Οι Profanatica είναι η μπάντα του ακραίου metal που βρίσκεται οικειοθελώς εσώκλειστη σε κάποιο λατομείο εδώ και χρόνια, και σπάει πέτρες με περισσή μανία και ικανοποίηση. Έτσι τουλάχιστον διαφαίνεται από τη μοναστικής ξεροκεφαλιάς προσήλωση που επιδεικνύουν προς το υπέρ-βλάσφημο black/death, ιδιαίτερα μετά την επαναδραστηριοποίησή τους στα μέσα των '00s. Και αν το καταναγκαστικό σπάσιμο πέτρας ήταν μια μορφή τιμωρίας κάποτε, το ψυχαναγκαστικό κοπάνημα των Αμερικανών είναι μια μορφή οικειοθελούς εγκλεισμού σε ένα στυλ που το ξέρουν καλά και θέλουν να το κρατήσουν όσο πιο αποκομμένο από την εξέλιξη γίνεται. Τηρώντας με ζήλο το μοτίβο που τους θέλει να παρουσιάζουν ένα άλμπουμ ανά τριετία, κυκλοφορούν φέτος το The Curling Flame Of Blasphemy, διάδοχο του πολύ καλού Thy Kingdom Cum.
Η συνταγή είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όσους έχουν μία έστω τουριστική σχέση με το συγκρότημα: black/death metal που χρωστάει πολλά στους Incantation (ας μην ξεχνάμε πως ο Paul Ledney υπήρξε ιδρυτικό μέλος τους), βορβορώδες, άκομψο και στρυφνό, με γδαρμένα φωνητικά, «έχω καταπιεί ξυράφια» νοοτροπίας. Οι κιθάρες –υποχθόνιες σε χροιά, ανάπτυξη, και τοποθέτηση εντός της σύνθεσης– θυμίζουν μια διακριτικά μελανωμένη εκδοχή της χρυσής εποχής του αμερικανικού death, με έμφαση στην επανάληψη και στην επικύρωση του ασφυκτικού οράματος της μπάντας. Το δε μπάσο μπλέκεται θαρρείς σε διαρκείς αψιμαχίες με την κιθάρα, εκτρεπόμενο συχνά από την κύρια πορεία του κομματιού, για να αναλάβει έναν επιβλητικό ρόλο εν είδει τελετουργικού σηματοδότη.
Αυτό που κάπως έχει μεταβληθεί είναι οι ρυθμοί, οι οποίοι έχουν πέσει σε ταχύτητα, συντελώντας σε ένα πιο βασανιστικό αποτέλεσμα, σε ένα εικονικό τέλμα. Συνθετικά, το βασικό γνώρισμα είναι αυτή η εικόνα λατομείου που ανέφερα προηγουμένως, με τη μπάντα να σπάει πέτρες, ξανά και ξανά. Κομμάτια με αυστηρά μονοδιάστατο πλάνο, και μια αυτιστική σχεδόν στενομυαλιά: είναι ο τρόπος των ίδιων των Profanatica να διατηρήσουν άχρονο το πνεύμα αυτού που δημιούργησαν πριν από 25 χρόνια.
Ας μην περιμένει κανείς ποικιλία ή εκπλήξεις από τον 4ο δίσκο τους, λοιπόν. Ακόμη και σε σχέση με τους προκατόχους του, αυτός είναι αρκετά προβλέψιμος και, για να είμαι ειλικρινής, συνθετικά ρηχός. Διακατέχεται από το βαλτώδες συναίσθημα που είναι ταυτόσημο με το όνομα του συγκροτήματος, και περιέχει 10 κομμάτια μετα-αποκαλυπτικού, ακραίου metal. Όμως η ανακύκλωση ιδεών έχει διογκωθεί και φαίνεται πια πως οι Αμερικανοί καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίσουν, έστω και σε μικρό βαθμό, το δημιουργικό τους κομμάτι. Πιθανότατα, βέβαια, θα συνεχίσουν να σπάνε πέτρες μέχρι να καταστραφεί ο κόσμος.
{youtube}AstnZNzQaak{/youtube}
