Όταν το 2012, η Jess μαζί με τους...Αρχαίους κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους μέσα σε μια περίοδο που η αγορά είχε κατακλυστεί από occult vintage rock/metal δίσκους, είχε ξεχωρίσει άμεσα λόγω της πολύ όμορφης φωνής της Jess και λόγω των αξιόλογων συνθέσεων που περιελάμβανε το άλμπουμ. Από τότε με εξαίρεση κάποια εξίσου αξιόλογα EP (Astral Sabbat και Castaneda), οι κυκλοφορίες που ακολούθησαν δεν είχαν την ίδια ποιότητα, με συνέπεια το group να μην ξεφύγει από το status που είχε ήδη. Ίσως σε αυτό συνέτεινε το γεγονός ότι με την διάλυση της σημαντικότερης μπάντας του είδους, των Devils Blood, η σκηνή αυτή έχασε γρήγορα το ενδιαφέρον της.
Φέτος, με το Vertigo, η Jess προσπαθεί να επανακτήσει αρκετή από την χαμένη δύναμη της, προσπαθώντας να κινηθεί μουσικά εκ νέου εκτός της σκοτεινής low tempo προσέγγισης, όμως αυτή την φορά ενσωματώνει αρκετά στοιχεία στον ήχο της από το πρώτο άλμπουμ. Έτσι, σε τραγούδια όπως το "World Paranormal" ο up-tempo ρυθμός σε συνδυασμό με τη χρήση εκτεταμένων πλήκτρων (mellotron, πιάνο) και φωνητικών bluesy εξάρσεων, δημιουργούν ένα ιδιαίτερο μίγμα ‘70s hippiebilly country και occult rock, που ακούγεται τελικά φρέσκο και πειστικό.
Αν και το άλμπουμ παραμένει σε ολόκληρη την διάρκεια του άμεσο και εύπεπτο χωρίς πολλές εκπλήξεις, με σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά να είναι γνώριμα από τις προηγούμενες δουλειές του γκρουπ, για το τέλος η Jess με τους Αρχαίους μας κρατάνε μια σχεδόν 12λεπτη σύνθεση, με περισσότερα layers, αρκετό prog, αρκετό psych, κάποιες Ghost (των πρώτων τριών άλμπουμ) αναφορές στις κιθάρες και πλήκτρα, την Jess να ξεφεύγει φωνητικά και συνολικά μια σύνθεση που παίζει στα άκρα του ήχου αυτού. Το πείραμα εκεί πέτυχε και μακάρι να συνεχίσουν στον επόμενο δίσκο το ίδιο πειραματικά.
