Στην εποχή της υπερχειλίζουσας μουσικής πληροφορίας και του αντιστοίχως κορεσμένου μουσικού ενθουσιασμού, την οποία διαδέχτηκε ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό “pause”, τη στιγμή που όλοι ψάχνουμε το επόμενο μεγάλο δισκογραφικό ορόσημο, έχοντας συμβιβαστεί εκ των προτέρων με την ιδέα ότι δε θα το βρούμε, αρκούμενοι πολλές φορές σε μετριότητες που ακόμα περισσότερες φορές βαφτίζουμε αριστουργήματα, προσπαθώντας να ξεγελάσουμε τη δίψα μας για την επόμενη μεγάλη μουσική ανακάλυψη, έρχεται μια στιγμή που πραγματικά αξίζει τους διθυράμβους που θα γραφτούν για εκείνη, μια στιγμή που θα μπορούσε να ξεκινάει σαν ένα ελιτίστικο ανέκδοτο: ήταν μια φορά σε ένα δωμάτιο ένας σαξοφωνίστας, ένας νευροεπιστήμονας, και μια συμφωνική ορχήστρα.
Ο θρύλος του jazz σαξόφωνου, Pharoah Sanders, μετά από αρκετά χρόνια αποχής από το μουσικό δημιουργικό επίκεντρο, επέστρεψε για να αποδείξει για μια ακόμα φορά την καλλιτεχνική ευελιξία και το εύρος του, δουλεύοντας πάνω σε μια φιλόδοξη σύνθεση του χρυσού «διανοούμενου» της electronica, Sam “Floating Points” Shepherd, για την οποία επιστρατεύθηκε μέχρι και η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για κάτι πολύ μεγάλο, πολύ σπουδαίο, πολύ πολύ. Το αποτέλεσμα -μια εμπειρία ακρόασης από εκείνες που αναπτύσσουν την πλήρη δυναμική τους σε ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο, με δερμάτινη πολυθρόνα και ακριβά ηχεία πύργους- δίνει πολλά παραπάνω από όσα υπόσχεται. Πρόκειται για έναν πραγματικά υπέροχο δίσκο απ’ άκρη σ’ άκρη, με τη μαγική φιγούρα του Sanders στη μέση να φυσάει τη ζωή σε σαράντα έξι μοναδικά λεπτά, μεταξύ της αχανούς σιωπής από την οποία όλοι ερχόμαστε και στην οποία όλοι θα καταλήξουμε.
Τα εννέα μέρη του Promises κυλούν αβίαστα το ένα μέσα στο άλλο, εκκινώντας πάντοτε από το ίδιο εκείνο άρπισμα, που λειτουργεί σαν μαγικός αρμός και αιχμαλωτίζει τον ακροατή σε έναν πρωτότυπο και συγχρόνως υπέροχα παλιό κύκλο ονείρου. Με το πρώτο κιόλας σόλο του Sanders ξετυλίγεται μια φανταστική πομπή που οδεύει προς τον βελούδινα παλλόμενο πυρήνα του δίσκου. Μεταφέρει, έτσι, με όλες τις τιμές ένα βαρύτιμο, ατόφιο κομμάτι κλασικής, οριακά χαμένης αξίας που ενσωματώνεται στην εντέλεια στον σύγχρονο κόσμο που χτίζει γύρω του διακριτικά και κομψά ο Sam Shepherd. Τα πρώτα έγχορδα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου στο ‘”Movement 3” εξελίσσονται δυναμικά για να κορυφωθούν στην πλήρη συμφωνική τους ισχύ στο “Movement 6”, δίνοντας την ευκαιρία στον Pharoah Sanders να συνδιαλλαγεί μαζί τους, εναλλάσσοντας το βάθος και την ένταση του παιξίματός του στην κλίμακα της spiritual jazz, την οποία υπηρετεί για δεκαετίες ως ένας από τους τελευταίους βετεράνους της.
Τα πέντε χρόνια δουλειάς πίσω από τον δίσκο ακούγονται χωρίς να φωνάζουν στην ιδιοφυή οικονομία και αρμονία του. Τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν πάει χαμένο σε αυτή την εξαιρετική συναστρία της κλασικής μουσικής με την jazz ιστορία και το ambient παρόν, στη λεπτή ισορροπία των drones και των ηλεκτρονικών στοιχείων με την υποψία δαχτύλων πάνω σε πλήκτρα πιάνου και δοξάρια και τα αφοπλιστικά ακατάληπτα φωνητικά του Sanders κάπου εκεί στο “Movement 4” να ξεπηδούν σαν ξεχασμένη προσευχή.
Το Promises των Pharoah Sanders και Floating Points με την πολύτιμη συμβολή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου είναι ένας πραγματικά σπουδαίος δίσκος κι όχι μόνο γιατί το λέει και θα το πει και τους αμέσως επόμενους μήνες σύσσωμος ο μουσικός τύπος. Ένας δίσκος για τον οποίο μπορούν να βρεθούν πολλά μεγάλα και φορτισμένα λόγια να τον περιγράψουν, αλλά και πάλι θα είναι φτωχά. Γιατί στην περίπτωση αυτή αρκεί μία και μόνο λέξη, που επιτέλους βρίσκει έναν μουσικό προορισμό που της αξίζει: αριστούργημα.
