Διαβάζοντας το όνομα των Astral Path, λαμβάνοντας υπόψιν τη χώρα καταγωγής (Καναδάς) και βλέποντας τον χαρακτηρισμό «ατμοσφαιρικό black metal» αλλά και το εξώφυλλο, κάποιος που έχει μια επαφή με τον ακραίο ήχο μπορεί εύκολα να φτάσει σε μια νοητή παραδοχή για το πώς περίπου ακούγονται, χωρίς να έρθει σε επαφή με ούτε μία νότα του ντεμπούτο τους: ικανές ποσότητες Cascadian black metal, πλήκτρα σε ρόλο πλαισίων και μια αναβλύζουσα αστρική (και πιθανότατα φυσιολατρική) ατμόσφαιρα.
Στην προκειμένη, μπορώ να πω ότι τέτοιες νοητικές ασκήσεις επαγωγής αποδεικνύονται λίγο-πολύ σωστές· οι Καναδοί δεν κάνουν κάποια έκπληξη, συμβαδίζοντας με την αισθητική του περιτυλίγματος που έχουν επιλέξει. Οπότε, το μόνο που μένει να δούμε είναι το πόσο καλά κυμαίνονται εντός αυτού του αρκετά πυκνοκατοικημένου οικοδομήματος.
Κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, υπήρξε μια τάση στη σκανδιναβική black metal σκηνή για αρχική συγγραφή της μουσικής σε πλήκτρα, προφανώς (και) λόγω ευκολίας. Η μεταφορά κατόπιν των μερών αυτών στις κιθάρες άφηνε το στίγμα της προέλευσής της, με τρόπο ώστε η τελική μορφή της μουσικής να διαθέτει έναν πιο απλωτό, λιτό και ατμοσφαιρικό χαρακτήρα, μα και λιγότερη πολυπλοκότητα από το σύνηθες έως τότε στο ακραίο metal, το οποίο κατά βάση γραφόταν εξ ολοκλήρου πάνω σε κιθάρα. Υπάρχουν διάφορα παραδείγματα, με πιο χαρακτηριστικό εκείνο των Borknagar.
Σε αυτόν τον τρόπο σύνθεσης είναι που χρωστάει πολλά ο ήχος τον οποίο ακολουθούν και οι Astral Path, άσχετα με το πώς γίνεται πρακτικά η συγγραφή των κομματιών τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι το An Oath To The Void κυριαρχείται από απλωτά, αιθέρια και μελωδικά riffs μέσων ταχυτήτων, ακόμη και στα σημεία όπου τα blastbeats των τυμπάνων καμουφλάρουν την τελική μορφή. Η μουσική δεν είναι ιδιαίτερα ευέλικτη, αλλά πασχίζει (με σχετική επιτυχία) να δημιουργήσει ηχοτοπία περιπλάνησης, χωρίς μεγάλη ενεργητικότητα εντός τους. Ακόμη και τα υψίσυχνα, χαοτικά και σχεδόν ακατάληπτα φωνητικά βιώνονται ως πινελιές σε έναν ακίνητο καμβά, και όχι ως κάποιος αυστηρά ορισμένος αφηγητής.
Το ζήτημα είναι πως, πέρα από μερικά πολύ συγκεκριμένα σημεία των δύο τελευταίων κομματιών –τα οποία δείχνουν μια εκκολαπτόμενη προσωπικότητα με πιο σπινθηροβόλο χαρακτήρα (και όπου το εύρος της χρησιμοποιούμενης ταστιέρας είναι μεγαλύτερο)– το An Oath To The Void κάνει απλά μια ανακύκλωση πολύ βασικών και απλών θεμάτων, χωρίς μεγάλη ποικιλία. Είναι κάτι όμορφο, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος. Ένας κατά βάση ambient δίσκος με κιθάρες (και πλήκτρα, προφανώς), ο οποίος βασίζεται στον εντυπωσιασμό δια της ατμόσφαιρας, αλλά μετά από δέκα ακροάσεις δεν σου αφήνει πολλά πράγματα.
Οι Burzum έχουν δείξει εδώ και δεκαετίες πώς μπορεί να λάμψει μια διαρκώς ανακυκλούμενη εμπνευσμένη ιδέα. Οι Astral Path έχουν πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να φτάσουν σε αυτά τα επίπεδα.
{youtube}5YFMxgW_8Oo{/youtube}
