«Ό, τι κι αν περνάς, όσο παραμένεις δυνατός και το πολεμάς, θα υπάρχει πάντα κάτι να σε περιμένει στην απέναντι πλευρά». Με αυτό το αισιόδοξο κλισέ επιχείρησε να βάλει τη λεζάντα στο δημιουργικό αποτέλεσμα της covid εποχής τους ο Tom McFarland των Jungle, στο album Loving in Stereo που κυκλοφόρησε στις αρχές του Αυγούστου σκορπώντας με την πρώτη κι όλας ακρόαση τις σπίθες μιας ευχάριστης έκπληξης μέσα σε ζοφερές μέρες.
Και πράγματι στην απέναντι πλευρά του λονδρέζικου ντουέτου των Josh Lloyd-Watson και Tom McFarland τους περίμενε μες στην καλή χαρά ο πιο ώριμος και ολοκληρωμένος εαυτός τους, έτοιμος να τους οδηγήσει σε ένα μονοπάτι καλλιτεχνικής εμβάθυνσης στρωμένου με όλες τις διαχρονικές αισθητικές αρετές των Jungle συν αυτό το κάτι παραπάνω που μεταμορφώνει έναν δίσκο από «καλό» σε «αξίζει να το ακούσεις».
Είναι δύσκολο να πεις αν αυτό το κάτι έρχεται από την εξαιρετική παραγωγή και τα άψογα aesthetics, τα καθηλωτικά χορoγραφημένα video clips, τη χημεία του ντουέτου που βγαίνει αβίαστα προς τα έξω ή το ελπιδοφόρο μήνυμα που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του Loving in Stereo και καταφέρνει -μόνο αυτό ξέρει πώς- να ακουστεί ειλικρινές, αυθεντικό και καθόλου επιπόλαιο χωρίς να παραγνωρίζει στο ελάχιστο την συγκυρία στην οποία αρθρώνεται. Πράγματα λίγο πολύ γνωστά και από τις προηγούμενες κυκλοφορίες των Jungle σε συνδυασμό με μια πιο φυσική και γήινη διάσταση στον ήχο τους -βασισμένη ως επί το πλείστον σε περισσότερα «φυσικά» όργανα και feature συνεργασίες στα φωνητικά για πρώτη φορά στην ιστορία του ντουέτου- συνθέτουν ένα εκρηκτικό εκφραστικά μίγμα που σε παρασύρει θες δεν θες.
To lead single “Keep Moving” είναι η de facto σημαία του δίσκου - ένα καθαρόαιμο ευφορικό jungle-ish anthem με αριστοτεχνική συμπύκνωση της αστραφτερής παράδοσης της disco πίστας των 70s με μια σεσημασμένη πλην ακαταμάχητη γκρούβα και μια χορευτική ενέργεια προγραμματισμένη να εκτοξευθεί λίγο παρακάτω στο “Talk About It”. αυτό το τελευταίο track -με τη συνθετική συμβολή του προσφάτως πολυβραβευμένου next best thing της βρετανικής μουσικής παραγωγής Inflo (βλέπε credits στο Kiwanuka του Michael Kiwanuka και στο Grey Area της Little Simz)- απογειώνει τον χορευτικό πυρήνα του Loving in Stereo με μπάσο προδιαγραφές που θα μπορούσαν να σηκώσει στον αέρα από τα απαιτητικά clubs του Μάντσεστερ μέχρι τις κερκίδες του επόμενου παγκόσμιου κυπέλλου. Το “Fire” είναι ακόμα μια μπασογραμμή δυναμίτης, σε ωμό πρώτο πλάνο που καταλαμβάνει εξαπίνης και γητεύει για τα καλά, διεκδικώντας ένα λιθαράκι σε αυτό το ειδοποιό «κάτι» του δίσκου. Αυτή η συμπαγής αλληλουχία άριστων tracks και εκπλήξεων χτίζει ένα ηχητικό αποτύπωμα με συγκριτικό πλεονέκτημα που δεν μπορεί να αλλοιωθεί στο ελάχιστο από το περιβάλλον soft funk-pop-rock-whatever χαλί κομματιών όπως το “Bonnie Hill” και το “Lifting You” ή πιο αναμενομένων στιγμών υπερβάλλοντος χορευτικού ζήλου και disco house ευφορίας στιγμών όπως το “Just Fly Don’t Worry” παρά μόνο να πλαισιωθεί χαλαρά και ευχάριστα στην αγαστή οικονομία κοίλων και κορυφών του Loving in Stereo.
Στον τρίτο τους δίσκο λοιπόν οι Jungle έχοντας πιάσει με άνεση τον πρώτο στόχο τους -να δουν δηλαδή το όνομά τους στη μαρκίζα του του τοπικού τους club- και έχοντας τριγυρίσει πια σε μερικά από τα μεγαλύτερα venues του κόσμου εμφανίζονται πιο cool, χαλαροί και συγκροτημένοι από ποτέ. Δεν φοβούνται να αυξομειώσουν εντάσεις, να ρίξουν τόνους, να τους εκτοξεύσουν ξανά. Τολμούν να εξερευνήσουν, να θρέψουν ιδέες ελαφρώς έξω απ’ τα νερά τους και να προσκαλέσουν φίλους και γνωστούς στη μικρή, σφιχτή τους ομάδα να δώσουν ένα χεράκι. Μαθαίνουν να κοντοστέκονται και να ακούνε πιο προσεκτικά αντί να τρέχουν ξέφρενα πάνω στο νήμα του ραδιοφωνικού hit. Είναι ακόμα άκρως ραδιοφωνικοί αλλά πολύ πιο δύσκολο να καταλήξουν στον κουβά της «ραδιοφωνικής σούπας». Είναι αισιόδοξοι, αστείοι, διασκεδαστικοί, ηλιόλουστοι αλλά και σοβαροί. Παίζουν από τα πάρτι της γειτονιάς και τα παραθαλάσσια clubs μέχρι εξετάσεις σύγχρονου χορού και feelgood εκδρομές επιστροφής στη φύση.
To Loving in Stereo είναι αδιαμφισβήτητα ένας δίσκος του καλοκαιριού, ίσως όχι του καλοκαιριού που είχαμε αλλά εκείνου που θα θέλαμε να είχαμε, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να αποπνέει τη σιγουρά της ουσίας και της γείωσης. της γείωσης σε ένα ουτοπικό dancefloor μιας δυστοπικής εποχής.
