Άλλαξε άραγε τόσο πολύ ο Steven Patrick Morrissey με τα χρόνια, ή τον είχαμε παρεξηγήσει εξαρχής;
Ο πάλαι ποτέ μπροστάρης των Smiths παραμένει όσο προκλητικός ήταν και τότε που συστήθηκε στον κόσμο, όμως πια μοιάζει να παλεύει να γίνει αντιπαθητικός και να μπει στο μάτι όσων περισσότερων θαυμαστών του γίνεται. Εκεί που κάποτε τραγουδούσε για λογαριασμό των αδυνάτων και των περιθωριακών, τώρα, όλο και πιο συχνά, μοιάζει να γέρνει προς απόψεις που διόλου δεν σχετίζονται με τη συμπόνοια και την ανεκτικότητα στο διαφορετικό.
Το εξώφυλλο και ο τίτλος του 11ου σόλο δίσκου του, πάντως, μοιάζει να λέει: «ελάτε ρε μαλάκες, είμαι αυτός που ήμουνα πάντα», έτσι όπως παραπέμπει σε εκείνο το σπουδαίο The Queen Is Dead, το οποίο σκάρωσε με την παλιά παρέα του πριν 30 χρόνια –χρήσιμο, εδώ που τα λέμε, που φέτος κυκλοφόρησε η επανέκδοσή του. Η αντισυστημική περσόνα και ρητορική του Moz είναι εδώ σε πρώτο πλάνο, χωρίς να απουσιάζουν και στιγμές όπου μιλάει για πιο προσωπικά πράγματα.
Αλλά, για τα δεδομένα του, οι στίχοι μάλλον απογοητεύουν. Απουσιάζουν βλέπετε από αυτούς η ειρωνεία και το χιούμορ, οι λεπτές αποχρώσεις και η διεισδυτική ματιά, στοιχεία για τα οποία αγαπήθηκε με πάθος η τραγουδοποιία του. Στη θέση τους απομένει μια κουρασμένη στιχοπλοκή, η οποία πολλές φορές καταφεύγει σε προφανείς και μονόπαντες παρατηρήσεις, υπεραπλουστεύσεις και συνθήματα. Για να μην αναφερθούμε στο ακροτελεύτιο “Israel”, όπου τα βάσανα της εν λόγω χώρας αποδίδονται στη ...ζήλια(!) από πλευράς της υπόλοιπης υφηλίου.
Από μουσικής πλευράς, όμως, το Low In High School ακούγεται σαν η πιο συνεπής –αν όχι και ενδιαφέρουσα– δουλειά του Morrissey από την εποχή του Ringleaders Of The Tormentors (2006). Ειδικά το πρώτο μισό του άλμπουμ, έτσι όπως μοιράζει το παιχνίδι ανάμεσα στις κιθάρες και στα σύνθια και μοστράρει κάμποσες στιβαρές μελωδίες, πείθει ότι εδώ δόθηκε πολλή προσοχή. Από τη μέση και κάτω, βέβαια, η ορμή καταλαγιάζει και οι ιδέες δεν ακούγονται το ίδιο καλοδουλεμένες, χωρίς πάντως να καταρρέει η συνοχή.
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορείς να βρεις έναν τρόπο ώστε να αισιοδοξείς για την περίπτωση του Morrissey με βάση όσα ακούς εδώ. Οι ίντηδες (που τον έχουν ήδη ξεγράψει) λογικά θα φρίξουν από την ποικιλία μουσικών στυλ και οργάνων που χρησιμοποιεί, οι σκεπτόμενοι θα βρουν κάμποσες αφορμές στους στίχους ώστε να τον ξαναρίξουν στην πυρά και οι χορτοφάγοι δεν θα βρουν ούτε ένα κομμάτι το οποίο να προωθεί την ατζέντα τους. Στα 58 του, ο Moz φαίνεται να καταχωρείται ως γεροπαράξενη δημόσια περσόνα που κάνει και μουσική, και όχι ως καλλιτέχνης-εικόνισμα του οποίου η γνώμη ενδιαφέρει επειδή γράφει ύμνους, όπως συνέβαινε κάποτε.
Αν απομένει κάτι από εκείνο τον παλιό καιρό; Ναι. Είναι η φωνή που ακούγεται σαν σοφός και κομματάκι αποστασιοποιημένος αφηγητής σε ντοκιμαντέρ.
Τι να το κάνεις όμως το κύρος που εκπέμπει ο αγγελιαφόρος, αν το μήνυμά του δεν έχει να σου πει και πολλά;
{youtube}eZuB5TWrSv4{/youtube}
