Μόλις μία ακόμα φορά σε 25 χρόνια πορείας άφησε ο Mark Oliver Everett (E για τους φίλους) να περάσουν 4 χρόνια μεταξύ δύο στούντιο δίσκων –και τότε ήταν δικαιολογημένη η κίνηση, κατά κάποιον τρόπο, από το γεγονός ότι είχε πίσω του το Blinking Lights And Other Revelations (2005), ένα διπλό (και εξαιρετικό) άλμπουμ που ήθελε τον χρόνο του, και από τη δική του μεριά, αλλά και από την πλευρά του ακροατηρίου.
Τούτη τη φορά, οι λόγοι ήταν περισσότερο κρίσιμοι. Μεταξύ του ’14 και του ’18, ο Ε παντρεύτηκε, χώρισε, έγινε πατέρας, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Love, ένιωσε «καμμένος» από τις πολλές περιοδείες (των οποίων καλό ντοκουμέντο αποτελεί το Live At Royal Albert Hall του '15) και άρχισε να σκέφτεται μήπως είχε έρθει η ώρα να τα παρατήσει. Αντ’ αυτού, επέλεξε τελικά να επιστρέψει. Παρέα μάλιστα με τον παραγωγό Mickey Petralia, ο οποίος είχε φροντίσει το κομβικό Electro-Shock Blues του 1998. Και μάλλον καλά έκανε.
Το "Deconstruction", το οποίο ανοίγει την αυλαία, δίνει και τον τόνο της νέας, ομότιτλης δουλειάς: παρότι μιλά για αποδόμηση («The deconstruction has begun/ time for me to fall apart»), έχει μια μελωδική/αρμονική ανάπτυξη που προσφέρει φωτεινές διεξόδους. Έτσι ακριβώς κυλά και ο υπόλοιπος δίσκος, με ένα παιχνίδι ανάμεσα στη σκοτεινιά και στην αισιοδοξία, με ζωηρά τραγούδια να εναλλάσσονται με μελαγχολικές μπαλάντες και τον E να βρίσκει καταφύγιο στην οικογενειακή γαλήνη για να αντέξει μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο ακατανόητος και απειλητικός.
Μέσα σε αυτό το μάλλον αυτοβιογραφικό πλαίσιο –συνθήκη διόλου ξένη για την Eels τραγουδοποιία– συναντάμε ουκ ολίγα καλά, στιβαρά τραγούδια, ικανά να αναθερμάνουν την πίστη μας στην τέχνη του Everett. Τα “Today Is The Day”, “You Are The Shining Light” και “Bone Dry” κρατάνε τα μπόσικα με τις ανεβασμένες τους ταχύτητες, για να μπορεί ο δημιουργός τους να απλώσει τους μπαλαντιέρηδες ιστούς του στο υπόλοιπο σύνολο με εξομολογητικά άσματα όπως τα “Sweet Scorched Earth”, “There I Said It” και “In Our Cathedral”. Τις συνδέσεις μεταξύ των αντίρροπων διαθέσεων αναλαμβάνουν σύντομα ορχηστρικά περάσματα και συνθέσεις-βινιέτες, όπως το τρυφερό “Archie Goodnight”.
Δεν κρύβει εκπλήξεις το The Deconstruction, και κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο για έναν καλλιτέχνη που καταθέτει το 14ο άλμπουμ του. Ούτε εμφανίζει ανοσία απέναντι στην αστοχία ή στην υπερβολή: το “Rusty Pipes” μαρτυρά μια κουρασμένη και ρουτινιασμένη λογική, ενώ η πλουμιστή παραγωγή φορτώνει σε κάποιες στιγμές υπερβολικά το ακρόαμα με χορωδίες και έγχορδα, πνίγοντας τις συνθέσεις. Σε γενικές όμως γραμμές, ο E ακούγεται εδώ με ανανεωμένη διάθεση και περισσότερο συγκεντρωμένος και συνεπής απ’ όσο υπήρξε στις περισσότερες από τις κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας.
Ίσως τα παραπάνω να φαίνονται λίγα ώστε να προσελκύσουν νέους ακροατές προς τη μεριά των Eels, αλλά είναι περισσότερα από όσα θα ζητούσε ένας fan. Σίγουρα δεν πρόκειται να μείνει στην ιστορία ο εν λόγω δίσκος –και πιθανότατα ελάχιστοι θα τον συζητάμε μέχρι να τελειώσει η τρέχουσα χρονιά.
Πάντως ο Mark Oliver Everett δεν φτιάχνει τραγούδια με τέτοιες ανησυχίες κατά νου: καίγεται μόνο για την εξωτερίκευση των συναισθημάτων του, για τις εξομολογήσεις («You can drop the act/ I won’t attack/ I love you/ there, I said it») και τις αναπολήσεις του («My old friend/ I just want to go back/ to that simpler time/ when we were so happy and free»), αναζητώντας τα έστω και λίγα δεκτικά αυτιά.
Εντάξει, λίγα δεν υπήρξαν μάλλον ποτέ. Και ούτε τώρα θα είναι.
{youtube}l6CNDk4yJnU{/youtube}
