Lita Ford - Time Capsule

Ποια είναι τα οφέλη ενός διαζυγίου, εάν είσαι η Lita Ford;

Καταρχήν ξεφορτώνεσαι τον σύζυγό σου και τραγουδιστή Jim Gillette, με τον οποίον είχες κυκλοφορήσει το Wicked Wonderland (2009) –ό,τι χειρότερο έβγαλες ποτέ, δηλαδή. Επιστρέφεις ύστερα στον hard rock ήχο που σε καθιέρωσε με το Living Like A Runaway (2012), ενώ στη συνέχεια εκδίδεις και τη βιογραφία σου Living Like A Runaway: A Memoir, βγάζοντας στη φόρα άπλυτα για πρώην σχέσεις σου, όπως λ.χ. με τον Tony Iommi, τον Jon Bon Jovi ή τον Eddie Van Halen. Φεύγεις επίσης από την Καραϊβική, όπου έμενες τα τελευταία 15 χρόνια, και ξεσκαρτάρεις το αρχείο σου. Στο οποίο βρίσκεις μια σειρά από τραγούδια, γραμμένα εδώ και πολλά χρόνια, που αποφασίζεις να τα κάνεις δίσκο. Για να γίνει μάλιστα ακόμα καλύτερο, κοιτάς την πλούσια ατζέντα σου και παίρνεις τηλέφωνο παλιούς γνωστούς και φίλους, ζητώντας τους να παίξουν στη νέα σου δουλειά.

To πρώτο τραγούδι του Time Capsule, η μπαλάντα “Where Will I Find My Heart Tonight”, υπήρχε και στο Black του 1995. Τότε είχε βέβαια περάσει απαρατήρητη (όπως και το άλμπουμ γενικότερα), καθώς μεσουρανούσε το grunge, οπότε δεν υπήρχε χώρος για προώθηση hard rock κυκλοφοριών. Σε αυτή τη νέα εκδοχή του, η Ford μοιράζεται τα φωνητικά με τον Jeff Scott Soto και σε άλλες εποχές –πριν από 30 χρόνια ας πούμε– το τραγούδι θα παιζόταν κατά κόρον στα εφηβικά πάρτυ και στο ραδιόφωνο. Αλλά το μεγάλο jam του άλμπουμ είναι το “Killing Kind” (που επίσης υπήρχε στο Black), όπου συνδράμουν οι Billy Sheehan (μπάσο), Dave Navarro (μαντολίνο), Roger Carter (ντραμς), Robin Zander (φωνή) και Rick Nielsen (φωνή). Μάλιστα για τον Navarro, η Lita Ford δήλωσε ότι του είπε «απλά σε θέλω σε αυτό το τραγούδι, παίξε κάτι, οτιδήποτε»– και εκείνος έπαιξε μαντολίνο!

Κάθε τραγούδι κρύβει και μια ιστορία. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το “Rotten To The Core”, με τους Gene Simmons (μπάσο) και Bruce Kulick (κιθάρα), το οποίο μας πάει πίσω στο 1976, όταν ο πρώτος το είχε γράψει με σκοπό να το χρησιμοποιήσει σε κάποιο άλμπουμ των Kiss. Παρέμεινε μάλιστα υποψήφιο για χρόνια, φλερτάροντας με το Hot In The Shade (1989), το Psycho Circus (1998), ακόμα και το Sonic Boom του 2009. Τελικά όμως το κερδίζει η Lita Ford. Το εξώφυλλο του Time Capsule είναι επίσης γεμάτο από παλιές φωτογραφίες, εξώφυλλα άλλων δίσκων, ένα μπουκάλι Jack Daniels, ένα πακέτο Marlboro και οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει τα 1980s, όταν και βρισκόταν στα πάνω της. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο δίσκος αδιαφορεί για το παρόν: the «Bitch» is back με τραγούδια 20-30 χρονών, ευτυχώς όμως η παραγωγή φροντίζει να τα επενδύσει με σημερινό ήχο. 

Μπορεί έτσι το Time Capsule να έχει 2 instrumental σε σύνολο 10 κομματιών, μπορεί να γεμίζει χρόνο με μια διασκευή στο “Little Wing” του Jimi Hendrix, μπορεί μετά από 2-3 ακροάσεις να βρίσκεις ότι δεν είναι πάνω από 4-5 τα τραγούδια που τελικά σου αρέσουν, αλλά έχει καμιά σημασία; Σκοπός του δίσκου ήταν να ακουστεί επιτέλους αυτό το υλικό, κρατώντας τη Lita Ford στο προσκήνιο ώστε να προωθήσει λίγο ακόμα τη βιογραφία της.

Ο σκοπός, λοιπόν, επιτυγχάνεται. Και, στα πλαίσιά του, δίνεται μια καλή ευκαιρία για να ξαναβρεθούν διάφοροι γνωστοί, να θυμηθούν τα παλιά και να περάσουν καλά,  βοηθώντας παράλληλα τη Lita Ford να παίξει αυτό που ξέρει καλύτερα: hard rock.

{youtube}S3fhj2xTlpM{/youtube}