Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το εξώφυλλο ενός δίσκου πρέπει κατά κάποιον τρόπο να αντανακλά, να συνοψίζει το περιεχόμενό του. Όσοι βιάστηκαν λοιπόν να κατηγορήσουν τους Primal Scream για κακογουστιά με βάση το γραφιστικό ορνιθοσκάλισμα στη βιτρίνα του νέου τους πονήματος, ας το ξανασκεφτούν. Απλώς να μας προειδοποιήσουν ήθελαν οι άνθρωποι...
Τα 'γραφε και ο Άγγελος Γεωργιόπουλος πριν 3 χρόνια, στην κριτική του για το More Light (δες εδώ), για την «κατάρα» που κυνηγά τους Σκωτσέζους –και είχε δίκιο: φαίνεται πως του είναι πράγματι κομματάκι δύσκολο του Bobby Gillespie να κρατάει με σταθερότητα το τιμόνι της μπάντας του. Κι έτσι, έπειτα από κάθε αξιόλογη προσθήκη στην εργογραφία τους, το 'χουν χούι να μάς πετάνε και μια φόλα. Τούτη μάλιστα τη φορά, το παράκαναν.
Κρίμα, γιατί ο ταμάμ πραϊμαλσκριμικός τίτλος του άλμπουμ προδιαθέτει για κάτι το ενδιαφέρον. Αλλά το ξεκίνημα με το “Trippin' On Your Love” σε αφήνει μουδιασμένο, λόγω της αδέξιας προσπάθειας (με τη βοήθεια και των Haim) να αναστηθεί το κλίμα του Screamadelica. Για να έρθει η συνέχεια με τα “(Feeling Like A) Demon Again”, “I Can Change” και “100% Or Nothing” και να επιβεβαιώσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Μια αχτίδα φωτός σκάει βέβαια με το “Private Wars” –οι ακουστικοί τόνοι και η φωνή της Rachel Zeffira των Cat's Eyes βοηθούν το τραγούδι να περάσει ως πηγαίο– κι άλλη μία την ακολουθεί με το δυναμικό “Where The Light Gets In” (με τη συμμετοχή της Sky Ferreira), ωστόσο ο δίσκος δεν αποκτά ποτέ ορμή. Αντιθέτως, επανέρχεται στην αίσθηση αποπροσανατολισμού και αδυναμίας που τον χαρακτήριζε στο ξεκίνημά του, αγγίζοντας μάλιστα ένα απαράδεκτα χαμηλό σημείο με το “When The Blackout Meets The Fallout” (αν μη τι άλλο εύστοχα τιτλοφορημένο).
Τι πήγε στραβά, όμως; Να έφταιξε η light αίσθηση που αφήνει ο βγαλμένος από 1980s video-game ήχος που επικρατεί; Να ευθύνεται η σαφής έλλειψη πυγμής και η συναισθηματική αποστασιοποίηση που μοιάζει να ταλαιπωρεί το συγκρότημα; Ή μήπως φταίνε οι αναιμικές μελωδίες και οι συχνά άγαρμποι στίχοι; Νομίζω ότι κυρίως είναι ο τρίτος παράγοντας που φέρνει την αστοχία και την τελική καταβαράθρωση του Chaosmosis. Μόνο η καλή προδιάθεση είναι ικανή να φέρει αποτελέσματα κατά την ακρόαση, αλλά ακόμα και τότε δυσκολεύεται κανείς να κρατηθεί από τα τραγούδια, έτσι όπως έχουν στηθεί γύρω από ρυθμικά και ενορχηστρωτικά κόλπα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας.
Όχι ότι τρέχει και τίποτα, πάντως: οι Primal Scream καταθέτουν εδώ τον 11ο στουντιακό δίσκο τους κι έχουν προ πολλού αποδείξει και τις ικανότητες και την αντοχή τους. Άλλωστε, με βάση τη ...θεωρία, έχουμε να προσδοκούμε έναν καλό δίσκο την επόμενη φορά. Όσο για το παρόν πόνημά τους, πιθανότατα θα μας απασχολήσει στο μέλλον μόνο για το αν πράγματι θα αποδειχθεί το χειρότερό τους. Ας ελπίσουμε ότι στον δρόμο που τους απομένει δεν θα καταφέρουν να κάνουν κάτι που θα ανταγωνιστεί το Chaosmosis ως προς αυτό.
{youtube}JC77NtzW7U4{/youtube}
