Μιας και η λέξη «ωριμότητα» έχει κακοπάθει στον μουσικό Τύπο, ας πούμε απλά ότι πήρε μία δεκαετία στον (trap) ράπερ 2 Chainz για να φτάσει σε ένα έργο-καμπή. Σε μια δουλειά ικανή δηλαδή όχι μόνο να πρωταγωνιστήσει στα σημερινά charts των Η.Π.Α., μα και να συζητηθεί από διάφορες οπτικές γωνίες. Είναι το Pretty Girls Like Trap Music ο δίσκος που θα αναφέρεται ως παράδειγμα προς αποφυγή ανάμεσα σε όσους πιτσιρικάδες νιώθουν πιουρίστες της trap αισθητικής και δεν θέλουν έτσι να ακούει τη μουσική τους ο μπάρμπας τους, που, όσο καλός και χρυσός κι αν είναι, έχει μείνει στον Snoop Dogg και στον Nas; Ή πρόκειται για δίσκο-γεφύρι, από εκείνους που δημιουργούν επαφές και αναφορές, εκμηδενίζοντας τις δεκαετίες ηλικιακής διαφοράς;
Στο Pretty Girls Like Trap Music γίνεται παρέλαση καλεσμένων. Και σε πρώτη σκέψη το βρίσκεις δύσκολο να έχουν πράγματι τόσα πολλά να μοιραστούν ο Pharrell Williams με τoυς Migos, η the-boy-is-mine Monica με τη Nicki Minaj και ο τάχα-μου-παλιόπαιδο Drake με τον θρησκευτικό ηγέτη του Nation of Islam, Louis Farrakhan, πέρα από το να πάρουν κι εκείνοι λίγη από τη λάμψη του 2 Chainz, τώρα που γυρνάει. Σε πρώτη επίσης επαφή, ζαλίζεσαι από όλες αυτές τις συμμετοχές: φαίνονται κομμένες και ραμμένες για μια φουρνιά ακροατών που ακούει μεμονωμένα τραγούδια στο YouTube και δεν διαθέτει αντίληψη του «δίσκου». Με λίγο χρόνο όμως και λίγο καθαρό μυαλό, δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις ότι οι περισσότεροι τουλάχιστον από όσους ήρθαν εδώ, έχουν «κάτσει» μια χαρά στα τραγούδια όπου τοποθετήθηκαν. Δίνουν στο άλμπουμ χρώμα, αλλά κι έναν πλουραλισμό.
Ο 2 Chainz δεν σκέφτεται διαφορετικά εδώ, δείχνει όμως να σκέφτεται σε μια πιο μεγάλη κλίμακα. Σκέφτεται δηλαδή την τραγουδοποιία του με μονάδα μέτρησης το άλμπουμ –και φτάνει στο πιο συνεκτικό του σύνολο από τότε που δισκογραφεί. Σκέφτεται τον εαυτό του σε βάθος δεκαετίας και, πέρα από τους στίχους που καταγράφουν τη μετάβασή του από τη φτωχογειτονιά στο στάτους του μαύρου εκατομμυριούχου (τον οποίον η τράπεζα προσφωνεί ως Mr. Epps), κάνει κάτι και για το ραπάρισμά του: χωρίς να γίνεται συναρπαστικό, ανεβαίνει σκάλα σε σχέση με το παρελθόν.
Αν κάτι συμβαίνει αλλιώς στο Pretty Girls Like Trap Music –και ίσως αποτελέσει σημείο τριβής με την trap πιτσιρικαρία– είναι η χαλαρή, αραχτή και γενικά «φωτεινή» διάθεση των συνθέσεων. Γιατί ακόμα κι αν έχουμε δει την trap αισθητική να φτάνει ως τη Lady Gaga, η πρόσδεση με τη σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας και με όσα μας ρίχνουν/εξοργίζουν, παραμένει στοιχείο ταυτότητας. Κι εδώ δείχνει να νερώνει. Λίγο δηλαδή συνθέσεις τύπου "It's A Vibe", "4 AM" και "Rolls Royce Bitch", λίγο ο Pharrell εδώ κι ο Drake εκεί, και νάσου ο μπάρμπας που λέγαμε, να μας πει «καλός αυτός ο 2 Chainz, ε;».
Πρέπει πάντως να επισημανθεί ότι, εξαιρουμένης αυτής της διάθεσης, ο 2 Chainz παραμένει στις ευρύτερες trap παραμέτρους δίχως ενδιαφέρον για εξερευνήσεις, κράματα ή πειραματισμούς. Ο δίσκος του είναι στρωτός όχι όμως και σπουδαίος, στημένος με μεράκι αλλά χωρίς τραγούδια-ορόσημα, με αρκετές καλές στιγμές, μα χωρίς πραγματικές εκπλήξεις. Απλά ο λευκός Τύπος της Δύσης μπορεί να αισθανθεί κάπως πιο άνετα να πει ότι ακούει και λίγο trap (και να φανεί έτσι cool) και κάποιοι θα ψάξουν για τις βαθιές αλήθειες της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ ακούγοντας έναν στίχο σαν το «See my mom was a addict, and my dad was the dealer, and they son is that nigga» καθισμένοι στο αναπαυτικό τους γραφείο κάπου στην Ευρώπη· επιμένοντας ασφαλώς να αγνοούν ότι τύποι σαν τον 2 Chainz δεν γράφουν βαθυστόχαστες ρίμες κοινωνικής διαμαρτυρίας, μα απλές περιγραφές πραγμάτων που έχουν ζήσει.
Και το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή, περί του δίσκου; Το ερώτημα, ας το απαντήσει ο χρόνος.
Το παρόν γραπτό θα αρκεστεί να σας θυμίσει ότι αποστολή της κριτικής είναι η εγκυρότητα, όχι η εύρεση κάποιας αντικειμενικής αλήθειας, δηλώνοντας έτσι την υποκειμενική της προτίμηση προς τους δίσκους-γέφυρες και την εν γένει πίστη της ότι κανένα καλλιτεχνικό έργο δεν χρειάζεται να κρίνεται με βάση τις ανάγκες της κοινότητας που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Άλλωστε, μπορεί να μην υπάρχει καν το ερώτημα. Μπορεί απλά να έχει δίκιο ο 2 Chainz, ο οποίος επεσήμανε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Christina Lee ότι το trap rap είναι η ποπ μουσική του σήμερα, οπότε ο κόσμος έχει πια συνηθίσει να ακούει όσα έχουν να πουν οι καλλιτέχνες του.
{youtube}ob2Fzh6qI38{/youtube}
