια του, πάντως, το MONTERO φέρει πρόσημο θετικό και στέκεται καλύτερα από τη συντριπτική πλειονότητα των δίσκων που ξεπήδησαν από τη δεξαμενή του mainstream μέσα στο 2021. Είναι το γεγονός αυτό αρκετό για να το καταστήσει σπουδαίο; Μάλλον όχι. Είναι λόγος για να παραμείνει το μουσικό ραντάρ στραμμένο προς τον Lil Nas X, περιμένοντας την επόμενη δισκογραφική του κίνηση; Οπωσδήποτε.
