Σα να μην πέρασε μια μέρα από τα late 1980s/early 1990s, που δεν έζησα ποτέ (μουσικά μιλώντας). Οι διόλου τυχαία καταγόμενοι από τη Βραζιλία Necromante –ούτε η επιλογή του ονόματος είναι τυχαία– αποφάσισαν, μετά από 10 χρόνια ύπαρξης, να κυκλοφορήσουν φέτος το ντεμπούτο τους, με τον γραφικά περιγραφικό τίτλο The Magickal Presence Of Occult Forces.
Μια ματιά στις φωτογραφίες της μπάντας αποτελεί άρτια εισαγωγή στο μήκος κύματός της αισθητικής τους: φαιδροί μανδύες, ξεβαμμένα τζιν, καρφιά και λακωνικό corpse-paint. Οι συντοπίτες τους Sarcofago και Vulcano βρίσκονται σε εμφανή θέση στο εικονοστάσι του συγκροτήματος. Μαζί τους συνωστίζονται οι δικοί μας Necromantia, καθώς και όποια μπάντα της παιδικής ηλικίας του black metal είχε την επιφοίτηση πως το μπάσο μπορεί να είναι λειτουργικός δίαυλος επικοινωνίας με την Άλλη Πλευρά. Το αποτέλεσμα ζει και αναπνέει για κασετικό φορμάτ, όπως αποδεικνύεται και από το εξώφυλλο, το οποίο στο βινύλιο και στο CD είναι ελαφρώς παραμορφωμένο.
Τα συστατικά του δίσκου είναι υπονοούμενα στην προηγούμενη παράγραφο: η εμπνευσμένη, κρατσανιστή και άκρως πωρωτική οχλαγωγία των Sarcofago του I.N.R.I. (1987), οι τελετουργικές μπασογραμμές των πρώιμων Necromantia, οι πιο σκαφτές στιγμές των Master’s Hammer, κάποιες απαραίτητες ανατολίτικες μελωδίες στα ιντερλούδια, μια διάχυτη b-movie σατανολαγνεία. Οι μαζεμένες διάρκειες σφίγγουν τις συνθέσεις και εντείνουν την αίσθηση του πηχτού, κοχλασμένου τοπίου. Η συνθετική νοοτροπία είναι χαλαρή, με οριακά αυτοσχεδιαστική λογική σε σημεία, εκεί όπου μοναχικά leads σηκώνονται στον αέρα παρασύροντας τη γροθιά του ακροατή προς την ίδια κατεύθυνση.
Η προφορά των αγγλικών στίχων είναι τόσο κακή, ώστε φαντάζει σχεδόν επιτηδευμένη –με έπιασα παραπάνω από μία φορές να γελάω δυνατά ακούγοντας το πώς μπορεί να συστρέφεται φωνητικά μια λέξη. Εδώ ξεχειλώνεται η έννοια του cult, φέρνοντας στον νου αθάνατες ελληνικές εποχές (Rotting Christ των 2 πρώτων δίσκων, για παράδειγμα), ενώ ο τραγουδιστής αγγίζει ένα κλίμα ηλικίας τριών δεκαετιών. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικά επιτυχημένο, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει η υπερβολή του τίτλου "Occult Cult".
Μια παρόμοια και εξίσου επιτυχημένη απόπειρα που αντλούσε από τις ίδιες πηγές είχε γίνει πέρυσι από τους Ολλανδούς Necromantic Worship (το είπα πως η επιλογή του ονόματος των Βραζιλιάνων μόνο τυχαία δεν είναι). Οι Necromante αλλάζουν την αναλογία, ανεβάζοντας το λατινοαμερικάνικο ποσοστό στο μείγμα, με ένα πιο συναυλιακό και χύμα αποτέλεσμα, το οποίο σε καλεί για ανελέητο headbanging –μια νίκη της πρόκας έναντι του μαγικού ραβδιού. Και όπως και με τους Ολλανδούς, οι Βραζιλιάνοι καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάτι που, ενώ μένει ξεκάθαρα αγκιστρωμένο στο παρελθόν, αγγίζει κάτι από την άχρονη ουσία του metal, με αποτέλεσμα να ακούγεται ολόφρεσκο και άκρως πειστικό.
{youtube}h96avLq1Yko{/youtube}
