Με το προπέρσινο Igor να του χαρίζει το golden pass στο εναλλακτικό pop στερέωμα, ο Tyler, the Creator επιστρέφει φέτος στη φόρμα που τον ανέδειξε, επιλέγοντας το είδος του rap που ξέρει να κάνει καλύτερα. Περί mixtape ο λόγος. Χωρίς περιορισμούς στα beats που διαλέγει κανείς και δίνοντας μηδέν λογαριασμό για τα εκλεκτά κομμάτια του παρελθόντος που σαμπλάρει, η τέχνη του mixtape ήταν διαχρονικά μια κάποια λύση ώστε να περάσουν χύμα και με τον πιο ωμό τρόπο οι ράπερ το μήνυμά τους. Σαν τάση, αναβίωσε μία δεκαετία πριν και στην χρυσή εποχή της Odd Future κολεκτίβας κι ο καλιφορνέζος ράπερ υπήρξε ηγέτης και εμπνευστής μιας ολόκληρης γενιάς. Μάλιστα, μπορεί να χάθηκε το μέτρημα με τα Odd Future tapes από το 2010 και μετά αλλά κανείς δεν θα ξεχάσει το The Bastard του 2009.
Εκεί βρίσκεται το σημείο μηδέν μιας μουσικής ιδιοφυΐας που κατάφερε στα 30 του να κάνει τικ σε οτιδήποτε μπορούσε να να ζητήσει ένας νέος ράπερ. Με τελευταίο παράσημο το -όχι και τόσο- rap Grammy του Igor που κατάφερε να πείσει ακόμα και τα δύσκολα indie kids ότι ο φίλος μας ξέρει πραγματικά να γράφει μουσική και δικαιολογημένα η φήμη του έφτασε να συνδέεται με καμπάνιες της Gucci και την ιταλική ριβιέρα.
Τηρουμένων των αναλογιών της μουσικής βιομηχανίας στα χρόνια της πανδημίας, το κοινό του Tyler ίσως και να μην ήταν έτοιμο για το Call Me If You Get Lost. Όταν το Primavera σε χρήζει headliner και το προηγούμενο άλμπουμ σου μαθαίνει στα rap kids τι σημαίνει Morrisey, παίρνεις αυτόματα carte blanche. Αυτό σημαίνει ότι κοινό και κριτικοί σε εμπιστεύονται τυφλά και φλερτάρεις με το αλάθητο του Πάπα. Κοινώς, ακόμα και αν σαν άλλος Radiohead, o Tyler αποφάσιζε να βγάλει δίσκο 5 χρόνια μετά, εμείς, πάλι από τα χείλη του θα κρεμόμασταν.
Τα παραπάνω ασφαλώς και ήταν στο μυαλό του Tyler. Εξού και σε αυτό το απρόβλεπτο plot twist (που είναι απόδειξη τόσο της μουσικής του ευφυΐας όσο και πιθανόν της προσωπικής του παράνοιας) επέλεξε να επιστρέψει με έναν δίσκο-mixtape και να ξαναραπάρει για σχεδόν όλες τις θεματικές που 10 χρόνια πριν τον μετέτρεπαν στον πιο καυτό νέο ράπερ της Δυτικής Ακτής.
Για αυτό το λόγο, στο άλμπουμ που o TTC υπογράφει σαν ο βασικός παραγωγός, δίπλα του βρίσκεται ένας από τους καλύτερους επιμελητές mixtape σειρών, ο Dj Drama από τη Φιλαδέλφια, το “Gangsta Grillz” του οποίου έχει γράψει ιστορία, με την αφρόκρεμα της αμερικάνικης ραπ να συμμετέχει και να υποκλίνεται.
Κατά αναλογία, τα πρώτα 6 κομμάτια του Call Me If You Get Lost έπρεπε να έχουν μέσο όρο 2 και κάτι λεπτά, ώστε να κάνουν ξεκάθαρη την ανάγκη του δημιουργού να επιστέψει στη rap φόρμα, ενώ από τις μπάρες του παρελαύνουν οι 42 Dugg, Young Boy Never Broke, Ty Dolla $ign και ο Lil’ Wayne στο φινετσάτο “Hot Wind Blows” που σαμπλάρει το “Slow Hot Wind” της Penny Goodwin. Πριν προχωρήσουμε, θυμηθείτε την τελευταία φορά που ένας φρέσκος rap δίσκος σας ενέπνευσε τόσο ώστε να ψάξετε και να ανακαλύψετε λιγότερο αναγνωρισμένη μουσική, της μεγάλης jazz-soul-funk σκηνής από τα 70s. Ναι, τόσο καλός και έξυπνα στημένος είναι ο νέος δίσκος του Tyler.
Και συνεχίζουμε. Το “Massa” επιστρέφει στις θεματικές αξίες που ανέδειξαν τον Tyler. Αν στο mixtape Bastard o ράπερ ακύρωνε την μορφή και την αξία του πατέρα που ποτέ δεν (ανά)γνώρισε, καταξιωμένος πλέον, μια δεκαετία μετά, θυμάται πως όταν κυκλοφορούσε το “Yonkers”, η μητέρα του ήταν σχεδόν άστεγη ενώ τώρα οι δύο τους συζητάνε για το πώς ανοίγουν οι πόρτες των νέων μοντέλων Rolls Royce που έχει μόλις αγοράσει. Λίγο πιο μετά στο άλμπουμ θα συναντήσουμε το “Mommy Talk”.
H αναδρομή στα Odd Future χρόνια συνεχίζεται όταν ο παλιόφιλος Domo Genesis συνεισφέρει στο “Manifesto” και οι δύο τους θυμούνται πως συνήθιζαν να προβοκάρουν και να ξεσκεπάζουν τις φυλετικές διακρίσεις των δυτικών κοινωνιών. Να σημειωθεί ότι ο Tyler είχε προκαλέσει τόσο με τα rap του στην OF εποχή, καλύπτοντας, άλλοτε με ειρωνικό και άλλοτε με νορμάλ τρόπο, ακραίες θεματολογίες όπως η κουλτούρα του βιασμού και της βίας, κάτι που για 5 ολόκληρα χρόνια του είχε στοιχίσει την απαγόρευση εισόδου στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ειδικής αναφοράς χρήζουν τα δύο επικά μοτίβα που στήνονται τόσο στο σχεδόν δεκάλεπτο “Sweet/I Thought You Wanted To Dance” όσο και λίγο πριν το τέλος στο 8λεπτο “Wilshire”. Αμφότερα, προκύπτουν από την συναισθηματική (όπως, τρυφερή) πλευρά του δημιουργού και αναδεικνύουν την ευχέρειά του να γράφει μουσική για την ψυχή, εμπνευσμένη από τα αργόσυρτα grooves της μαύρης μουσικής στα 70s. Στιχουργικά, στο “Wilshire”, η παρανοϊκή εκδοχή της προσωπικότητάς του βασιλεύει. Στην εξέλιξη μιας σύντομης αλλά σημαντικής σχέσης περνάει από κόσκινο τα λεπτά όρια μεταξύ φιλίας και έρωτα, ακροβατώντας στα δύο και συνειδητοποιώντας ότι ακόμα και όταν η αγάπη τον συναρπάζει, είναι ικανός να την καταστρέψει, υπεραναλύοντάς την. Αναλογιζόμενοι ότι μέσα σε αυτή την δεκαετία, έχουν πολλά συζητηθεί για την προσωπική ζωή του Tyler και την κατά καιρούς προτίμηση του και στα δύο φύλλα, είναι στ’ αλήθεια αίνιγμα από ποιον ή ποια τελικά περιμένει αυτό το τηλεφώνημα.
Κυκλώνοντας όπως συνηθίζεται στα mixtapes τις θεματικές ενότητες, η ρίμα “Everyone I ever loved had to be loved in the shadows” επιστρέφει σαν κατακλείδα στο “Wilshire” με την διαπίστωση “…And I'm mad private with this side of my life 'cause people are weirdos, and I just try to keep anyone I care about in the shadows…”.
Σε επίπεδο μουσικής παραγωγής, οι κατευθυντήριες είναι ξεκάθαρες: στα singles “Lumberjack” και “Juggernaut” συμμετέχει ο Lil Uzi Vert και ο παραγωγός που τον έχει επηρεάσει όσο κανείς, Pharrell Williams. Το αληθινό rap, είχε πάντα στακάτα και κοφτά beats, με εντυπωσιακά samples και funky ρυθμούς. Και σε αυτή ακριβώς την αυθεντική και σαν σε ταινία του Spike Lee φόρμα είναι που επιστρέφει. Οι οld school αξίες βασισμένες σε στιβαρά boom bap beats και αναλογικούς ήχους, διαβάζονται εκ νέου και παίρνουν λίγη από τη φουτουριστική χάρη που απλόχερα μοιράζει στις ενορχηστρώσεις του ο Tyler.
Ακόμα και σε επίπεδο artwork, κομμάτι αναπόσπαστο του απόλυτου ελέγχου που έχει ο ίδιος σε κάθε κυκλοφορία του, το εξώφυλλο παραπέμπει σε μία από τις ιστορικότερες mixtape-που-έγινε-άλμπουμ κυκλοφορίες, το Return To The 36th Champers : The Dirty Version του Ol Dirty Bastard. Πάντως εδώ ο νεαρός ράπερ το πάει ένα βήμα παρακάτω, λανσάροντας αυτό το διαδραστικό site, στο οποίο οι φανς μπορούν να φτιάχνουν τις δικές τους ταυτότητες.
Κι αυτή είναι η μαγεία που διακρίνει μια από τις πιο δημιουργικές μουσικές φιγούρες της γενιάς μας. Ικανός να χειραγωγεί μουσικά από τις indie μάζες που λάτρεψαν την Igor φιγούρα του (και την περιμένουν στις μεγάλες φεστιβαλικές σκηνές), μέχρι το φανατικό rap κοινό που τον ανέδειξε δέκα χρόνια πριν και που εδώ και μερικές μέρες απολαμβάνει την πιο υποδειγματική μορφή mixtape που μπορούσε να του προσφέρει.
Στο Call Me If You Get Lost, ο Tyler, the Creator πιο ώριμος μουσικά και πλέον κατασταλαγμένος στιχουργικά, είναι ικανός να οδηγήσει τη rap μουσική σε νέες κορυφές, μπολιάζοντάς τη ξανά με τις διαχρονικές αξίες που η trap εμπορευματοποίηση της είχε στερήσει.
