Αν δεν έχετε ήδη ακούσει αυτή τη δεύτερη προσπάθεια των Nothing, θα σας πρότεινα να το αναβάλλετε για λίγο ακόμη, ώστε να διαβάσετε αρχικά τους στίχους, χωρίς τη συνοδεία μουσικής. Από το εναρκτήριο κιόλας κομμάτι θα συναντήσετε την παραδοχή μοιραίων λαθών, αργότερα θα γευτείτε γερές δόσεις μισανθρωπισμού, κάπου στη μέση η ζωή παρομοιάζεται με εφιάλτη (και οι άνθρωποι με ζώα φτιαγμένα από αίμα, σπέρμα, κάτουρα και σκατά), ενώ προς το τέλος έρχεται η επίγνωση πως κάποτε όλοι θα σαπίσουμε και η ευτυχία είναι παροδική. Ανοίξτε τώρα τα ηχεία: 1990s κιθαριστικές μελωδίες στολισμένες με ονειρικά επίπεδα θορύβου, τα οποία προκαλούν ηλιόλουστη ευφορία και σκορπίζουν μία γλυκιά νοσταλγία.
Το Tired Of Tomorrow είναι από μόνο του μία πράξη σαρκασμού. Οι τραγικές εμπειρίες του frontman Domenic Palermo, όπως η φυλάκισή του για μαχαίρωμα θεατή που τον απειλούσε, μαζεμένοι θάνατοι οικογενειακών μελών και –το κερασάκι στην τούρτα– η επίθεση που δέχθηκε πέρυσι στο Oakland (τραυματίζοντάς τον σχεδόν θανάσιμα), τον έχουν οδηγήσει σε μία είδους παραίτηση από το κυνήγι της νορμάλ ζωής: έχει μάλλον αποδεχθεί πως τίποτα δεν αξίζει πραγματικά. Όπως και στο ντεμπούτο της μπάντας από τη Φιλαδέλφεια, που ειρωνικά ονομάζεται Guilty Of Everything, έτσι και στη φετινή της επιστροφή, ο υπαρξιακός νιχιλισμός και η ανελέητη επίθεση μίσους στο ανθρώπινο είδος καμουφλάρεται ως ένας γλυκόπικρος φόρος τιμής σε όλα (σχεδόν) τα σημαντικά κιθαριστικά κινήματα των 1990s.
To “Fever Queen” βγάζει στη φόρα, σχεδόν ξεδιάντροπα, όλες τις (κάπως γραφικές, είναι η αλήθεια) shoegaze αρετές των Nothing, ενώ στο σινγκλάκι “Vertigo Flowers” –το οποίο θυμίζει Dinosaur Jr. και Hüsker Dü– ο Palermo μας προειδοποιεί να προσέχουμε για όλους εκείνους που θέλουν να γίνουν κάτι στη ζωή τους, στο πιο αντιφατικό κομμάτι του δίσκου, μεταξύ στίχων και μουσικής: «Watch out for those/who dare to say/that everything will be okay/Watch out for those/who want to be/anything at all». Το λυρικό, ρομαντικό “ACD (Abcessive Compulsive Disorder), πάλι, ηχεί σαν ένα φανταστικό πείραμα του πώς θα έμοιαζε μια συνεργασία του Kurt Cobain με τους Hum. Οι δύο εκρηκτικότερες στιγμές του άλμπουμ (και οι μοναδικές στις οποίες επιστρέφω πραγματικά) έρχονται κατόπιν στη σειρά. Το “Curse Of The Sun” συμπυκνώνει όλες τις επιρροές των Αμερικανών, φέρνοντας στο μυαλό διακριτά τους Ride, τους Smashing Pumpkins, αλλά και τους Radiohead του The Bends, ενώ στο “Eaten By Worms” (στο ίδιο πνεύμα ειρωνείας, δεν είναι όμως όσο μηδενιστικό φαίνεται) οι δυναμικές συνεχώς εναλλάσσονται, σε ένα κομμάτι με 1990s alt-rock αισθητική και emo ευαισθησία.
Στο Tired Of Tomorrow η παραγωγή είναι εξαιρετική, με τις κιθάρες να ηχούν συνάμα τραχιές και ονειρικές, ενώ η rhythm section είναι εκπληκτικά συμπαγής και σφιχτοδεμένη. Η αλήθεια όμως είναι πως από τον ήχο των Nothing λείπει εξόφθαλμα η διακριτή ταυτότητα, καθώς χάνεται μέσα στον χυλό των προφανών ερεθισμάτων τους. Η συνταγή βέβαια δεν χαλάει, κυρίως γιατί το αφοριστικό αφήγημα ηττοπάθειας και παραίτησης από τα πάντα έρχεται σε τέτοια αντίφαση με την ευδιαθεσία του μελωδικού σκέλους, ώστε δίνει τελικά χαρακτήρα στον δίσκο με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.
Tο πιανιστικό φινάλε με το ομότιτλο του άλμπουμ κομμάτι, αποτελεί ιδανικό κλείσιμο-σύνοψη του μολυσματικού οχετού που έχει να βγάλει από μέσα του ο Palermo. Μπορεί λοιπόν να τον βρίσκουμε βυθισμένο στο «τίποτα», να έχει «βαρεθεί το αύριο» και τις προσδοκίες που φέρνει η σκέψη του, αλλά η μουσική που φτιάχνει κρύβει ακόμα μία υπόνοια ρομαντισμού και αγάπης για τη ζωή. Ακόμη κι αν αυτή μοιάζει, στο μυαλό του, πιο ανούσια από ποτέ.
{youtube}rFjcYwU69r8{/youtube}
