Όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις του death metal που συνδύασαν την ακρότητα με την αισθητική, χωρίς να γίνουν gore καρικατούρες, ίσως το μόνο σχήμα που θα μας έρθει στο μυαλό είναι οι Carcass. Το Torn Arteries συνεχίζει αυτή την πορεία, χωρίς να παρεκκλίνει και κυρίως χωρίς να απογοητεύει. Αυτή η επιμονή του group στην ποιότητα, αιτιολογεί απόλυτα την οκταετή δισκογραφική απουσία τους και πλέον είναι προφανές σε όλους, ότι οι Carcass μας επισκέπτονται μόνο όταν έχουν κάτι να προσθέσουν στην καριέρα τους.
Αρκετά κοντά στον ήχο του θρυλικού Surgical Steel, το νέο τους album διαθέτει μια ανεξάντλητη παλέτα από riff και στριφνές μελωδίες. Ίσως κάποια από τα τραγούδια να είναι πιο mid-tempo ("The Devil Rides Out") ή μεγαλύτερης διάρκειας ("Flesh Ripping Sonic Torment Limited") από όσο θα θέλαμε, όμως λειτουργούν αρκετά ταιριαστά στο σύγχρονο concept του δίσκου. Σίγουρα το χαρακτηριστικό, rock παίξιμο του Bill Steer είναι το στοιχείο που μετατρέπει το Torn Arteries από ένα απλά καλό album σε ένα εξαιρετικό album, αφού ο συνδυασμός του τυπικού death metal ήχου με τις “Michael Schenker κιθαριστικές μελωδίες”, δεν είναι μια απλή διαδικασία. Και όσες φορές συμβαίνει αυτό στον νέο δίσκο, ("Eleanor Rigor Mortis", "Kelly’s Meat Emporium") το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Χωρίς υπερβολές και με μια πιο safe προσέγγιση στην πλειοψηφία των συνθέσεων, οι Carcass έφτιαξαν έναν ακόμη death metal δίσκο για άτομα που δεν ακούν death metal, ανοικτό σε όλους όσους αρέσκονται στον σύγχρονο metal ήχο, είτε πρόκειται για nu metal, είτε για hardcore, black ή sludge metal. Και αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αν συνεχίζουν να “απογοητεύουν” όσους από εμάς τους λάτρεψαν ως μια από τις καλύτερες grind μπάντες που υπήρξαν ποτέ.
