«Αβάνα ω-να-να»
Η πρωτεύουσα της Κούβας ασκούσε πάντα μια εξωτική επιβολή στα Δυτικά ακροατήρια, ακόμα και στα ψυχροπολεμικά χρόνια, πριν γίνει δηλαδή τουριστικός προορισμός. Άθελά της, η Camila Cabello (προφέρεται Καμπέγιο) παίζει με αυτήν την καραϊβική γοητεία στο σούπερ χιτ "Havana", που την έστειλε στο #1 των Η.Π.Α., της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας, της Βραζιλίας· ο αντίκτυπος έχει γίνει μάλιστα αισθητός και στη χώρα μας και όλα δείχνουν ότι θα το ακούσουμε πάρα πολύ το φετινό καλοκαίρι.
Είναι ωραίο σουξέ το "Havana". Διαθέτει στόφα, αποδεικνύεται καλοζυγισμένο ως σύνθεση, παντρεύει αρμονικά τη λάτιν φλόγα με το χιπ χοπ στοιχείο που φέρνει ο Young Thug και διαθέτει μια Cabello που εκπλήσσει όσους δεν την είχαν ικανή για μια ερμηνεία ταυτόχρονα σέξι και βιωματική: ως Αμερικανο-κουβανέζα, άλλωστε, τον αισθάνεται διαφορετικά τον στίχο «half of my heart is in Havana». Μακάρι να 'ταν έτσι όλο το mainstream.
Τι γίνεται όμως με τον υπόλοιπο δίσκο; Πρόκειται γενικά για έξυπνα στημένη υπόθεση, την οποία ουδείς περίμενε από μια 21χρονη που ως τώρα θήτευε σε συντηρητική pop πασπαλισμένη με R'n'B, στα πλαίσια ενός συνταγογραφημένου girl group σαν τις Fifth Harmony. Το ίδιο πράγμα συνεχίζει βέβαια να τραγουδά η Cabello, αφαιρέστε ωστόσο το «συντηρητική» και το «συνταγογραφημένο» και απλώστε το δυνητικό ακροατήριο πέρα από τα teen χρόνια. Εδώ κυριαρχεί μια ευπρόσωπη pop βουτηγμένη στο λάτιν στοιχείο, με μοδάτες πινελιές από χιπ χοπ, dancehall και reggaeton να φέρνουν αέρα Μαϊάμι στα παγκόσμια ραδιόφωνα.
Αλλά ενώ υπάρχουν οι βάσεις, το επιτελείο γύρω από την Cabello δεν μπόρεσε να την εφοδιάσει με κάτι που να φτάνει έστω και ασθμαίνοντας το "Havana", δημιουργώντας απορίες για το υλικό που έμεινε τελικά απέξω, το οποίο φημολογείται ότι περιείχε και συνεργασίες με τον Diplo και τον Pharrell Williams. Έτσι, η τραγουδίστρια αφήνεται με κάμποσα στρογγυλά μα μέτρια κομμάτια σε mid-tempo διαθέσεις, τα οποία ίσως αφήσεις να παίζουν αν τα πετύχεις στο ράδιο, αλλά πολύ δύσκολα θα αναζητήσεις όταν περάσει η όλη μπογιά. Η ίδια μπαίνει βέβαια συχνά μπροστά και αποπειράται να το πάρει πάνω της με εκείνη την αυτοπεποίθηση που επιδεικνύει στο "Havana", όμως δεν της βγαίνει σε κάθε περίπτωση: στο "Consequences", ας πούμε, νιώθεις ότι ακούς φιλεράκι από τον «κωλοπαιδίστικο» δίσκο της Ariana Grande (βλέπε Dangerous Woman, 2016).
Εν τέλει μένει μονάχα το "Havana". Αλλά μένει και μια τραγουδίστρια που μας έπεισε να την πάρουμε πιο σοβαρά από όσο θα κάναμε με βάση το βιογραφικό της. Ποιος ξέρει, λοιπόν; Μπορεί το μέλλον να επιφυλάσσει πλουσιότερες σοδειές.
{youtube}BQ0mxQXmLsk{/youtube}
