Το «ευχαριστώ» της Meghan Trainor μέσω του τίτλου του 2ου άλμπουμ της, είναι πρέπον: τα (κάμποσα) εκατομμύρια μουσικόφιλων που έσπευσαν το 2014 να αγοράσουν το single “All About That Bass” (Η.Π.Α. #1, Βρετανία #1), την έβαλαν στον παγκόσμιο χάρτη της ποπ με το καλημέρα της επίσημης δισκογραφικής της καριέρας. Τώρα, λοιπόν, η νεαρή ερμηνεύτρια συνεχίζει τη σταυροφορία της για την κατάκτηση του στάτους του υπέρλαμπρου αστέρα. Και το κάνει με χάρη κι ομορφιά.
Η Trainor δεν είναι η τυπική φέρελπις σταρλετίτσα: δεν είναι κουκλάρα, δεν ποντάρει σε αλαβάστρινο κορμί και γκόσιπ συμφραζόμενα. Διαθέτει, παρ' όλα αυτά, μια σέξι περσόνα –εκείνη του κοριτσιού της διπλανής πόρτας– καθώς και μια επικοινωνιακή φυσικότητα. Και, πάνω απ’ όλα, έχει το βασικό προσόν που (θεωρητικά) απαιτείται για να τα καταφέρει: μια φωνή που μπορεί να μεταφέρει με αμεσότητα τα μηνύματά της, η οποία μαρτυρά επιπλέον ότι υπάρχει ένας έντονος χαρακτήρας πίσω της.
Αυτός ο χαρακτήρας αποτυπώνεται και στα τραγούδια του Thank You –τραγούδια τα οποία έχουν περάσει και από τα δικά της χέρια. Παρότι η Trainor δεν καινοτομεί σε όσα σκαρώνει εδώ με τους συνεργάτες της, καταφέρνει να διαχειριστεί τα μέσα της ώστε να φτιάξει έναν δίσκο που δεν απορρίπτεται εύκολα ως ένας ακόμα από τον σωρό της διεθνούς ποπ παραγωγής. Με τη βοήθεια μάλιστα του παραγωγού Ricky Reed, δίνει στο δημιούργημά της έναν πολυποίκιλο (από άποψη ηχοχρωμάτων και διαθέσεων) χαρακτήρα, στήνοντας το κάθε κομμάτι με διαφορετικό τρόπο και αφουγκραζόμενη τι ζητάει το καθένα, αντί να τα ξαπλώνει όλα στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Όχι ότι δεν βρίσκεις γκρίζα σημεία, βέβαια. Μπορεί τούτη τη φορά ο ήχος να μην παραπέμπει σε κάτι τόσο vintage όσο το doo wop (όπως συνέβαινε στο ντεμπούτο της Title του 2015), όμως και πάλι στο παρελθόν μάς βολτάρει η Trainor –για την ακρίβεια, σε 1990s μονοπάτια. Κι αν οι παραπομπές στις TLC ή στις Destiny's Child δεν γίνονται με ενοχλητικό τρόπο (ειδικά αν είσαι παιδί των 1990s μπορεί και να καραγουστάρεις), αποκλείουν πάντως το ενδεχόμενο να διεκδικήσει ευθέως τον θρόνο στον οποίον έχει στρογγυλοκαθήσει πλέον η Beyoncé. Είναι σαφώς μικρότερου βεληνεκούς δουλειά το Thank You σε σχέση με το Lemonade, δηλαδή: όχι μόνο ως αποτέλεσμα, αλλά και ως φιλοδοξία και στόχευση.
Το πραγματικό πάντως πρόβλημα με κάποια από τα τραγούδια του δίσκου δεν είναι το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά το στιχουργικό. Πιο συγκεκριμένα, σκάει μύτη εδώ κι εκεί μια υπερβολική έπαρση, η οποία αγγίζει τα όρια του ακραίου ναρκισσισμού. Iδού μερικά δείγματα: «If I was you, I’d wanna be me too», «I walk in like a dime piece, I go straight to V.I.P., I never pay for my drinks, my entourage behind me» (“Me Too”) ή «I can see clear when looking at the mirror, saying God made me just right» (“I Love Me”). Σε κάποιες άλλες ατάκες της, πάλι, η Trainor φαίνεται να το ρίχνει στον φεμινισμό, καταλήγει όμως να αναπαράγει τα ανδρικής κατασκευής γυναικεία πρότυπα, του στυλ «θα βάλω τα ψηλοτάκουνα, γιατί με κάνουν να νιώθω δυνατή». Φυσικά και δεν θα την κάτσουμε στο σκαμνί, ειδικά όταν έχουμε συγχωρέσει τρισχειρότερες ρίμες στον Kanye West (και σε άλλους, πολύ λιγότερο ταλαντούχους). Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αδικεί πολλές φορές τα τραγούδια της.
Κάπου εδώ τελειώνουν τα μειονεκτήματα, ωστόσο. Κι ό,τι απομένει είναι ένα ποπ άλμπουμ όπως θα «έπρεπε» να είναι: ανέμελο, ευχάριστο, με δυνατές μελωδίες και λαμπερή ηχητική περιβολή. Ακόμα και τα 3 επιπλέον τραγούδια που περιέχει η special έκδοση η οποία έφτασε στα γραφεία του Avopolis έχουν να προσφέρουν χαρές (εντάξει, ίσως πλην της αμερικανιάς “Mom”), πιστοποιώντας ότι έχει δοθεί η μέγιστη προσοχή στο τελικό προϊόν. Είτε επομένως βουτάει προς κάπως μοντέρνους ήχους (“Watch Me Do”, “Better”) είτε αποτραβιέται σε πιο κλασικές ακτές (“Hopeless Romantic”, “Kindly Calm Me Down”), η Trainor αποδεικνύει ότι έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει τις εντυπώσεις.
{youtube}l82D-qmp4LE{/youtube}
