Ο Richard Hawley έχει πλέον συγκροτηθεί ως άνθρωπος και ως αισθητήριο. Τα «κουβαλάει» τα χρόνια του και αυτή τη φορά χαμηλώνει την τάση του ρεύματος που κατέκλυσε τον προηγούμενο δίσκο του (Standing At The Sky's Edge, 2012), ώστε να ανεβάσει ξανά τον «oνειροδείκτη». Μαλακώνει λοιπόν και μας απευθύνεται με γήινα χρώματα, με τρόπο που διατηρεί το βλέμμα μας σκυθρωπό.
Η «αρσενική» φωνή του είναι βάλσαμο για όσους νιώθουν θιασώτες της αποδραστικής ακρόασης της μουσικής. Η δε αρρενωπή χροιά του, διαθέτει αναλογική γοητεία και συμπεριφέρεται σαν μια πολυπληθής ορχήστρα από μόνη της. Προσφέρεται έτσι για νυχτερινές, νοητές πτώσεις στο κενό.
Με το "Serenade Of Blue" νιώθεις να σε τυφλώνει το πιο δυνατό χρώμα του ηλιοβασιλέματος. Το "World Looks Down" σου ανοίγει την καρδιά. Οι αποδημητικές μελωδίες του "Nothing Like A Friend" σχηματίζουν ιπτάμενους συνδυασμούς. Η country αναπόληση του "Sometimes I Feel" αντιτάσσει «ήπια» την επαρχιακή αφηγηματικότητα και την αστική μελαγχολία. Την πιανιστική υγρασία του "Tuesday PM" θα υιοθετούσε ένας Paul Simon. Το "I Still Want You" (που κλείνει το Hollow Meadows) αποδεικνύεται ικανό να θρέψει μνήμες από ειδύλλια τα οποία έληξαν άδοξα, ενώ το "Heart Of Oak" είναι ένα τετράλεπτο καταφύγιο μνήμης και παρηγοριάς.
Τα τραγούδια του νέου του δίσκου δεν απαιτούν την προσοχή σου. Είναι αληθινά σαν την προφορική παράδοση· σαν τις χειρονακτικές τέχνες που διδάσκονται με κόπο. Φαντάζομαι λοιπόν τον Hawley να θέλει να τα τραγουδάει μπροστά σε λιγοστούς ακροατές, που τον κοιτούν στα μάτια από κοντινή απόσταση –και όχι σε ένα στάδιο γεμάτο αναπτηράκια και φωτάκια από οθόνες κινητών.
Η ακρόαση του Hollow Meadows συγκρίνεται με την αίσθηση μιας ζεστής κουβέρτας με την οποία σκεπάζεσαι σε εμβρυική στάση, για να μην ακούς άλλο τον έξω κόσμο. Ή με την παρηγοριά την οποία προσφέρει το καυτό νερό στο ντους στο τέλος μιας δύσκολης μέρας.
Νιώθεις ασφάλεια στα χέρια του Richard Hawley. Είναι άλλωστε τραγουδοποιός που ξέρει να δημιουργεί προσωπικές σχέσεις, με κάθε δυνητικό ακροατή –αρκεί αυτός να νιώθει ταγμένος στην καλαισθησία. Σχέσεις τις οποίες κι εγώ προσωπικά εκτιμώ περισσότερο τώρα που έχω συγκροτηθεί πλέον ως άνθρωπος και ως αισθητήριο.
{youtube}zr2JTS0XQ5Y{/youtube}
