Ένα φιλόδοξο κολοσσιαίο project με το βαρύ όραμα να φέρει το νήμα των μαύρων ποιητών του Civil Rights Movement στη σύγχρονη Αμερική που με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να συζητάει τα ίδια πράγματα. Ένας υπερταλαντούχος μουσικός και παραγωγός που παίζει πάνω από είκοσι όργανα και στήνει μια ολόκληρη εκλεπτυσμένη ορχήστρα για ένα Black Lives Matter concept album. Ένα εξαιρετικό, αποστομωτικό, α λα Boris Vian εξώφυλλο με τον Adrian Younge κρεμασμένο να σε προδιαθέτει για κάτι εξαιρετικά δυνατό και απίστευτα κοντινό. Παρόλη όμως την φόρα με την οποία έρχεται το The American Negro, μοιάζει να στερείται του απαραίτητου βάθους που απαιτεί η τέχνη με κοινωνικοπολιτικό πρόσημο, ιδίως σε μια αμφίρροπη, δύστροπη εποχή όπως το 2021. Παρά τις κομψές, προηγμένες ενορχηστρώσεις και την έντιμη προσέγγιση στο ακτιβιστικό spoken word με το οποίο γράφτηκαν ολόκληρα μανιφέστα πριν μερικές δεκαετίες, σε μια διαφορετική και τόσο δραματικά ίδια Αμερική, ο Adrian Younge πέφτει στην παγίδα της εποχής του και των «προνομίων» του χάνοντας σε μεγάλο βαθμό τον στόχο που ο ίδιος θέτει στο εναρκτήριο “Revisionist History”: να γίνει δηλαδή ως μουσικός ο ίδιος το ντοκουμέντο της ιστορίας και το μέσο προφορικής μεταγραφής μιας συλλογικής εμπειρίας, εκκινώντας από μια πλεονεκτική θέση. Παρόλες τις καλές προθέσεις και τις αδιαμφισβήτητες καλλιτεχνικές ποιότητες ο Adrian Younge του The American Negro χάνεται στον ωκεανό της μαύρης οδύσσειας που ο ίδιος σκηνοθέτησε, πατώντας τη νάρκη του «όλα ή τίποτα» που κρύβει η καλλιτεχνική πραγματεία του φυλετικού ζητήματος.
Άκου και αυτό: Gil Scott Heron – Small Talk at 125th & Lenox (1970), The Last Poets – The Last Poets (1970)
