Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τους Deafheaven να κυκλοφορήσουν τον δίσκο που θα διχάσει το κοινό τους, αφού το Infinite Granite κινείται αρκετά έξω από τα νερά του shoegaze black metal, στιλ που οι ίδιοι κατάφεραν να εδραιώσουν στις συνειδήσεις του νεανικού κοινού που ελκύουν εδώ και δέκα συναπτά έτη. Αρκετά πιο κοντά στον παραδοσιακό post rock ήχο πλέον οι Αμερικανοί προσπαθούν να χτίσουν από την αρχή έναν νέο, κιθαριστικό ήχο που θα μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο το post rock/metal, το shoegaze, το psych και γιατί όχι, ακόμα και το prog rock.
Άλλωστε, τραγούδια όπως το "Great Mass of Color" βρίσκονται πολύ κοντά στο πώς ακούγονταν οι Porcupine Tree ή ο Steven Wilson σε κάποιες πιο ατμοσφαιρικές τους συνθέσεις. Αντίστοιχα, το "Neptune Raining Diamonds" παρουσιάζει τους Deafheaven να έχουν μελετήσει αρκετά καλά την '80s σινεματική synth σκηνή (Vangelis, Oldfield, Jarre) με συνέπεια να δανείζονται και από εκεί αρκετά στοιχεία τα οποία ενσωματώνουν στον νέο τρόπο κλιμάκωσης της ατμόσφαιρας -αρκετά ατσούμπαλα μεν (ως τυπικές εισαγωγικές μελωδίες), επαρκώς ταιριαστά δε με τον υπνωτιστικό ρυθμό του group. Εντύπωση προκαλεί και το "Villain" το οποίο θυμίζει αρκετά την post-punk/synth-pop αισθητική των '80s, με τον George Clarke να ερμηνεύει αρκετά διαφορετικά τις μελωδίες του.
Εκεί που υπάρχουν αρκετές ενστάσεις με την νέα πορεία των Deafheaven, είναι στην λογική ταύτιση της "νέας" τους πρότασης με την σκηνή του post rock που άκμασε από τα τέλη των '90s μέχρι και τα τέλη των '00s. Αρκετές μεγάλες μπάντες έχουν "τεντώσει" αυτόν τον ήχο με τον οποίον καταπιάνονται πλέον οι Αμερικανοί και αυτό προκαλεί ένα έντονο deja vu σε κάποιες συνθέσεις που δεν έχουν δυνατά, επιμέρους χαρακτηριστικά. Δυστυχώς αυτές βρίσκονται και στην αρχή του δίσκου, με τα "Shellstar" και "In Blur" να μην ενθουσιάζουν και να χαλάνε την πρώτη εντύπωση. Αντίθετα, στο τέλος του δίσκου το "Mombasa" κλείνει επιτυχώς το track list με μια ευθεία παραπομπή στις προηγούμενες, πιο harsh δουλειές του group, σε ένα οκτάλεπτο στο οποίο ξεδιπλώνονται όλες οι αρετές των Deafheaven.
Αυτό που μένει από το Infinite Granite είναι η διάθεση για αλλαγή και η δυνατότητα για ενσωμάτωση των αλλαγών. Το πρώτο μετέωρο βήμα που θα τους κάνει ή να προχωρήσουν ή να σκοντάψουν. Θα δείξει.
