Το YouTube είναι αχανής και περίεργος τόπος. Πατώντας το link για ένα βιντεάκι, μπορεί μέσα από τις προτεινόμενες επιλογές να προσγειωθείς στο άγνωστο ψυχεδελικό άλμπουμ κάποιου χιλιανού γκρουπ από τα 1960s και από εκεί (χωρίς καν να το καταλάβεις) να φτάσεις να εθιστείς σε χαριτωμένα κλιπάκια με γάτες, σκύλους και μωρά που κάνουν σκανδαλιές.
Αυτούς τους φαινομενικά τυχαίους μηχανισμούς του δημοφιλούς ψαχτηριού είναι που προσπαθεί να κυριέψει ο James Hinton, ο άνθρωπος πίσω από το sample-based project Τhe Range. Ως άλλος J.Dilla της γενιάς του, δηλαδή, αντί να ψάχνει για φθηνά βινύλια σε κούτες δισκάδικων και υπαίθριων αγορών, ξεσκονίζει κάθε ανεξερεύνητη γωνία της διαδικτυακής σκουληκότρυπας, αναζητώντας ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις κοινών θνητών, οι οποίοι άλλοτε ραπάρουν σε freestyle, άλλοτε διασκευάζουν a cappella διάφορους pop stars, ή απλώς διαβάζουν τραγουδιστά δικά τους ποιήματα.
Αρχικά, ο 28χρονος Αμερικανός απομόνωσε από αυτές τις απροσποίητες προσπάθειες τα σημεία που διαθέτουν μουσικότητα και συναισθηματικό φορτίο. Κατόπιν, έβαλε στη σειρά όλα τα samples που βγήκαν από την ανάγκη για συναισθηματική εξωτερίκευση και έπλασε μ' εκείνα το 3ο του άλμπουμ, Potential. Δεν περπατάει βέβαια σε άγνωστη γη ο Hinton, αφού και οι δύο πρώτες του δισκογραφικές απόπειρες βασίζονται στην ίδια μεταμοντέρνα bric a brac συνθετική φόρμουλα. Αν το Potential αναδεικνύεται στην πιο σημαντική του δουλειά μέχρι σήμερα, οφείλεται αφενός στο ότι πίσω του τρέχει ένα επίκαιρο, βιωματικό αφήγημα και αφετέρου επειδή –σε καθαρά μουσικούς όρους– τα beats, οι λούπες και οι μελωδίες αποδεικνύονται στοιχεία εξερευνητικώς ευφάνταστα. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό, ώστε κάνουν το sampling να μοιάζει με ολόφρεσκια τεχνική.
Όσον αφορά το ηχητικό σκέλος, οι ανοιχτοί μονόλογοι των αφανών πρωταγωνιστών μετατρέπονται σε ανεβαστικά hip hop mantras, στο στυλ λ.χ. των mixtapes του Clams Casino ή των κολάζ δίσκων των Lilacs Αnd Champaigne, τυλιγμένοι όμως μέσα σε έναν synth pop μανδύα, ο οποίος συνομιλεί ψιθυριστά με όλα τα αναβιωμένα χορευτικά ρεύματα της Βρετανίας. Έτσι, πίσω από την ειλικρινή ομολογία του εναρκτήριου “Regular” («Right now, I don’t have a backup plan for if I don’t make it / But even if… / I’ll just decide to move on») βολοδέρνει μία αργόσυρτη trap ρυθμολογία, ενώ στο ηλιόλουστο single “Florida” –το οποίο έχει βγει κατευθείαν από το περσινό In Colour του Jamie xx– χρησιμοποιείται μέρος από την ερασιτεχνική διασκευή μιας κοπέλας στο “You'll Never Know” της Arianna Grande. Στο “Five Four”, πάλι, ο Ηinton φανερώνει την πιο σκοτεινή του πλευρά, σε ένα κομμάτι που ακούγεται λες και η drone ambient του Tim Hecker μπερδεύτηκε με το σοφιστικέ ραπάρισμα του Milo, ερχόμενο σε αντίθεση με τη χρυσαφένια electro pop του “Retune” και το house λογικής πιανάκι της. Στο κλείσιμο, το “So” μπερδεύει επιδέξια αμερικανική με βρετανική χορευτική κουλτούρα, ενώ τα αναγνώσματα του reggae καλλιτέχνη Naturaliss μεταβολίζονται στην εξευγενισμένη dancehall αισθητική του “1804”.
Θα μπορούσε ασφαλώς να κατηγορήσει κανείς τον Hinton ως «ηδονοβλεψία», ο οποίος εκμεταλλεύεται τα χειροποίητα βιντεάκια απλών ανθρώπων για να βρει έμπνευση και (τελικά) να βγάλει χρήματα. Το εγχείρημα φωτίζεται πάντως διαφορετικά όταν μάθει κανείς πως ο ίδιος προσέγγισε όλα αυτά τα άτομα για να ζητήσει την άδειά τους, συμπεριλαμβάνοντάς τους και στα credits –μάλιστα, βιντεοσκόπησε και την όλη διαδικασία, σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Superimpose.
Το Potential λειτουργεί έτσι ως ένας υπερσύνδεσμος, με τον τρόπο ας πούμε με τον οποίον το πράττει και το Lemonade της Queen B, αλλά με τη διαφορά πως ενώνει συναισθήματα αληθινών, διασκορπισμένων ανθρώπων, ανάλογα με το τι άγγιξε τον κάθε ένα, ωθώντας τον να τα βγάλει προς τα έξω. Το κομμάτι που αποκρυσταλλώνει ιδανικά το όραμα του Hinton, είναι το “Copper Wire”: εδώ o Kruddy Zak, ένας νεαρός ράπερ από το Λονδίνο, ριμάρει με μεγαλίστικο υφάκι «09 was emotional/ It’s a memory that will never fade, I wish that everything was still the same», συγκινώντας τον Hinton που το 2009 έχασε τη μητέρα του.
Το YouTube είναι λοιπόν αχανής και περίεργος τόπος, αλλά με τη σωστή χρήση μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο ανθρώπινος απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Και το ανθρωποκεντρικό υφαντό του Potential εκφράζει ακριβώς αυτή τη δυνητική πιθανότητα να ακουστούμε μέσα στην έρημο του διαδικτύου.
{youtube}puaJ7V0QZ_Q{/youtube}
