Αντί ολοκληρωμένης παρουσίασης του τελευταίου (3ου κατά σειρά) άλμπουμ των Σουηδών Horisont, θα μπορούσα –σε ένα κρεσέντο κακοβουλίας και αδικώντας τη μπάντα– να παραθέσω απλά μια λίστα συγκροτημάτων τα οποία αποτελούν κάτι περισσότερο από επιρροές για το Odyssey. Κατά τη διάρκεια μάλιστα μίας εκ των ακροάσεων του δίσκου, ξεκίνησα να γράφω όλα τα γκρουπ που αναδύονταν στο μυαλό μου δια της οδού της άμεσης μονάχα συσχέτισης. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσω οικειοθελώς κάπου στα 12 ονόματα, τα οποία προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη δεκαετία του 1970 και τις αρχές αυτής του 1980. Είτε ονομαστεί από κάποιον πολυσυλλεκτικότητα, είτε αντιγραφή από πολλές πηγές, το γεγονός είναι αξιοπρόσεκτο· αλλά όχι απαραίτητα κατακριτέο.
Η σχέση μου με τα revival σχήματα, και ιδίως με όσα επικεντρώνονται στη χρονική περίοδο με την οποία ασχολούνται και οι Horisont, δεν είναι καλή. Μπορεί να είχαν ενδιαφέρον τα πρώτα βήματα του φαινομένου, κυρίως χάριν νοσταλγίας ή/και αφορμής για κατάδυση σε άγνωστα μέχρι τότε μουσικά νερά του παρελθόντος, αλλά το πυροτέχνημα σύντομα ξέφτισε μέσα μου. Γι' αυτό φταίει τόσο το πλήθος των κακών συνθετών που μπλέχτηκαν στο κουβάρι, όσο και η σχεδόν συνολική αδυναμία των revival σχημάτων να προσθέσουν κάτι δικό τους στο βαρύ φορτίο που επωμίζονται. Μικρές οάσεις υπάρχουν, βέβαια, οι οποίες ξεχωρίζουν όμως λόγω της απόλαυσης που προσφέρει η πολύ καλή συνθετική ικανότητα και η αξιοπρεπής σύμπλεξη των επιρροών –όχι εξαιτίας της καινοτομίας.
Μία τέτοια όαση είναι πάντως και το Odyssey των Horisont. Το οποίο, με το καλημέρα (με το ομώνυμο κομμάτι, δηλαδή) δείχνει τη συνθετική και εκτελεστική δεινότητα των Σουηδών, ακόμη κι αν αναγκάζει τον νου να απαριθμήσει τουλάχιστον 4 μπάντες ως καταφανείς μήτρες του δεκάλεπτου αυτού θριάμβου: από τα πρώτα άλμπουμ του Ozzy μέχρι τους αφανείς N.W.O.B.H.M. ήρωες Saracen, και από τους Eloy στα πλέον μελωδικά σημεία των Rush, η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο.
Ο υπόλοιπος δίσκος κινείται σε παρόμοιες φόρμες, οι οποίες χρωματίζονται από το εκθαμβωτικό hard rock των late 1970s (συγκροτημάτων όπως οι Blue Öyster Cult και οι Thin Lizzy), τη στομφώδη λυρικότητα της πλέον εύπεπτης έκφανσης της progressive rock σκηνής (Eloy, Barclay James Harvest) και τη χαρακτηριστική ανάταση του πρώιμου heavy metal. Κοινό σημείο όλων των παραπάνω είναι μια ποικίλη τάση για υπερβολή (ειδικά ερμηνευτική) η οποία δένει εξαίσια με τη sci-fi στιχουργική θεματική του δίσκου. Αυτό το concept αποτυπώνεται και στο καλαίσθητο εξώφυλλο, που μετουσιώνει την αισθητική της λαϊκής επιστημονικής φαντασίας στο σήμερα, με τον ίδιο τρόπο που η άψογη παραγωγή γεφυρώνει το χρονικό κενό μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Στο Odyssey η νοσταλγία ρέει λοιπόν άφθονη, αλλά εντός αξιοζήλευτων συνθετικά αγωγών: δύσκολα κάποιος θα περάσει άσχημα με μια τόσο άρτια δοσμένη ματιά στα πρώιμα βήματα της ιστορίας του ήχου. Ο δίσκος είναι εμπνευσμένος και απολαυστικός, αυτό γίνεται προφανές σε όποιον του αφιερώσει έστω και μία ακρόαση. Αν παραμεριστεί όμως η κουρτίνα της νοσταλγίας μπρος από το κριτικό βλέμμα, το γεγονός πως το άλμπουμ είναι ένα έξυπνα δημιουργημένο κολάζ επιρροών με ελάχιστο προσωπικό στοιχείο, θα πικράνει λίγο τη γεύση που αφήνει στον ακροατή. Προσωπικό στοιχείο υπάρχει διάχυτο μόνο στο τελευταίο κομμάτι, “Timmarna”, το οποίο και ξαφνιάζει ευχάριστα με την ονειρική και αμυδρά psych-folk φύση του. Εδώ οι Horisont δίνουν κάποιες ευχάριστες υποσχέσεις για το μέλλον.
Περιμένοντας πάντως το επόμενο βήμα των Σουηδών, στο οποίο ελπίζω να φανεί σε μεγαλύτερο βαθμό ο χαρακτήρας τους, η απόλαυση του Odyssey είναι προδιαγεγραμμένη, παρά τα αρνητικά του στοιχεία.
{youtube}xcg8S5nPN-M{/youtube}
