Gwen Stefani - This Is What The Truth Feels Like

Περί «αληθείας» γίνεται λόγος στον τίτλο του δίσκου της συμπαθέστατης Gwen Stefani. Ας μιλήσουμε για «αλήθειες» λοιπόν. Πάνε 12 χρόνια από το Love.Angel.Music.Baby., που πήγε να λανσάρει την αποχωρήσασα των No Doubt ως αυτόφωτη pop star, της οποίας η λάμψη παρεμποδίζονταν από τα μέλη του συγκροτήματος –οπότε ήταν καιρός να μείνει μόνη στη σκηνή.

Εκείνο το δισκογραφικό εγχείρημα πέτυχε φευγαλέα, χάρη στο φωτογενές στυλ της Αμερικανίδας ερμηνεύτριας, στις χαρούμενες αναμνήσεις τσιχλόφουσκας από τα ζαχαρωμένα 1980s και στις στιλιστικές παραινέσεις, όπως π.χ. τις καρτουνίστικες μαζορέτες ή εκείνο το γκρουπ από υπερκινητικές Κινεζούλες που την πλαισίωναν. Η «αλήθεια», πάντως, είναι ότι η Gwen Stefani δεν κατάφερε να εξαργυρώσει τα όποια εύσημα απόκτησε επί No Doubt ως εστέτ αλητήρια τύπισσα με attitude, ενώ ποτέ δεν έγινε δεκτή από το mainstream R’n’B ακροατήριο, αν και το προσπάθησε πολύ.

Η «αλήθεια» είναι, βέβαια, πως η Gwen Stefani είχε περισσότερες περγαμηνές για να γίνει fashion icon και φωταγωγημένος μαϊντανός των κόκκινων χαλιών, παρά διάδοχος της Kylie Minogue. Έχοντας κατά νου αυτόν τον περιορισμό, όπως και τις λιγοστές φωνητικές της δυνατότητες, η παραγωγή του καινούριου της δίσκου περπατάει πάνω στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη ποπ σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν. Όμως πάνε 10 χρόνια από την εποχή του “Hollaback Girl” κι ένα τέτοιο hit single δεν υπάρχει εδώ.

Η παραγωγή είναι «υστερική»: κάνει θόρυβο για να ξεχωρίσει ανάμεσα στον θόρυβο, μπας και τσιμπήσει έφηβους clubbers. Ακόμα πάντως και μετά από γιαλαντζί ποπ μπαλάντες και τα τσίγκινα beats λαϊκής νοοτροπίας, ίσως να προέκυπτε μία clean-cut ποπ που να μην ήταν καταγέλαστη. Όμως το υλικό δεν προσφέρεται για ιδιωτικές ακροάσεις και είναι εν τέλει χρήσιμο μόνο για τριζάτα, φρέσκα remixes, με τραγούδια ελαφρώς δευτεροκλασάτα. Τα κομμάτια εδώ είναι τόσο επίπεδα, ώστε καίγονται κατευθείαν αν ξεφύγουν από την πίστα και βγουν στο φως.

Η «αλήθεια» είναι, επίσης, πως η Gwen στα 46 της παριστάνει τη ναζιάρα μπουμπού, χωρίς να θέλει να χάσει τη βολή της ποθητής και της στιλάτης. Μια σημειολογία που εδώ και χρόνια καλλιεργεί αυτό το κορίτσι στο αμερικανικό mainstream, σαν κριτής του The Voice, σαν «ska milf» και σαν πληγωμένη πρώην του Gavin Rossdale. Αν καταφέρει λοιπόν κανείς να ξεπεράσει τη δοκιμασία της ροζ/ένρινης ερμηνείας, θα αντιμετωπίσει ένα κύμα πηχτής ανοησίας σε τραγούδια όπως το “You’re My Favorite” και το “Make Me Like You”. Ακόμα και οι καλές στιγμές, όπως το “Red Flag” και το “Naughty”, μοιάζουν με λοβοτομημένη girly pop.

Αν τα παραπάνω δεν σας έπεισαν, δοκιμάστε να δείτε το βιντεοκλίπ του "Used To Love You" με τη φωνή στο mute και παρακολουθείστε αυτές τις «τάχα μου» μούτες θλίψης, απογοήτευσης, νοσταλγίας και θυμού που εναλλάσσει η Gwen Stefani σε κοντινό μονοπλάνο. Σαν ατάλαντη ηθοποιός, η οποία προορίζεται για καθημερινή σαπουνόπερα. Αν πιστεύετε ότι μπορεί να βρεθεί «αλήθεια» σε μια τέτοια οντισιόν, καλή τύχη με αυτόν τον δίσκο.

{youtube}zeT_nYtjgTQ{/youtube}