Σημαίνει πολλά για την ίδια τη Marianne Faithfull ο φετινός της δίσκος, είναι φανερό. Δεν πρόκειται για κάποια τυχαία καλλιτεχνική απόπειρα ή για κάποια ηχογράφηση ρουτίνας. Η τραγουδίστρια έχει αφήσει στη λήθη του χρόνου κάποιες «έντεχνες» αγκυλώσεις της και αφήνεται με εμπιστοσύνη στην άχρονη γοητεία των καλοκεντημένων μουσικών χαλιών που της στρώνει ο Warren Ellis. Μας απαγγέλει, λοιπόν, με θεατρική αύρα και με πειθώ, τα σπουδαία λόγια που άφησαν πίσω τους οι ρομαντικοί ποιητές της Αγγλίας. Ο Ellis επιχειρεί να βάλει σε μια σειρά τους σκόρπιους βιολισμούς, τα ηλεκτρικά ηχοτοπία του Brian Eno και τις ατμοσφαιρικές μελωδίες. Με αυτά τα συστατικά καταφέρνει και ρίχνει ένα γοητευτικό, αχνό φως στην τιμημένη αναγνώστρια της ποιητικής βραδιάς.
Η Faithfull υπήρξε ένα έμβλημα της pop που στα νιάτα της μετουσίωνε σε εικόνα το συνεχές πάρτι του swingin’ Λονδίνου και ίσως γι’ αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο εναγκαλισμός της με τον ποιητικό λόγο αλλά και με τα ιδανικά μιας παλαιότερης εποχής, τόσα χρόνια μετά το τέλος του ξέφρενου πάρτι. Βέβαια, δεν θα προκαλέσει σοβαρές συγκινήσεις αυτός ο φόρος τιμής στον ρομαντικό λόγο των περασμένων αιώνων, όσο εύγλωττος και να είναι, καθώς συχνά το άλμπουμ βρίσκεται εγκλωβισμένο ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την παρωδία του ίδιου του εαυτού του.
Είναι εμφανές ότι η Marianne Faithfull λατρεύει τα λόγια του John Keats και του Byron και έχει μια βαθιά κατανόηση και αγάπη για τον Percy Bysshe Shelley και τον William Wordsworth. Αφήνει το γρέζι στη φωνή της να φανεί και απαγγέλει με τη φυσική φθορά της υπερήλικης, δίνοντας «μεταφυσική» σημασία σε κάθε στίχο, σαν να είναι τα λόγια που θα συνοδεύουν την τελευταία της πνοή.
Προτιμώ να εντοπίζω και να απολαμβάνω τον αρχοντικό στόμφο και την κουρασμένη μεγαλοπρέπεια της Faithfull και να εστιάζω στον κατανυκτικό μουσικό τάπητα στον οποίο πατάει. Προσπερνάω με λίγη καλή θέληση την ενοχλητική σκέψη ότι παραείναι βολεμένη μέσα στη ζεστή θαλπωρή του κλασικού λόγου και ότι μας κοιτάζει αφ ̓ υψηλού, από τη νωχελική ντάγκλα της μεγαλοαστικής ψυχαγωγίας του σαλονιού. Γιατί μπορεί να σημαίνει πολλά για την ίδια τη Marianne Faithfull αυτός ο δίσκος, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να σημαίνει αυτομάτως πολλά και για εμάς.
